Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ KELEBEK Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ

Arkadaşlar bu sadece tanıtım içindi eğer beğenirseniz devamını getireceğim.Şimdiden iyi okumalar.Umarım beğenirsiniz :)

Ormanlar,normalde insanlara göre rahatlatıcıdır.Kuş sesleri,ormanın güzel kokusu vs. vs.Benim için sadece...ormandı işte.Bir sürü ağaçtan başka bir şey ifade etmiyordu.Belki de biraz temiz hava ve evden kaçtığımda gelmek için harika bir yer.Evet işte benim hikayem.Herkes psikopat olduğumu sanıyor.Nedenini sormayın ben de bilmiyorum ama insanların beni böyle görmesinden pek rahatsız değilim.Bu yüzden dışlanmış insanlardan biriyim.Kimseye ihtiyacım olduğu söylenemez fakat herkesin arkadaşı vardır,benim de birkaç tane var.Tam arkadaş diyebilir miyim bilmiyorum ama en azından vakit geçiyordu.Biraz farklıydık,ne kadar birlikte olsak bile herkes kendi alemindeydi.Buna ben de dahilim.

Konuya ormandan girip arkadaşlardan çıktım,bu da gerçek bir yetenek.Kendi kendime tebessüm ettim.Uzun uzun düşünmeyeli baya oluyor sanırım.Tamam başlıyoruz.

Öne doğru baktığımda gurubun baya bi ilerlediğini gördüm.Yağmurdan dolayı toprak yumuşamıştı ve kayıyordu.Gittiğimiz yere doğru ağaçlar sıklaştığı için pek umrumuzda değildi.Islanmak neden umrumuzda olsun ki.Önümdekilere yetişmek için adımlarımı hızlaştırdım,toprak bunu ne kadar güçleştirse de.Kütükler toğrakla bütünleştiği için görünmüyorlardı,ben de dikkatle yürüyordum.Düşersem çamura bulanmak istemiyordum.Yerden kafamı kaldırdığımda yerimize gelmiş olduğumuzu fark ettim.Ateş ve Deniz çoktan yere oturmuş poşetleri açıyorlardı.

Ağaçlar sanki onların üzerine eğilmiş gibiydi.Ortada çember şeklinde boşluk vardı,yağmur da bu çemberin içine damla damla düşüyordu.Toprak diğer yerlere göre biraz daha kuruydu ve yürümek kolaydı.

Tekrar dikkatimi Deniz ve Ateş de yoğunlaştırırken dediğim gibi herkesin kendi aleminde olduğunu fark ettim.Ateş beni fark etmiş olmalı ki kafasını kaldırıp bana baktı.

'Kelebek nerelerde kaldın?'Hafif bir tebessümle söylemişti bunu.

Ben de hafif bir tebessüm ettim ve yanına oturdum. 'Ağaçlarla boğuşuyordum.'

Bana tanıştığımız günden beri kelebek diyordu.Nedenini hala açıklamamıştı.En azından ben bir nedeni olduğunu düşünüyorum. Nedensiz birine lakap takmazsınız ki.

Bacaklarımı kendime çekim.O da aynı şekilde tam yanımda duruyordu.Birbirimize yaslandık.Gözleri elindeki iğneyle benim aramda gidip geliyordu.Bana güldü ve omuz attı.

'İlk defa mı alacaksın?' 

Ateşin dışarıdan bakınca uyuşturucu kullandığını anlamak zordu.Belirtilerini pek göstermiyordu.Ne gözünde kanlanma ne de yürümesinde bir sorun vardı.Tabi bu kadarla kalmıyor ama benim bilgim bu kadardı.

'Daha önceden hap aldım,açıkcası o da bir kereydi.Daha önce hiç şırıngayla denemedim.'

Daha doğrusu hiç açık bir alanda da almamıştım.İlkinde ise Çağladan denemek amacıyla zorla almıştım.Bir odadaydık bu yüzden kendimizi dışarıda bulmamıştık.Bu anılarımın çoğu kesik kesikti.

'Bunu yapacak mısın gerçekten.'Gözlerinde ilk defa ciddi bir ifade vardı.

Başımı evet der gibi salladım ve sol kolumu açtım.Lastiği bağlayıp sıktıktan sonra onu izlediğimi fark edip bana bakıp güldü.İğneyi hangi ara batırdığını anlamadım ama ben koluma baktığım sırada iğneyi kolumdan çekiyordu.Kaşlarımı çattım hiçbir şey yoktu. Bunu aklımdan geçirmemle vücudumun karıncalanması bir oldu.Başım dönüyordu.Ben geriye doğru gitmeden Ateşin bazı sözlerini duydum.

'Umarım yanımda sen varken kendime hakim olabilirim.'...