The Hunter's Daughter 2

hoofdstuk 11: De verdronken stad

 Na drie dagen lopen kwamen we eindelijk aan bij het strand. Het gouden zand schitterde in de zon en het rustgevende geluid van het water deed me aan mijn eiland en Camp Half-Blood denken. Onwillekeurig kreeg ik er een beetje heimwee van.

Jazz en Joe wouden graag gaan zwemmen en ik wou ook even een pauze nemen na zo’n lange reis dus stemde ik er mee in dat we bij een berg stenen verder op het strand ons kamp zouden opslaan voor de volgende nacht.

Het was wat later in de middag en mijn vrienden renden het water in. Ik zat in mijn eentje op de steen toe te kijken hoe ze elkaar nat spetterden. Ze leken helemaal vergeten te zijn dat er één van hen niet zou terugkeren van de queeste. Het liefst wou ik dat ook vergeten, maar de laatste dagen was ik zo gehecht aan ze geraakt dat het moeilijk was.

Ik liep naar een enorme baai tussen de stenen en stapte het water in. Het was hier diep en je kon makkelijk van de stenen afspringen. Het was een prachtige plek. Er stroomde water als kleine watervalletjes over de stenen en er groeiden prachtige bloemen. Er heerste een soort van heilige sfeer.

Ik waadde wat door het water en langzaam maar zeker begon het gevoel dat ik me op een geweide plek begaf sterker. Ik had het idee dat ik een indringer was die eigenlijk toch wel welkom was. Ja, raar gevoel.

Het was inmiddels gaan schemeren en ik zwom naar een steen toe in het midden van de baai om er op te klimmen. Toen viel mijn oog op een tekst die er met sierlijke letters in gegraveerd was. Het was oud Grieks maar daar was ik gewend aan. Ik schrok toen ik een maar al te bekende naam zag staan.

Rustend tussen zon en maan, is hier een bloeiende toekomst vergaan. Hier ligt de geliefde van ’s heuvelshoog, verscheurd door de jaloezie van licht en boog. Orion als ster in de nacht, straalt als de maan hem toelacht.

Tijdens schemering zijn tweeling verenigd en hun helften zullen hun helften worden herenigd. Wanneer twee objecten ooit vergaan, opnieuw de zee in worden gedaan en de poort van de stad zal open worden gedaan.

Ik hield persoonlijk niet zo van rijm en poëzie. Ik vond het maar raar en dom wanneer mensen woorden op elkaar lieten rijmen. En zoals gewoonlijk keek ik met opgetrokken wenkbrauw naar de steen voor me.

Ik schrok op toen ik een stem achter me hoorde.

‘Atalanta?’

Ik draaide me om en zag Eliana staan. Ze ging voorzichtig het water in en zwom naar de steen. Hardop las ze hem voor, toen keek ze me aan. ‘Wat is dit?’

Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik weet het niet, maar het gaat overduidelijk over jouw papie en mijn mamie.’ (A/N Sorry, weer zoiets voor @ezziedoll). ‘O ja, en mijn pa is hier dood gegaan, niet te vergeten.’

‘Tijdens schemering zijn tweeling herenigd. Ja dat klopt. Want tijdens schemering is het dag en nacht.’

‘En het is de beste tijd voor vampiers. Tijdens Twilight kan Edward gewoon naar buiten en…’

‘Atalanta!’ Zei Eliana geërgerd en ik hield mijn mond. Tsja, ik kon er ook niets aan doen dat zij de dochter was van de god van de poëzie en het daarom allemaal begreep. ‘En hun helften zullen worden herenigd.’

‘Yin Yang.’

‘Stil. Hun helften. Half-Bloeden. Dat zijn wij At! Wanneer twee objecten ooit vergaan, opnieuw de zee in worden gedaan, zal de poort van de stad opengaan.’

‘Dolken?’ Zei ik en Eliana’s ogen lichtten op.

‘At, je bent hier eigenlijk best goed in!’

‘Ja, ja.’ Ik pakte mijn dolk en Eliana deed hetzelfde. De tekst op beide dolken gloeiden op en ze leken naar elkaar toe getrokken te worden.

‘Awesome.’ Zei ik.