Link's

11 Andere kant

"Ik ben de snelste zwemmer van jullie allemaal!" Niall lacht zo luid dat als er iemand zou zijn, die het zeker gehoord zou hebben. Ik lach kort omdat het al de derde of vierde keer is dat hij het zegt. Gewoon om ons te plagen op zijn onschuldige manier.
"Je bent in topvorm!" Ik sla plagerig een arm rond zijn nek en trek hem naar me toe om over zijn half natte haar te wrijven, maar hij is me te snel af en loopt van me weg. De parking is verlaten en de losse sfeer doet me glimlachen.
"Altijd Louis!" Ik grinnik en open mijn auto om in te stappen. Daisy en Harry, die best nors kijkt (misschien omdat hij laatste eindigde), gaan alvast zitten. "Ik zie je morgen!"
"Cheers!" Ik zwaai kort en start de auto dan. Mijn ogen en lichaam zijn kapot na deze activiteit. Harry houdt me dan ook voortdurend in het oog terwijl hij met Daisy praat, bang dat ik in slaap val waarschijnlijk. Als ze eenmaal veilig binnen is en ik de twintig minuten naar mijn huis wil terugrijden, stopt een grote hand op mijn arm me. Vermoeid knipper ik twee keer als ik door heb dat het Harry is. "Ik ga je niet nog eens laten rijden, dan gebeurt dit elke keer. Ik heb een uitzondering voor je gemaakt, dat stopt vandaag." Ik wrijf kort in mijn rechteroog, dat echt jeukt, en bekijk de man dan in het donker. Zijn krullerige haar werpt een slangachtige schaduw op het plafond.
"Dan stap ik uit hier. Ik wil niet dood omdat je moe bent en te traag reageert." Even ben ik koppig en overweeg ik het waarna ik zucht en uitstap om op zijn plaats te gaan zitten. Hoe geraakt de jongen anders thuis?
"Als jij nu in slaap valt, hé." Hij grijnst naar me en klikt de gordel vast.
"Ik zal voorzichtig met je zijn, Louis." Ik knik zacht door de serieuze toon in zijn hese stem en leg vermoeid mijn hoofd tegen het koude raam aan, het is ondertussen begonnen met regenen. Hij heeft echt een hese lage stem. Ik houd mijn ogen zo open mogelijk, maar de twintig minuten zijn een te lange strijd voor mijn lichaam.

Harry parkeert de auto in de ondergrondse parkeergarage waarna hij zucht en naar de vermoeide jongeman naast hem kijkt. Zijn lippen zijn uit elkaar geweken en zijn ogen zijn toe als teken dat hij slaapt. Hij heeft geen zin om hem wakker te maken dus stapt hij uit, neemt de huissleutel uit het middelste vakje in de auto en draagt hij de lichte voetbaltas over zijn sterke schouders. Even twijfelt hij of hij de deuren wel open krijgt als hij Louis zou vast nemen, dus steekt hij eerst de sleutel in het slot van de lift, zet de tas neer in het appartement en laat hij de deur kort op een kier staan. Louis slaapt nog steeds diep en vredig wanneer hij terug in de parkeergarage aankomt; het moeilijke deel komt nu pas. Zijn lange armen slaan zich om het lichaam heen waarna hij heft. Het lijkt wel alsof de man meewerkt want zijn kortere armen slaan zich stevig rond deels Harry's hals, deels zijn brede borstkas. Het zijn warme armen. Met een hand houdt hij de bungelde benen tegen terwijl hij de deur toe doet en de auto sluit. Louis weegt absoluut weinig. Zeker wanneer hij er aan denkt dat de helft nog spiermassa is. In de lift is het akelig stil, buiten zijn regelmatige ademhaling. Af en toe lijkt hij dieper in te ademen terwijl hij zich stevig vast houdt aan de weldoener. Harry besluit het licht niet aan te doen en loopt zonder ergens tegenaan te lopen naar de slaapkamer. Als hij Louis op de zachte matras legt en een deken over zijn kleine lichaam heen wilt slaan, merkt hij dat Louis hem nog stevig vast heeft en niet van plan is zijn houvast op te geven. Harry zucht niet terwijl hij eerst de ene hand en dan de andere los maakt van zijn lichaam, dicht leunend bij het gezicht van de slapende sportman. Net wanneer hij eindelijk wil vertrekken, wordt de kleine voetballer onrustig. Hij fronst en strekt zijn volledige arm uit. Harry twijfelt duidelijk. Zijn grote lichaam blijft slungelig in de kamer staan, maar wandelt dan toch naar de man toe en neemt de uitgestoken hand vast. Hij wrijft bemoedigend over de knokkels tot hij weer ontspant. Dat is wanneer hij de kamer kan verlaten. Hoe laat zou hij het alarm moeten zetten? Het licht in de keuken gaat aan. Zijn grote handen zoeken naar een schema, maar op het eerste zicht vindt hij niets. Het is pas als hij echt in de hoekjes gaat kijken dat hij een klembord en een agenda ziet bungelen aan een schroef, veilig verstopt. Als hij het klembord opent merkt hij dat Louis enorm intensief wordt opgevolgd door een diëtist. Zijn wenkbrauwen fronsen in het halfdonker als hij de conclusies van elke week vluchtig leest.
'Nog steeds te mager.' - 'Eet te weinig, aanhoudende magerheid.' - 'Sport na grote maaltijden te intensief waardoor hij mager blijft.' Slechts enkele keren vindt hij een oké terug. Het klembord wordt snel terug gehangen waarna Harry snel naar een uur zoekt voor morgen. Het is dan de drieëntwintigste.
'7 u: bijeenkomst, matchbespreking C. 9-12: training. 13-15: les.' Hij leest niet verder en legt het boekje terug waarna hij terug in stilte naar de donkere kamer waar Louis slaapt loopt. Hij stelt de wekker op het nachtkastje in en blijft kort staan kijken naar de voetbalster die echt wel in een diepe slaap verkeert. Een korte glimlach en weg is de adviseur die steeds meer te weten komt over die ene speciale klant.

Een keer een derde persoon standpunt. Wie is fan?