Moordvrouw: Dansen In De Regen

Hoofdstuk 32: "Die groeit als kool!"

"Kijk nou toch! Die groeit als kool!" Gynaecologe Joyce Denekamp kijkt glimlachend naar het scherm. Ze beweegt het echo-apparaat langzaam over Liselottes buik. Liselotte ligt op een bed. Bram staat naast haar en houdt haar stevig hand vast. Samen kijken ze verliefd naar de echo. "Willen jullie weten wat het geslacht is van de baby?", vraagt Joyce. Bram kijkt Liselotte aan. Vanmorgen hebben ze hier uren over gepraat. Liselotte is immers net iets meer dan 22 weken zwanger en vanaf ongeveer 20 weken zwangerschap kan het geslacht van het kindje bepaald worden. Een besluit heeft het stel nog niet genomen. Dat laat Bram op het moment zelf namelijk aan zijn vriendin over. Liselotte blijft nog even stil. Dan schudt ze haar hoofd. "Nee", zegt uiteindelijk, "Ik vind het leuk als het een verassing blijft". Bram knijpt Liselotte kort in haar hand en knipoogt naar haar. Ze heeft een goed besluit genomen. Ook Joyce knikt. "Dat was vroeger ook bij mij de reden om het geslacht nog niet te bepalen. Hebben jullie wel een voorkeur?" Zowel Bram als Liselotte schudden wild hun hoofd. "Ben je gek!", zegt Bram snel. "We hopen op een gezond kindje, dat alle mogelijkheden krijgt om gelukkig te zijn", vult Liselotte hem aan. "We houden sowieso van hem of haar", gooit Bram er nog even bovenop. Joyce glimlacht. Dit zeggen ouders zo vaak! Maar stiekem, heeft bijna iedereen wel een voorkeur  voor een meisje of een jongen.

Joyce beweegt het apparaat over Liselottes buik. Zij rilt; de gel is koud. "Koud hè?!", mompelt Joyce geconcentreerd. Liselotte knikt. Dan drukt Joyce op een knopje vlakbij het scherm. Zacht gebonk klinkt door de kamer. "Wat is dat?", vraagt Bram verschrikt. Liselotte geeft hem een speelse zet. "Het hartje, sukkel!", lacht ze. Joyce knikt. "Inderdaad. Het klinkt heel mooi, is het niet?" De twee rechercheurs blijven een tijdje stil. Bonk, bonk, bonk. Regelmatig klopt het hartje van hun kindje door de kamer. Liselotte focust zich op het geluid. Het klinkt zo mooi! Niek is dan wel overleden, een kleine levende versie van hem zit in haar buik! In haar buik! Een klein wondertje. Het maakt haar echt niet uit wat het geslacht is. Dit kindje wordt het liefste, mooiste, leukste, slimste, stoerste kind ter wereld. En zo niet, dan houdt ze alsnog onvoorwaarlijk van hem of haar. Die kleine moet zijn of haar hele leven blijven dansen in de regen. En nog veel belangrijker; blijven dansen in de zon. Genieten van de mooie dingen. Genieten van het leven. Liselotte focust zich weer op het geluid. Bonk. Bonk. Bonk. Ze kijkt opzij naar Bram. Tot haar verbazing ziet ze een traan over zijn wang lopen. Hij bijt op zijn lip als hij ziet dat Liselotte hem betrapt. "Mooi, hè?!", fluistert Liselotte. Bram knikt. "Jouw kindje, Lies! Het is zo.. zo... zo mooi!" Liselotte pakt Brams hand vast en kijkt Bram strak aan. "Ons kindje, Bram. Ons kindje." Ze glimlacht. "Zullen we het opnemen? Dan kunnen we er thuis ook naar luisteren?" Bram knikt. Hij pakt snel zijn mobiel uit zijn zak en neemt het bonsende geluid op. Joyce print ondertussen de echo foto's uit. "Hier", zegt ze terwijl ze de geprinte foto aanreikt, "nu kunnen jullie ook naar jullie kindje blijven kijken!" Bram neemt de foto dankbaar aan. Ondertussen maakt Liselotte haar buik even schoon; er zit zoveel gel op! "Dan zijn wij nu klaar", vertelt Joyce. "Ik zie jullie over een maandje weer, maar als er iets is: bel gelijk!" "Zullen we doen." Liselotte staat op van het bed. "Wel thuis!", roept Joyce het tweetal nog na. "Wij moeten nog eerst naar de verloskundige", zegt Bram. Joyce wenst het ze veel succes, maar vooral veel plezier.

Liselotte en Bram zitten al een tijdje in de wachtkamer, als ze worden geroepen door de verloskundige. Hij stelt zich voor als Jorrit de Bruin. Liselotte loopt eerst twijfelent, maar daarna vol zelfvertrouwen, de kamer in. Zowel zij als Bram nemen plaats op de stoelen. Jorrit gaat achter zijn bureau zitten, start zijn laptop op en slaat een multomap open. "Zo", zegt hij vriendelijk. "Liselotte van Kempen, hoe gaat het met je?" Liselotte vertelt dat het goed gaat. Ze is misselijk geweest, maar voelt zich nu alsof ze de wereld aan kan. Samen met Bram. "Mooi!", zegt Jorrit tevreden. "Dan hoeven we het daar nu even niet over te hebben. Wel moeten we het al langzamerhand over de bevalling gaan hebben." Bram en Liselotte knikken, dus Jorrit praat weer verder. "Alles gaat goed met jullie kindje, dus er is in ieder geval geen geplande keizersnede nodig. Ook denk ik niet dat je ingeleid gaat worden. Het wordt dus -als alles goed gaat- een natuurlijke bevalling. Zijn jullie het daar mee eens?" Bram kijkt Liselotte aan; zij moet immers gaan bevallen. "Natuurlijk!", zegt zij snel. "Dat brengt toch ook het minste risico met zich mee?" Jorrit knikt. "Inderdaad. Voor zowel het kindje als voor u als moeder, zorgt een natuurlijke bevalling voor de minste complicaties." Liselotte haalt opgelucht adem. Ze had gelijk. "Wilt u thuis bevallen, of in het ziekenhuis?", gaat Jorrit verder met zijn vragenvuur. Liselotte haalt haar schouders op. "Als je even procentueel kijkt, wat is dan de meest veilige manier van bevallen voor het kindje?", vraagt ze. Bram schiet in de lach. Liselotte kijkt hem kwaad aan. "Wat?!", sist ze. "Ik wist dat je dat zou vragen", zegt hij onschuldig. De verloskundige schiet in de lach. "Het is maar goed dat jullie elkaar zo goed kennen. Daarnaast, het is best een belangrijke vraag. Het antwoord is echter wel heel simpel: een thuisbevalling brengt niet meer risico's met zich mee. Op het moment dat wij denken dat er complicaties gaan optreden, zal u toch in het ziekenhuis moeten bevallen." Liselotte knikt. Dit klinkt heel logisch. "Dan wil ik graag thuis bevallen", zegt ze dan ook. "Maar als jullie ook maar denken dat er iets fout gaat, wil ik direct naar het ziekenhuis." "Afgesproken", antwoord Jorrit, terwijl hij haar een hand geeft. Bram kijkt Liselotte glimlachend aan: zo kent hij zijn vriendin. Lief, bezorgd, maar vooral verstandig.

Die avond liggen Bram en Liselotte vroeg in bed. Ze hebben een drukke dag gehad en Liselotte licht doodop tegen Bram aan. Morgen moeten ze beide werken, dus het is maar goed ook dat ze nu even flink uit kunnen rusten. Zeker Liselotte heeft slaap nodig. En die slaap neemt ze zeker. Terwijl Bram naar een voetbalwedstrijd kijkt, is zij al in slaap gevallen. Haar hand rust op haar buik, haar hoofd op Brams arm. Hij glimlacht. Wat is ze mooi. Wat is ze lief. Zijn Liselotte.