Ik in Twilight 2

Naar hun

Stefan(Leuk) p.o.v.

We rennen met de kleine Nadia naar de helikopter. Ik snap dat ze ons niet meer herkent maar had nooit verwacht dat ze bij de Volturi zou komen. Het kleine meisje in Vladimers armen kon haar dochter zijn. Maar ik wist het niet zeker. Ze rook ook iets anders. Ze was niet zoals Renesmee die roken we echt goed. Ik heb geen idee wat voor soort zei was. Ik legde Nadia op de bank van de helikopter en ging achtter het stuur zitten. Stefan deed hun de koptelefoons op zodat ze niet wakker worden tijdens de rit. Het duurde vier uur om naar het vliegtuig te komen en dan nog 12 uur tot we in Amerika zijn.

'Hoe denk je dat ze in Volterra is gekomen?' vroeg Vladimer.

'Geen idee.' mompel ik.

*4 uur later*

Ik land de helikopter en we tillen de slapende meisjes eruit en lopen naar het vliegtuig. We leggen hun neer in de stoelen en maken ze vast. Dan gaat Vladimer achter het stuur ziten.

We beginnen te vliegen en ik zit bij de dames. We praten wat en ik wacht tot de meiden wakker worden. Verrassend genoeg slapen ze de hele rit en zelfs als we overstappen op de auto. Ze slapen echt als roosjes. Ik kijk naar de meiden en zie de blauwe plekken en snijwonden. Ze was zo'n levendige meid maar ik kan niet anders dan weten dat ze niet misschien wel nooit meer zo zou zijn. Ze is zoals ze dat noemen gebroken. Gebroken tot op het bot.

Het kleine meisje heeft geen wonden maar ik weet dat Nadia de klappen voor haar zou nemen en dat breekt mijn hart. Met een zucht stap ik op en loop ik naar Vladimer toe.

'Moeten we Carlisle nog bellen?'