κεφάλαιο 12

9 2 2
                                    

Εκείνη έμεινε να τον κοιτάει σοκαρισμένη. Δεν θυμόταν να τον είχε βάλει μέσα στο σπίτι ή να είχε χτυπήσει γενικά την πόρτα.
Ξαφνικά θυμήθηκε τον λύκο και το περίεργο όνειρο που είχε δει. Οτι ο λύκος ηταν ο Τζέρεμι.
Τον πλησίασε και όταν ηταν έτοιμη να τον σκουντηξει εκείνος άνοιξε τα μάτια του και σηκώθηκε καθιστός στον καναπέ.
"Καλημέρα " της είπε χαμογελώντας.
"Καλημέρα " απάντησε ανέκφραστη.
"Μπορω να χρησιμοποιήσω λίγο το μπάνιο σου;" την ρώτησε ακόμα χαμογελώντας.
"Ναι βέβαια" είπε και έκανε στην άκρη για να σηκωθεί. Μετά απο πεντε λεπτα την πλησίασε ενω έπινε τον καφέ της στην κουζίνα.
"Θες πρωινό;" την ρώτησε σαν να ηταν το πιο φυσιολογικό πράγμα.
"Όχι, ευχαριστώ. Μπορώ να ρωτήσω πως βρέθηκες στον καναπέ μου;" τον ρώτησε ήρεμα.
"Απο οτι κατάλαβα δεν θυμάσαι τίποτα. Ήρθα εχτες να σε δω και άκουσα θόρυβο στην πίσω αυλή και ήρθα και σε βρήκα να κοιμάσαι στο χορτάρι." την εξήγησε.
"Και ήμουν μονη;" η ερώτηση της φανέρωνε άγχος και απορία.
"Ναι μόνη" είπε απλά "Μετα σε κουβάλησα μέσα και κοιμήθηκα στον καναπέ γιατί ανησύχησα."
"Σε ευχαριστώ τότε." είπε και του χαμογέλασε.
"Τελικά μπορώ να χρησιμοποίησε την κουζίνα;" είπε και γέλασε απαλά.
"Βέβαια" του απάντησε και γέλασε κι εκείνη.
Ο Τζέρεμι τελικά ηταν πολύ καλός μάγειρας. Το πρωινό που έφτιαξε μύριζε τόσο ωραία που και εκείνη αποφάσισε να φάει. Μίλησαν για αρκετή ώρα μέχρι που της είπε οτι έπρεπε να φύγει. Μόλις έφυγε άλλαξε ρούχα και πήγε στο νοσοκομειο. Όταν έφτασε χαιρέτησε όλες τις νοσοκόμες και προχώρησε προς το δωμάτιο. Δεν πρόσεξε οτι η γυναίκα που είχε δει την αλλη φορά στο δωμάτιο την παρακολουθούσε απο μια άκρη. Μετά απο λίγο εξαφανίστηκε, κανείς δεν πρόσεξε την πόρτα του δωματίου που άνοιξε απο μονη της και έκλεισε.
Η Άντζελα έκατσε δίπλα στο κρεβάτι του αδερφού της και άρχισε να μιλάει για διάφορα πράγματα. Κοιτούσε για κάποια αντίδραση αλλά δεν έγινε τίποτα. Καθόταν εκεί αρκετή ωρα μέχρι που κάποιος την ακούμπησε στον ώμο. Γύρισε και είδε πως πίσω της στεκόταν η γυναίκα απο την αλλη φορά, μονη της αυτή τη φορά.
"Ήρθα να σε ξανά δω Άντζελα" της είπε γλυκά και έκατσε δίπλα της.
"Πως μπήκες μέσα χωρίς να σε ακούσω;" είπε και μισόκλεισε τα μάτια της.
"Μπήκα μαζί σου" της είπε.
"Ήσουν εδώ μέσα τόση ωρα και δεν σε κατάλαβα; Πως γίνεται αυτό;" είπε και σηκώθηκε όρθια απότομα. Στο δωμάτιο δεν υπήρχε πουθενά χώρος για να κρυφτεί κάπως. Αν και αυτή η γυναικα δεν φαινόταν για κάποια που θα κρυβόταν.
"Θα τα μάθεις όλα σιγά σιγά, σε παρακαλώ κάτσε κάτω" εκείνη έκατσε στη θέση της και την κοίταξε σιωπηλή.
"Θέλω να μου πεις την αλήθεια" είπε μετά απο λίγο.
"Τι θες να μάθεις πρώτα;" την ρώτησε η γυναίκα.
"Πες μου τι είσαι για αρχή"
"Είμαι νεράιδα" της είπε.
"Είμαι κι εγώ;"
"Ναι"
"Μα οι γονείς μου ηταν φυσιολογικοί" είπε και η φωνη της ηταν γεμάτη απορία.
"Όχι οι πραγματικοί σου γονείς. Αυτοί που σε μεγάλωσαν ναι." της απάντησε.
"Εκείνοι ηταν οι πραγματικοί μου γονείς είπε με μισοκλειστα μάτια"
"Δεν ξες όλη την αλήθεια, δεν πρόλαβαν να σου τα πουν όλα"
"Και εσύ πως τα ξέρεις όλα αυτά; Πως ξες τόσα πράγματα για εμένα; Και πως ηξερες για τον Κρίστοφερ;"
"Όλα αυτά τα ξέρω γιατί σας παρακολουθώ πολύ καιρό τώρα"
"Μας παρακολουθείς; Ποσο καιρό;" είπε τρομαγμένη η κοπέλα.
"Απο τη μέρα που γεννήθηκες." η γυναίκα είχε βουρκώσει και φαινόταν έτοιμη να κλάψει.
"Γιατί;!" φώναξε.
"Γιατί είμαι η πραγματική σου μητέρα, γι αυτό" είπε και την κοίταξε στα μάτια.

ΚαταστροφήWhere stories live. Discover now