Μη μ'αφήνεις...

⚫️Κεφαλαιο 4

_________________________________
Δεύτερη αποτυχημένη απόπειρα:
Σύγκρουση με κινούμενο όχημα
_________________________________

- Που πας;
Ρώτησε η Πολυξένη όταν κατέβηκα τα σκαλιά.

Είχα βαλει ενα σχετικά κοντό, λευκό φόρεμα θέλοντας να κανει αντίθεση το αίμα πάνω του.

- Πάω να αυτοκτονήσω.
Απάντησα χαμογελώντας πλατιά.

Η Πολυξένη γύρισε να με κοιτάξει και μου χαμογέλασε ειρωνικά.

- Να γυρίσεις πριν το φαγητό.
Απάντησε και έριξα ξανά το βλέμμα της στην εφημερίδα που διάβαζε.

- Να είσαι σίγουρη.
Μουρμούρισα και άρπαξα το κινητό και τα κλειδιά μου.

Άνοιξα την πόρτα και βγήκα απο την έπαυλη.

- Καλημέρα κυρία.
Χαιρέτησε ο κηπουρός βγάζοντας το καπέλο του.

- Καλημέρα!
Τον πλησίασα χαμογελώντας.

- Ωραια ημέρα σήμερα.
Σχολίασε κοιτώντας τριγύρω.

- Πράγματι...
Σχολίασα αδιάφορα.

- Μακαρι να υπήρχε και λόγος να ζω και να την χαιρομαι...
Ψιθύρισα αλλα εκείνος με άκουσε.

- Αν δεν έχετε εσείς λόγο, ποιος εχει;
Απάντησε βάζοντας ξανά το καπέλο του.

- Εσύ. Η γυναίκα σου το βράδυ, σε περιμένει στο σπίτι με μια ζεστή αγκαλιά και ενα γλυκό φιλί. Εγώ, από την άλλη, δεν εχω τίποτα και κανέναν να προσμένει την εμφάνιση μου.
Απάντησα σβήνοντας το χαμόγελο απο τα χείλη μου.

- Λέτε χαζομάρες. Αν μου επιτρέπεται, όλοι έχουν λόγο για να ζούν. Και αν δεν έχουν την αγάπη, έχουν την ελπίδα οτι θα βρούν αγάπη.
Απάντησε εκείνος σκαλίζοντας το χώμα ενός φυτού.

- Υποθέτω οτι έχετε δικιο.
Χαμογέλασα στραβά, σκύβοντας δίπλα του.

- Πως, όμως, μπορούν να σας αγαπήσουν, αν δεν αγαπάτε εσείς τον εαυτό σας;
Ρώτησα κόβοντας ενα μικρό τριαντάφυλλο.

- Καλη σας μερα.
Τον αποχαιρέτησα και έφυγα με βιαστικά βήματα.

Δεν ήθελα να τον αφήσω να μου αλλάξει γνώμη.

Άφησα, έτσι, την έπαυλη πίσω μου περπατώντας μέχρι την πιο κοντινή πυκνοκατοικημένη περιοχή με ένα τριαντάφυλλο στο χέρι.