[fanfiction] Instant #superbat

[one shot]

“ฉันคิดไปเองรึเปล่าชาแซม รู้สึกว่าวันนี้บรรยากาศไม่ค่อยดีเลย”

“ไม่หรอก ฉันเห็นตั้งแต่วันก่อนแล้วล่ะ ที่นายไม่อยู่น่ะ”

“ได้ไง เล่าให้ฉันฟังหน่อยสิ เกิดอะไรขึ้น”

แบทแมนไม่รู้ว่าเค้าคิดไปเองรึเปล่า แต่เขารู้สึกรำคาญเสียงเจื้อยแจ้วของแฟลชวันนี้สุดๆไปเลย เขาหวังเป็นอย่างมากที่จะให้เจ้ากลุ่มขาเมาท์พวกนั้นหยุดสนทนา ซึ่งเดาไม่ยากว่าเกี่ยวข้องกับเขาเต็มเปาเลย

เหอะ ก็คงหนีไม่พ้นเรื่องที่เขาโดนแม่สาวน้อยมหัศจรรย์วันเดอร์วูแมนปฏิเสธไปเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาหรอก แบทแมนเป็นฝ่ายขอเธอเดท เขาน่าจะดูออกตั้งแต่แรกว่าเธอมีคนรักอยู่แล้ว แต่เขาคิดว่าช่างมันเถอะ ไม่คิดว่าเธอจะบอกปัดเขา แบทแมนเผลอคิดไปเองว่าเธอมีใจ แต่ในที่สุดก็ต้องมานั่งกินแห้วแบบนี้ ดูท่าว่าศุกร์นี้จะไม่ใช่วันของเขาแฮะ

เขาทำเป็นเลื่อนหน้าจอดูภาพจากโดรนของเขาที่ติดเอาไว้ทั่วเมืองไปพลางมองหาว่าวันนี้มีอะไรที่ส่งเสริมให้เขากลับบ้านเร็วมั้ย ซึ่งก็มี หมายถึงไม่มีน่ะ ใช่ วันนี้ไม่มีอะไรเลย เว้นแต่โจรกระจอกเล็กๆน้อยๆที่แค่พริบตาเดียวก็สามารถจัดการได้เรียบร้อยแล้ว อาจจะเป็นเพราะพรุ่งนี้เป็นวันขอบคุณพระเจ้าล่ะมั้ง วันครอบครัวใครๆก็อยากจะอยู่กับครอบครัวทั้งนั้น

แบทแมนลุกจากเก้าอี้เงียบๆแล้วแอบปลีกตัวออกมาโดยระวังไม่ให้กลุ่มขาเมาท์พวกนั้นรู้ตัว แต่ก่อนลิฟต์จะปิดเพื่อพาเขาไปที่แบทโมบิล แบทแมนเองก็ต้องแปลกใจเมื่อมีร่างๆหนึ่งวิ่งตามเขามาอย่างรวดเร็ว ฉวยโอกาสตอนที่เขาใช้ความคิดแทรกตัวเขามา

ซุปเปอร์แมน เจ้าเอเลี่ยนหน้ายิ้มที่ในใจไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ แบทแมนไม่ค่อยอยากจะสนทนากับใครเท่าไหร่ในเวลานี้ ซึ่งเดาไม่ยากว่าอีกฝ่ายที่เป็นพวกมนุษยสัมพันธ์ดีเกินเหตุแถมเต็มไปด้วยความมั่นใจอย่างซุปเปอร์แมนต้องอยากชวนใครก็ตามที่อยู่ในลิฟต์คุยแน่นอน