Ο Πλανήτης των Αθανάτων

Ξεχασμένη ευτυχία

Κατέβηκα τις σκάλες, μέχρι να φτάσω στο ισόγειο, όπου ανρίκρισα τον πατέρα μου να στέκεται στο κατώφλι της πόρτας και να κρατάει τον Μάικλ στην αγκαλιά του...Σήκωσε το βλέμμα του και τα μάτια μας διασταυρώθηκαν... Δεν πήγα να τον αγκαλιάσω.. Δεν είχα ούτε τον λόγο ούτε την διάθεση να το κάνω... Για λίγο επικράτησε σιωπή, την οποία έσπασε η φωνή μου: "Γιατί έλειψες τόσο πολύ;... Είχαμε ανησυχήσει...". "Είχαμε πολλή δουλεία στο εργαστήριο και δεν μπορούσα να φύγω...Μην ανυσηχείς Μπέλα μου... Δεν πρόκειτα να σας αφήσω μόνους ποτέ!.." μου απάντησε... Ο πατέρας μου, ο Άρνολντ Χόουκ, είναι ένας από τους σημαντικότερους επιστήμονες που έχουν εργαστεί ποτέ στο ΕΔΑΕΠ. Με τον ίδιο ως διευθυντή της ομάδας των επιστημόνων και έναν από τους δύο εκλεγμένους ήγετες που διευθύνουν την πόλη (ο δεύτερος ηγέτης λέγεται Άντριου Γουίλιαμς και είναι επικεφαλής του τμήματος επιφυλακής της πόλης) το Σέλτερ έχει γνωρίσει μεγάλη ανάπτυξη και ευημερία, τόσο στην άμυνα, όσο και στο επιστημονικό πεδίο. Ο μπαμπάς ήταν πάντα ευχάριστος και αισιόδος άνθρωπος. Όταν ήμουν παιδί και ο Μάικλ μωρό ακόμα, συνήθιζε να μας πηγαίνει οικογενειακές βόλτες μέσα στην πόλη ή να μας ανεβάζει στα τείχη και να μας δείχνει τον έξω κόσμο. Η θέα ήταν ασχολίαστη!...Αντίκρυζες έναν κόσμο έρημο πλέον από ανθρώπους και ζώα, όπου σπάνια μπορούσες να ξεχωρίσεις διάφορα φυτά που, εξαιτιάς των περιβαλλοντικών αλλάγων και της διαρκούς απελευθέρωσης χημικών στον αέρα κατά τα παλαιότερα χρόνια, είχαν αλλάξει τόσο πολύ που πλέον θύμιζαν περισσότερο δημιουργήματα της ανθρώπινης φαντασίας παρά ζωντανούς οργανισμούς...Ίσως και να ήταν!... Στον ορίζοντα, κάποιες φορές, μπορούσα να διακρίνω το περίγραμμα ενός Ιχνηλάτη που άλλωτε μύριζε  το έδαφος αναζητώντας τροφή και άλλωτε κοιταζε προς την πόλη ακίνητο σαν άγαλμα... Η σκέψη και μόνο του γεγονότος ότι μας παρακολουθούσαν μου προκαλούσε έντονο ρίγος... Μπορούσαν να μας εντοπίσουν, αλλά δεν έρχονταν να μας επιτεθούν... Μάλλον ήξεραν τις διαθέσεις μας. Τις είχαν βιώσει... Αυτά τα πλάσματα δεν πεθαίνουν από αρρώστιες και γερατιά... Το μόνο που μπορεί να τα εξοντώσει είναι οι σφαίρες μας.. Τα όπλα μας... Η βία... Αυτό που ο άνθρωπος πάντα προσπαθούσε να αποφύγει και πάντα κατέληγε σε αυτή την μοναδική μέθοδο με την οποία ήξερε πως μπορούσε να επιβληθεί...
Θυμάμαι μια άλλη φορά,παλιότερα, που ο μπαμπάς με είχε πάρει για να μου δείξει πώς είναι το ΕΔΑΕΠ από το εσωτερικό του... Ήταν ένα πραγματικά εντυπωσιακό κτίριο! Ήταν, ουσιαστικά, ένας λαβύρινθος από τεράστιες αίθουσες και μικρά χημικά εργαστήρια που μύριζαν διαρκώς χλωρίνη. Κάθε αίθουσα φωτιζόταν από τουλάχιστον τριάντα διαφορετικές λάμπες led, που σου έδιναν την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε νοσοκομείο. Στους διαδρόμους περιφέρονταν διαρκώς άντρες και γυναίκες, όλοι ντυμένοι με άσπρα ρούχα και παρόμοιες ποδιές, κρατώντας στο χέρι τους άλλωτε φυλλάδια με πίνακες και διαγράμματα και άλλωτε φυαλίδια με χρωματιστά υγρά, μπαινοβγαίνοντας στις αίθουσες και τα εργαστήρια, εκτελώντας ένα πλήθος διαφορετικών πειραμάτων, άλλωτε σε ποντίκια και αρουραίους και άλλωτε σε πτώματα Ιχνηλατών και κάποιες φορές και ανθρώπων!... Αναζητώντας ένα ελιξήριο, ένα αντίδοτο, ένα θαύμα... Ξέρω καλά τι κάνουν εκεί μέσα. Ξέρω, γιατί αυτό είναι πλέον το νόημα της ζωής για τον πατέρα μου, το μοναδικό του ενδιαφέρον... Τα τελευταία χρόνια μετά τον θάνατο της μαμάς  περνάει ελάχιστες ώρες μαζί μας...Διαρκώς δουλεύει, διαρκώς ελπίζει ότι θα ανακαλύψει το αντίδοτο... Είναι η μόνη του ελπίδα πλέον...
Ο Μάικλ, ο μικρότερος αδερφός μου, είναι ένα πανέμορφο εντεκάχρονο αγόρι με καστανόξανθα μαλλιά, σκούρα μπλε μάτια και ροδοκόκκινα μάγουλα. Έχει μεγάλη αδυναμία στον μπαμπά... Την μαμά δεν τη γνώρισε καλά... Έχει ελάχιστες αναμνήσεις από αυτήν μέχρι τα τέσσερά του χρόνια, που η ίδια ακόμη ζούσε... Τον τελευταίο καιρό, που ουσιαστικά μένουμε μόνοι μας, έχω αναλάβει την φροντίδα του... Όχι τόσο από αίσθημα υποχρέωσης επειδή είναι ο αδερφός μου. Κυρίως από αίσθημα καθήκοντος... Του καθήκοντος που νίωθω πως έχω απέναντι στην μαμά: να προσέχω τους υπόλοιπους όταν εκείνη δεν είναι εκεί... Για εμένα ο Μάικλ είναι ξεχωριστός. Όταν είμαι κοντά του, νιώθω πως είμαι κοντά της... Της μοιάζει τόσο πολύ!... Έχει τα μάτια της... Τα χαρακτηρικά του προσώπου της...Τα μαλλιά της... Ακόμα και ο τρόπος που μου μιλάει μου θυμίζει τη μαμά!... Ο Μάικλ είναι το καθήκον μου... Η ζωή του είναι σημαντικότερη από την δικιά μου. Και, επειδή ξέρω ότι ο μπαμπάς εδώ και χρόνια βρίσκεται σε μια ψυχολογική κατάσταση ώστε είναι ανίκανος να τον προστατέψει, η ασφάλειά του είναι δική μου ευθύνη...
Η επιστροφή του μπαμπά ήταν πρόωρη... Πολύ σύντομα θα γυρνούσε στο ΕΔΑΕΠ. Ούτως ή άλλως έπρεπε να φύγω...Είχα πολύ σημαντικότερα πράγματα να κάνω!...