Και κάπου εδώ αρχίζει μία ιστορία μιας έφηβης κοπέλας.
Ήταν γύρω στα 12-13 ετών.. Την έλεγαν Χρύσα, ήταν όμορφη, ψηλή, καστανομάλλα με καστανά μάτια. Μια μέρα λοιπόν ακούστηκαν φήμες πως είναι πουτάνα, ανώριμη και δεν ξέρει τι είναι αγάπη. Ζήλια μεγάλη ήταν, η Χρύσα όμως στεναχωριόταν. Έκανε πολλά για να πιστέψει στον εαυτό της. Όμως είχε μεγάλο κόμπλεξ με τον εαυτό της. Έβριζε τον εαυτό της διότι τον μισούσε. Πάντα πήγαινε μπροστά από έναν καθρέφτη κι έβριζε τον εαυτό της. Μέχρι που βρήκε κάποια άτομα που την έκαναν να ξανά αγαπήσει τον εαυτό της. Αυτά ήταν μερικές καλές φίλες κι ένα αγόρι. Έχασε το μοναδικό αγόρι που την έκανε να αγαπάει τον εαυτό της και την έκανε πραγματικά ευτυχισμένη. Ένιωθε μόνη και δυστυχισμένη. Της μιλούσαν γι'αυτόν και η καρδιά της σταματούσε να χτυπάει. Γι'αυτόν θα έκανε τα πάντα ακόμα κι αν γι'αυτόν δεν σήμαινε πολλά. Έχασε φίλους και φίλες για άλλη μια φορά. Άλλαξε συμπεριφορά μπροστά σε όλους. Συχνά κρινόταν από πολλά άτομα. Αλλά πλέον είχε βαρεθεί όλη αυτή την κατάσταση. Άρχισε να γράφει τους πάντες. Πλέον έγινε αγνώριστη η Χρύσα κάποτε φερόταν στους πάντες με τον καλύτερο τρόπο. Τώρα φέρεται στον καθένα όπως του αξίζει. Και κάπου εδώ να φανερώσω πως η κοπέλα ήμουν εγώ!
