Τι Και Αν Τα Χρονιά Πέρασαν...?

Η Αρχή Της Ιστορίας Της Ζωή Του

Όπως είναι φυσιολογικό δεν είναι δυνατόν να θυμάται κανείς την γέννηση του παρά μόνο οτι του εξηγούν όταν μεγαλώνει. Ήταν απο μικρός ομως ενα ζωηρό παιδί , και πάντα μέσα στην υπερένταση, του άρεσε να παίζει με τα άλλα παιδιά εως το βραδύ κάτω στο παρκάκι της γειτονιάς . Παρόλο που του άρεσε να βοηθάει την παρέα του και να δίνει συμβουλές δεν ήθελε ποτέ να κάνει τον αρχηγό της παρέας. Στην ηλικία τον 7 ετών,μου έλεγε, οτι ήταν μέσα στο κρεβατάκι του και έπαιζε με τον μεγάλο του αδερφό....σαν να μαλώνανε φαινόταν μα δεν μαλώνανε απλα παίζανε οπως τα παιδιά κάνουν. Σαν χτες το θυμάται...,ακομη και σήμερα και κάποιες φορές δακρύζει στην θύμηση αυτής της ανάμνησης.

ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΊΑ ΤΩΝ 10 ΕΤΏΝ...

Ενώ δεν θυμάται πολλά απο το παρελθόν του,ακόμη μου λεει ιστορίες απο την ζωή του. Απο μικρός ενώ ήταν πολύ κοινωνικό παιδί,δεν ένιωθε καλα με τον εαυτό του. Θα σκεφτεί κανείς μα πως μπορεί ενα παιδί,κυριολεκτικά ενα παιδί μόλις 10 χρόνων να νιώθει ετσι ενώ έχει όλη την ζωή μπροστά τού. Και ομως ένιωθε πως δεν ανήκει πουθενά,ενα παιδι που ειχε τόσους φίλους να παίξει να περάσει την ωρα του,τον ήξεραν όλοι στο σχολείο του απο την πρώτη εως την τελευταία τάξη. Οχι γιατί ήταν το δημοφιλές παιδί του σχολείου ήταν απλά απο εκείνα τα καλά παιδιά,με το μικρό γλυκό προσωπάκι που σου θυμίζει τα κουταβάκια στο ίντερνετ που βλέπεις και λες <<Αχ τι γλυκό που είναι !!>>. Ετσι το ήξεραν ολοι σαν το καλό παιδί του σχολείου,το παιδί που έχει μόνο φίλους οχι εχθρούς.

Του άρεσε να παίζει κρυφτό,κυνηγητό να κανει κούνια γενικά τα παιχνίδια που παίζουν τα Παιδιά του Δημοτικού δηλαδή της ηλικίας του. Στην έκτη Δημοτικού είχε την πρώτη διαφωνία του με ενα παιδί το οποίο τυχαίνει να ειναι και γείτονας του,και ήταν και στο ίδιο θρανίο στην Τετάρτη και Πέμπτη Δημοτικού. Και όμως αυτή η διαφωνία που είχαν ήταν για τάπες....ξερω οτι ακούγεται χαζο το να μαλώνει κανεις για τόσο ασήμαντα πράγματα αλλα τα παιδιά τής ηλικίας του γι'αυτά μαλώνανε. Αυτή η διαφωνία όπως ήταν φυσικό κατέληξε πάλι σε παιχνίδι και το ολο θέμα λύθηκε με το κλασσικό <<στα έλεγα οτι μπορούσα να σε κερδίσω απο την αρχή>>. Το πρόβλημα που είχε αυτό το παιδί είναι οτι εάν το πρωί τον αφήνανε μόνο του γιατι συνήθως τον πήγαινε ο πατέρας του στο σχολείο και έφευγε αμέσως για την δουλεία του, εάν δεν ήταν οι συμμαθητές του και οι φίλοι του εκεί τον έπιαναν τα κλάματα φοβότανε την μοναξιά δεν ήθελε να είναι μόνος φοβόταν απο μικρός το σκοτάδι και την μοναξιά,γι'αυτό πάντα είχαν ενα φωτάκι δωματίου δίπλα ακριβώς απο το κρεβάτι του για να κοιμάται ήσυχα το βράδυ.