ต่อให้พยายามใคร่ครวญสุดชีวิตก่อนเขียนยังไง พอทิ้งไว้นานวันเข้าแล้วกลับมาอ่าน ก็ยังมีส่วนที่รู้สึกว่าน่าขำ โง่ เกรี้ยวกราด เวิ่นเว้อ หรือไม่สมควรอยู่ดี
ความคิดของคนเรามันเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา หนทางป้องกันที่ดีที่สุดจึงอาจจะเป็นการใช้ชีวิตไปวัน ๆ โดยไม่ทิ้งหลักฐานเป็นลายลักษณ์อักษรก็ได้
แต่ฉันไม่ตัดสินใจเลือกทางนั้น เพราะอย่างน้อยมันก็ถือเป็นจดหมายจากตัวเองในอดีตถึงตัวเองในปัจจุบัน และจากตัวเองในปัจจุบันถึงตัวเองในอนาคต
หากไม่กล้าเผชิญหน้าแม้แต่วันวานของตัวเอง เฝ้าแต่ปิดหูปิดตา ก็คงไม่รู้ว่ากำลังมีจุดบอดอะไร ดีด้วยซ้ำที่มองเห็น ถึงจะไม่สามารถแก้ได้ทุกอย่างก็เถอะ
BẠN ĐANG ĐỌC
Memoir & Monologue
Ngẫu nhiênบันทึกคำพร่ำเพ้อ แนะนำหนังสือ รวมกลอน และรวบรวมเศษเสี้ยวแห่งความคิด ณ ช่วงเวลาหนึ่ง ทั้งที่ชั่ววูบและยังคงค้างคาอยู่ในใจ ซึ่งหลายครั้งก็ไม่ค่อยตกตะกอน บางอย่างกลับมาอ่านก็รู้สึกว่าคิดไม่เหมือนเดิมแล้ว แต่ก็ถือเป็นบันทึกความทรงจำ Highest ranking #1...
