Şizofrenist Kız

GİRİŞ

"Bıktım artık sizden yeter ya." diye bağırarak telefonumu aldım ve kapıya yöneldim. "Hepinizden nefret ediyorum." diye bağırarak kapıyı çarpıp çıktım evden. Ne kadar param var diye telefon kılıfını yokladım. Beni birkaç gün idare ederdi. Evden en uzak markete gidip iki paket sigara aldım. Sabahı eder gibiydim. Telefonu uçak moduna alıp sahildeki döküntü eve doğru yürümeye başladım. Son ses açtığım şarkıdan dolayı yolda yürüyen herkes 'Mal mı lan bu?' dercesine bakıyordu. Eve vardığımda bizimkilerin her zamanki gibi bira şişelerini pencere duvarına dizdiğini farkettim. Taş toplayıp hepsini tek tek kırdım. Yani bi nevi stres attım diyebilirim. Sonra içeri girip pencereyi açtım ve daha sonra tek tek her şeye sövdüm. Sövmediğim gram şey kalmadı. Hayatımdaki herkesin sözde yanımda olduğunu farkettim. Derin ve Aral dışında kimsem yoktu aslında. Elleran Elvis'in Bir Şizofrenin Hayat Hikayesi şarkısını açıp bir sigara daha yaktım. Kapıdan ses gelince kafamı kapıya çevirdim. Beni fazlasıyla şaşırtacak şekilde gelen Çınar idi. "Ne bok yiyon sen burda?" diye fazlasıyla kibar bi şekilde (!) neden geldiğini sordum. "Aradım aradım telefon kapalı Aral'a sordum burayı tarif etti bende geldim kanka." dedi. İşi düşmese arayıp sormayan tiptendi Çınar. "Ne işin düştü söyle ve siktir git." dedim gayet umursamaz bi şekilde. "Tamam kanka. Şimdi bizim organizatör Ufuk var konser düzenliyor. Sahne almak istiyorum. Baya bilet sattım bizim ortamda sende bilet al. Sancak geliyor illaki dinliyorsundur." dedi. "Yarın foruma iki vip bilet getir. Defneyle gelirim." dedim ve şimdi siktir git bakışı attım. Defne Sancağı severdi güzel bi doğum günü hediyesi olurdu ona. Elimdeki sigaranın bi boka yaramadan sönmesine yanıyorum abi. "Tamam Öykü gidiyorum. Bakma öyle amk." dedi ve gitti. Derin'e 'İki üç bira alda gel dertleşelim piçim.' yazıp telefonu bıraktım. Bir dakika geçmeden mesaj geldi 'Yine mi depresyon beynine molotof attığım. Tamam geliyorum.' yazmıştı. Derin benim 9 yılım. Yemediğimiz bok yok. Herkes bizi ikiz sanar. Tabii beni daha çocuksu bulurlar onun çevreye karşı olgun tavırlarından dolayı. Zaten yanımda görenler 'Öykü kızı niye bozuyorsun çok ayıp.' diye boş boş konuşuyor. Ne yaptığım size mi kaldı beyinlerinden kan aldıklarım. Şimdi Öykü sen niye böylesin falan diyeceksiniz. Çünkü hayatımı hep sikenler işgal etti. Aile kavramı yok, özel hayat desen gereksiz onca şeyin üstüne. Derin ve Aral dışında kimsem yok mutlu eden. Abi çevremdeki herkes Öykü az mutlu olsa da o anın içine sıçsak çabasında işte bu yüzden gülmüyorum ben mutlu sanmasınlar diye. Sonra Öykü küfür ediyor, Öykü kendine zarar veriyor. Ne yapayım yani bu sikimsonik hayata canım cicim gibi gereksiz sözcükler mi sarf edeyim. Ben bunları içimden geçirirken tekrar tekrar kendime neden bu sikik hayata gözlerimi açtım? Neden herkes gülerken somurtup gözyaşlarımı içime içime akıttım? Neden herkes tek kurşunla ölürken binlercesiyle yaşadım? Ve hiç birine hiç bi cevap bulamadan kendimi sigaranın eşsiz dumanına bıraktım.