Voor hem

Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 1

Ik kom het gebouw voor het eerst binnen. Mijn nieuwe school. Ik heb het gevoel dat ik van alle kanten word aangestaard. Misschien was het ook wel zo. Wie komt er dan ook midden in het jaar naar een nieuwe school. Het is ook zo een cliché. De bel ging en ik had pas net mijn rooster opgehaald. 5C18. Waar lag dit?! *zucht* Iedereen ging al de lokalen in en binnen no time stond ik alleen in de gang. Ik keek nogmaals op mijn rooster. Ik had geschiedenis. Verdomme, kom ik ook nog te laat bij mijn lievelingsvak. Dit is echt zinloos.

Opeens voelde ik dat ik tegen iets aanbotste en ik viel op de grond. Natuurlijk. Al mijn boeken lagen uit mijn tas. Weer zuchtte ik en bleef even zitten voordat ik in beweging kwam. "O mijn god, het spijt me zo erg!" zei een jongen.

Ik keek hem aan. Hij was niet lelijk maar ook niet mijn type. Nu al niet. Hij zag er te lief uit. Ik ben totaal niet zo iemand die een te lief vriendje wil. Ik wil een vriendje waarmee ik een discussie kan voeren en niet overal mee eens is wat ik zeg. Zodat niemand de leiding hoeft te nemen in een relatie. Ik heb ervaring dat het anders fout gaat.

"Geen probleem." Zei ik. "Ik heb jou hier nog nooit eerder gezien, hè?" "Is het zo duidelijk?"Vroeg ik grijzend. Hij moest ook lachen. "Ik ken wel alle mooie meiden hier op school, maar jou zou ik nog nooit gezien hebben, en dat is heel onwaarschijnlijk." Ik voelde mezelf rood worden. Oké, misschien toch niet zo lief, maar nog wel een eikel.

"Ik weet wel een manier waarop je het kunt goedmaken." Zei ik een beetje bot. "Vertel." Zei hij nog steeds met een glimlach op zijn gezicht geplant. " Ik ben op zoek naar lokaal..." Ik keek op mijn rooster,"...5C18." "Ik leid je erheen op 1 voorwaarde, je moet 1 vraag beantwoorden." Ik keek hem vragend aan. "Hoe heet je?" Ik kon het niet laten om toch te lachen. "Katharina. Katharina Dawson." " Loop maar mee, Katharina."

Dit was.... Slim. Hij wilde mij laten vragen hoe hij heette. Maar ik dacht het toch even niet. Als je er zo uitziet, zal er vast wel iemand anders zijn die mij kon vertellen hoe hij heette.

We liepen een lokaal binnen en het was doodstil. Oef.. deze leraar wist van orde houden. "Nou meneer Wilson, wat fijn dat u zich ook nog laat zien vandaag." "Niks te danken, hoor meneer." De man fronste. En de jongen die me heeft geholpen naar dit lokaal ging op een plek zitten. Fijn. Hij zat dus ook nog bij mij in de klas. "En dit moet onze nieuwe student zijn." Ik knikte.

Helaas wilde deze man dat ik me even voorstelde. " Ik ben Katharina Dawson. Ik kom uit Manhattan. Van de Upper East Side. En uhm... ik woon hier met mijn tante. En uhm.. Ja dat was het wel." "Ben je singel?!" werd er door de klas geroepen en deze keer werd ik niet rood maar zorgde er bewust voor dat er een charmante glimlach op mijn gezicht kwam. En er werd gefloten in de klas.

De leraar vroeg nog een paar dingetjes. " Hoe oud ben je?" "Ik ben 17 jaar." En nog van die vragen als, "Op welke school heb je eerder gezeten?" en "Wat was je lievelingsvak?" hij was blij om te horen dat dat geschiedenis was.

Maar terwijl er nog wat vragen werden gesteld viel mijn blik opeens op de mooiste ogen die ik ook had gezien.

Ik bleef in die ogen staren tot er opeens gelachen werd. Blijkbaar had die man een vraag gesteld en had ik gewoon bijna met open mond in die ogen blijven staren. Deze keer kon ik het bloed dat naar m'n hoofd steeg niet onderdrukken. Ik keek naar de grond. "Ga maar zitten." Zei de man met een beschaafde glimlach om zijn mond. Ik had het gevoel dat ik dat moest onthouden, deze man zag er niet echt uit alsof hij vaak lachte.

De enige lege plek in de hele klas was naast de jongen die ik net had lopen aanstaren. Ik liep er rustig heen en liet me zo nonchalant mogelijk op mijn stoel zakken. Gelukkig had ik mijn haar los hangen. Ik wilde het eerst als een gordijn tussen ons in laten hangen maar toen bedacht ik dat dat er alleen maar zwak uit zou zien. En ik ben hier niet om zwak te lijken. Dus ik rechtte mijn rug en begon een gesprek.

"Hoi, ik ben Katharina." "Ja, dat heb je net verteld." Oh.. oké. Ja, dat kon ook. Hij had net zo goed teruggestaard, hoor. Maar Ik gaf niet op. "Dat klopt, maar aangezien jij blijkbaar niet van plan was om uit jezelf te vertellen hoe jij heette, leek het mij het subtielst om het op deze manier te doen." Zei ik nonchalant terug. Hij keek me eerst even aan, dezelfde geweldige ogen. "Jonathan." "Jonathan." Herhaalde ik. "Nou, aangenaam Jonathan."

Het zag er niet naar uit dat hij nog veel meer zou zeggen. Ik wilde niet zielig lijken dus zei verder niets, maar het verbaasde me wel. Ik was nog nooit zo behandeld... Als een.... Gelijke? Of misschien zelfs minderwaardige. Dit was echt nieuw. Op mijn oude school werd ik behandeld als een soort koningin.

Ik moest erbij fronzen toen ik eraan dacht. Ik had altijd heel makkelijk de jongen kunnen krijgen waar ik in geïnteresseerd was. En deze jongen... Jonathan... toonde niet eens interesse. Mijn frons ging over in een tevreden glimlach.

Dit had ik nodig. Ik zou moeite moeten doen voor deze jongen. Het was nieuw, maar daar hield ik van. Het was anders, maar ik was totaal geen conservatief. Dit werd een avontuur, die ik graag wilde beleven.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Wat anders dan mijn eerste verhaal, maar ik zit vol inspiratie dus er komen meer stukken zodra er meer lezers zijn :)

XOXO-L