Ben Emre adında 12 yaşında macera ve bilim kurguyu seven bir çocuğum. Genelde hayallerimde hayaletler vardır. Ve ben bunları kendi içimde gerçeğe dönüştürürüm. Ben bunları kendi içimde yakalarken annemin dediğine göre evde saçma sapan koşuşturup evi dağatıyormuşum. Annemler beni dinlemeyip benim psikolojik sorunlarım olduğunu düşünüyorlar. Ve bir ara abartıp beni psikiatriste götürdüler. Fakat ben yine hayaletleri yakalarken, psikolğun başına yarık açmışım. Allah rahmet eylesin vefat etti. Ama suç onlarda ben gitmek istemiyorum.
Evdeyiz akşam olmuş uykuya gidiyorum. Rüyamda hayaletler var ama gerçek. Korkuyorum, Ama uyanamıyorum. Rüyalarımı kontrol ediyorlar. Ve sen bizi bu zamana kadar öldürdün şimdi sıra bizde diyorlar. Bağaramıyorum sesim yok, hareket edemiyorum kollarım bacaklarım yok. En son hepsi ellerindeki o koca bombaları üstüme atıp kaçmışlar. Gerçek hayatta uyuyalı 2 dakika olmuş ve ben çığlık çığlığa bağırıyorum. Annem babam yanıma gelmişler. Bu sırada bir ıslaklık hissettim başımda, uyandım. Ateşim çıkmış annem ıslak bez koyuyor.
Ama huylu huyundan vazgeçmez ben hala hayalet peşindeyim. Ertesi gece aynı kabus fakat fakat bu sefer ateşim yok. Hayaletler etrafımda. Gündüz herşey hayalet sanki herşeyden korkuyorum. Bir gün yanımda gerçekten bir hayalet belirdi sıra bizde dedi sesizce ve gitti. Çığlık çığlığa bağırıyorum herkes başımda yaşadığım olayları anlatıyorum kimse inanmıyor, gülüyorlar. Bu benim hoşuma gitmiyor hayaletler her gün artarak geliyorlar gidiyorlar. Ben aynı şekilede ağlıyorum anlatıyorum inanan yok. Ama her zaman korkuyorlar onlarda. Acaba varmı diye korku ve gerilim artıyor her gün. Ben hayaletlerden korkuyorum. Bıraktım onlarla uğraşmayı. Onlar bırakmıyorlar. Birde artık yanlarında Daha büyük silahlar var. Yalvarıyorum onlara bana zarar vermesinler diye. Ama belli beni korkutmak için getiriyorlar onları. 1 ay sonra cesaretimi toplayıp onlara karşı çıkmayı planladım. Geldiklerinde karşılarında korkusuz bir Emre olacaktı. Yaniii öyle planlıyordum. Ama bunların akıl okuma yeteneğini araya katmadım, zaten bilmiyordum da. Ben ne planlıyorsam hepsini biliyorlar, benden daha güçlü bir şekilde karşıma çıkıyorlar. Ben kendimi tutamayıp yine bağırmaya başlıyorum, sanki kafamı kemiriyorlar. Çıldırmak üzereyim, korkuyorum ve galiba birazda kafayı tırlattım. Bildiğim kadarıyla kurtulmanın yolu yok. Artık bu olaylar herkesi rahatsız ediyor ve kimse benle konuşmuyordu, artık babam bile. Annem hala psikolojik diyor. Babam ise neredeyse evlatlıktan reddedecek. Bu duruma üzülüyorum ama çare bulamıyorum. Her gün hayaletler güçlenerek geliyor ve beni çıldırtıp gidiyorlar. Ama sakın hafife almayın, ciddi ciddi insanı öldürüp diriltiyorlar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
