Mutlu olduğum yaşlardaydım.Çünkü muhtesem ve en önemlisi kalbi kendinden güzel bir babam vardı.Hayattan başka bir beklentim yoktu.Bir insan güzel bir aileden,mutlu olacaģı bir yuvadan başka ne isteyebilirdi ki?Benim babam uzun yolculuklara giderdi hep,yollarını gözlerdim.Gece olur olmaz hemen uyurdum ki günler hızlı geçsin.Ve sonunda babam gelirdi.Ellerinde bi sürü aburcubur,benim icindi onlar.Beni mutlu etmek icin herşeyi yapardı koca yürekli babam.Yaramazlık yapmiştım,komşunun köpeğine taş atmıştım.Köpek beni ısırmıştı babam hemen beni alip doktora götürdü babam vardı işte hiçbirseyden korkmuyordum.Sonra birgün okulda aşı günü vardı,herkes anne diye ağlarken ben baba diye ağlıyordum.Çünkü bilirsiniz ki kızlar babalarına aşıklardır.Annem hep kiskanirdi babami benden,bende babami herkesten kıskanırdım.Ben babamı paylaşamazdım.Gururumdu benim babam.Beni kırmaz,incitmez,üzmezdi.Babam benim herşeyimdi.Şu satırlara yazmasam mesela ben,gelip birde baba baba diye atan kalbimi dinleseniz.Baba herşeydir,baba candır,baba kısacası hayattır.2010 yıllarında ilk lise çağımdı.Bende artık bir liseli genç kızdım.Ilk başlarda gitmek istememiştim liseye.Babam istemişti gitmemi,okumamı görmek isterdi,birşeyler için çabalamamı görmek isterdi.Ilk donemlerim zor geçti tabi ama alışmaya başlamıştım.Sonra her okul çıkışı eve gittiģimde okulda ne yapip yapmadığımı babama anlatır onla dertleşirdim.Hiç günümüzü aksatmazdık,ben unutsam babam hatırlatırdı bugün ne yaptın okulda diye.Anlatır,konuşurdum hep.Benim tek dert ortağım babamdı.
