(Hee, sorry voor de late update. Maar hij is echt super lang. Ik moet nog even iets zeggen en veranderen.
Cat is 1.58 meter (ze is echt heel klein, een soort Ariana Grande)
Jady is 1.63 meter (ook een stuk kleiner)
Nicole is 1.72 meter
Lilly is nog steeds 1.76 meter (Lilly is echt heel lang, vooral met Cat)
En dit is ook best belangrijk Jady is 15. Sorry, maar dat komt beter uit. Sorry Sorry! Maar het maakt voor Lilly en Jady niet uit dat er drie jaar verschil tussen zit.
Sorry voor alle veranderingen, stem en reageer)
Lilly’s POV
Jady en ik zitten samen aan de keukentafel. Het is half tien ’s ochtends. Jady is aan het ontbijten. Ik zit gewoon bij haar. Sinds ik vier dagen geleden bij de jongens ben geweest, gaat het goed met me. Ik heb niet meer gehuild en zit gewoon steeds samen met Jady’s gezin. Dat is opzich best awkward, maar Jady’s familie is erg aardig voor me. Ze gedragen zich gewoon normaal. Vooral Emma is erg aardig.
“What are you gonne do today?” vraag ik aan Jady. Ze gaat soms weg, naar een vriendin ofzo. Meestal komt ze na een uur dan weer terug. Ik zit dan op mijn kamer gewoon een beetje muziek te luisteren.
“Cat wants to come today”
Cat, tuurlijk. Ik heb echt geen zin meer in haar. Ik heb haar al vier dagen niet meer gezien. Ze heeft niet eens de moeite genomen om me een smsje te sturen. Ik had haar steun echt nodig bij de jongens. Maar gelukkig is het ook zonder haar nog goed gekomen. Alles komt gewoon goed. Alleen vraag ik me af wanneer Liam klaar is met denken. Het denken duurt nu al vier dagen. Hoe lang wilt hij er over doen? Wanneer belt hij me? Gaat hij me ooit bellen? Tuurlijk. Liam wel.
Ik pak een stuk toast van Jady dat op haar bord ligt. Als Liam me belt moet ik wel sterk genoeg zijn om niet flauw te vallen. Daarom ga ik dit ook niet overgeven, maar ik houd het een keer binnen.
Ik zie dat Jady me lachend aankijkt. Ze begint bijna te huilen.
“Don’t cry. I had to eat sometime” zeg ik ook zachtjes lachend.
“I’m so proud of you. You’re doing this all by yourself and you’re going to be oke”
Ik geef haar snel een knuffel “Now stop with all this sentimental shit, or I start crying again”
Ik eet mijn stuk toast op, netzoals Jady. Zij neemt er nog een, ik niet. Ik ben best trots op mezelf door dit te eten.
“When does Cat come?” vraag ik.
“I don’t know. In the afternoon. So we can go to town before she comes, if you want to. I promised Emma I would get her a milkshake if she would win her vollyball match yesterday, which she did”
We maken ons klaar en lopen naar het busstation. Vanaf daar rijden we naar de stad en lopen we weer verder naar een McDonalds. Als we daar aankomen word ik heel misselijk van die geuren. Het is allemaal zo vet. Jady ziet het ook.
“Do you want to go? Emma can wait for her milkshake”
“No, no. Go on. I can wait”
Ik ga niet overgeven. Ik kan dit. Denk aan Niall, hij gelooft in je. Zayn heeft me geluk gewenst. Jady en Nicole geloven in me.
Er komen op twee meisjes van denk ik een jaar of 15 naar ons toelopen.
“Hee, is there something I can do for you?” vraagt Jady aan ze.
“Yeah, you’re Jady and Lilly, from Girls Army? Can we have a picture” vraagt het meisje met het rode haar. Het meisje met het bruine haar lacht verlegen.
