The Hunter's Daughter 2

hoofdstuk 10: Ik vermoord Miss Piggy

Hoofdstuk 10:

Livia’s pov:

Livia keek toe hoe haar vader omsingeld werd door de breedgeschouderde mannen. Er liep een straaltje bloed langs zijn slaap en met ogen vervuld van doodsangst keek hij naar haar. Zijn gezicht zei één woord: Ren.

Toch deed Livia dat niet. Ze kon het niet want ze stond aan de grond genageld door twee dingen die vreselijk botsten, net als twee magneten. Het eerste: Haar aard. Het tweede: Vreselijke woede. Ze vervloekte haar vader, iets wat ze nooit deed. Ze vloekte nooit, maar nu wel. Ze vervloekte hem omdat hij zo afschuwelijk dom was geweest om in te gaan op het aanbod. Ze had hem nog zo gewaarschuwd. Maar zijn naïviteit en geloof dat ieder mens goed was werd hem langzamerhand fataal. Inmiddels niet meer langzamerhand, maar razendsnel, want één van de mannen richtte zijn pistool tegen het hoofd van haar vader.

Op dat moment knapte er iets in Livia. Iets wat ze altijd diep verborgen en onderdrukt had. Maar nu gebeurde het toch. Ze rende naar voren tussen de mannen door naar haar vader.

‘Papa!’ Riep ze en meteen waren alle pistolen op haar gericht. Ze was niet bang voor de mannen. Het enige waar ze bang voor was dat ze haar vader iets aan deden.

‘Livia!’ Zei haar vader op een manier waar wanhoop doorheen schemerde. Het kon haar niets schelen. Eén van de mannen liep op haar af om haar vast te grijpen maar Livia was hem voor. In een vloeiende beweging schoot ze onder hem door en schopte ze hem in zijn onderrug waardoor hij kreunend op de vloer terecht kwam. Zijn pistool vloog de lucht in en ze sprong om hem te vangen, zoals alleen in actiefilms kon.

Er rolden tranen over haar vaders gezicht en de mannen waren hem in elkaar aan het slaan. De woede in Livia wakkerde aan en het leek alsof ze ontplofte. Ze was geen moordenaar, ze wou geen moordenaar zijn. Maar ze moest wel, ze kon niet anders. Voordat ze het wist schoot ze op de meest linkse man. Recht door het hart. Hij viel op de grond en haar vader riep haar naam.

‘Livia!’

De man die naast hem stond, een kleine met zwart haar had zijn geweer op de slaap van haar vader gezet. ‘Oké kind. Luister. Jij verroert je ook maar een vin, en je vader gaat er aan.’ Er klonk een zachte klik. Livia stond zo stil als een standbeeld en een man met rood haar richtte zijn geweer op haar.

‘NEE!’ Haar vader sprong nog net op tijd voor haar en hij ving de kogel op. Met grote ogen keek Livia toe hoe haar vader met een dreun op de grond kwam. In die seconde dat hij viel werd haar zicht rood en greep ze het pistool beet. Daarna ging alles vreselijk snel. Vijf schoten. Vijf mannen die één voor één op de grond vielen als lappenpoppen. En toen het gezicht van haar vader. Bleek met bloed dat uit zijn mond liep.

‘Papa!’ Riep ze terwijl ze bij hem neer knielde. Hij keek haar smekend aan. ‘Livia… Ren…’

‘Papa niet doodgaan!’ Ze schudde hem door elkaar maar zijn ogen rolden naar achter.

‘Papa nee…’

‘Livia wordt wakker!’ Atalanta trok haar omhoog en meteen was ze klaarwakker. ‘We worden aangevallen!’

Atalanta’s pov:

Ik trok Livia overeind. Ze had weer zo’n nachtmerrie gehad, dat kon ik aan haar zien. Ik vroeg me af over wat, maar wat nu belangrijker was, was dat we werden aangevallen door een enorm zwijn. Een enorm, groot, gigantisch, wild zwijn. Met enorme slagtanden waar het kwijl vanaf droop. De laatste dagen had ik veel tanden gezien waar kwijl vanaf liep, maar deze verbraken toch echt het record.

‘Neem een tandcorrectie of zo!’ Riep ik terwijl ik één van mijn zilveren pijlen trok. Het zwijn had inmiddels Jazz, Joe en Livia onderuit getrokken en alles tolde om me heen. Ik sprong op een boomstam en schoot mijn pijl. Het raakt het zwijn in zijn rechter voorpoot maar het had geen enkel effect, behalve dat het zwijn alleen maar bozer werd.

‘En neem pilletjes tegen die agressieaanvallen!’ Riep ik terwijl hij op Elian en Eliana afstormde. Weer schoot ik, maar het enige wat het deed was het zwijn een beetje afremmen. In die tijd had Eliana tijd om Elian opzij te duwen en ze greep haar dolk.

‘Die bitch!’ (A/N Sorry, dit moest ik er even voor @ezziedoll in doen :D O ja, het is ‘die’ van ‘sterf!’)

Maar het zwijn ging niet dood. Hij liep recht over Eliana heen. Elian schoot één van zijn gouden pijlen op het beest waardoor hij haar niet met zijn slagtanden aan stukjes kon scheuren. Het zwijn gaf hem een trap en hij viel achteruit.

Nu was ik in mijn eentje. Al mijn vrienden lagen gewond op de grond. Eliana riep iets.

‘Wat?’ Ik hoorde haar niet door het enorme gegrom van het zwijn. Ik heb erg goede oren, maar ik kon haar echt niet verstaan.

‘Atalanta’s vader accepteerde… Zwijn… Zijn…!’

‘Zweinstijn? Wat bedoel je Eliana?’ Riep ik terug.

‘Nee! Atalanta was de enige die het zwijn wist te doden en toen accepteerde haar vader haar!’

Nu wist ik het weer, Eliana’s geschiedenis lessen. Atalanta, de manvrouw Atalanta, die ene die in een leeuw was veranderd omdat ze het in de tempel van Zeus had gedaan, was de enige geweest die dat zwijn had weten te vermoorden.

‘Watch out Miss Piggy!’ Riep ik. Mijn pijlen waren niet sterk genoeg om het wezen te vermoorden, maar mijn dolk wel. Ik pakte hem en richtte die op het aanstormende zwijn. ‘Obi-Wan gaat je vermoorden!’ Ik mikte mijn dolk tussen de twee ogen van het zwijn en hij krijste het uit van de pijn. Sirius blafte van opwinding en huppelde rond het dode zwijn heen. Eliana krabbelde op. ‘Geef me eens die verbanddoos aan uit Joe’s tas. Showtime’s over voor Atalanta. Dokter Eliana gaat even deze mensen oppeppen.’