I. BÖLÜM
Merhaba. Adım Julie. SecretStone tımarhanesinde yaşıyorum. Ailem beni bu tımarhaneye bıraktıktan sonra hiç doğum günümü kutlamadım. Bu yüzden yaşımı bilmiyorum. Sanırım buraya geldiğimde 12 yaşındaydım. ‘Aile’ diye tabir ettiğim; gaddar bir anne-babadan ve kıskanç bir kız kardeşten oluşan ‘küçük bir insan topluluğu’ sadece. Doktorların bana anlattığı kadarıyla ‘Garipten sesler duyan, şizofrene meyilli, depresif ve problemli küçük bir kız çocuğuyum ben’. Evet, doğru. Bir takım sesler duyuyorum kimi zaman. Ama bu sesler ‘garipten’ değil. Sadece siz duymuyorsunuz, size duyurmuyorlar seslerini. Belki de sizin onlara inanmayacağınızı düşünüyorlardır haklı olarak. Bunu yaşadığım deneyimlerden biliyorum. Ayrıca şizofrene meyilli, depresif ve problemli bir kız çocuğu da değilim. Sadece iki kez kardeşimi bıçakla koşturmuş, bir kez annemin yeni yaptığı yemeğin içine bilerek kusmuş ve babamın –orta derece lüks olan- arabasını taş yağmuruna tutmuştum. Ha bir kere de kardeşimi balkondan atmakla tehdit etmiştim, fakat bunu uygulatacak zaman bulamamıştım. Ama bunların hiçbirinde ‘kötü niyetim’ yoktu. Sadece biraz gözleri korksun istemiştim, o kadar.
İlk başta bu seslerden çok ürkmüştüm. Kulaklarımı tıkayıp, çığlık atarak yatağımın altına saklanınca annemin yanıma gelip ‘Geçecek tatlım, korkma, yanındayım.’ Demesini bekledim. Ama o hiç gelmedi. İyilik yapma hakkını beni buraya hapsetmek olarak kullandı. İlk başlarda bu çok canımı acıtmıştı. Ama şimdi umurumda değil. Beni seven bir ailem yok sadece, o kadar. Bu çok da kötü bir durum değil. EĞER BEĞENİLİRSE 2. BÖLÜMÜ PAYLAŞMAYI DÜŞÜNÜYORUM. KÖTÜ OLDUĞUNU DÜŞÜNENLER OLABİLİR AMA BU BENİM İLK YAZMA ÇALIŞMAM VE HİKAYENİN DEVAMININ İLGİ ÇEKİCİ OLDUĞUNU DÜŞÜNÜYORUM...
