The Wilted Rose🥀🖤

Έτσι με αποκαλούσε

Έτσι με αποκαλούσε. Βασίλισσα της καρδιάς του. Μου θύμιζε καθημερινά το πόσο μ' αγαπούσε και το ότι είναι εδώ για μένα. Μου θύμιζε καθημερινά ότι είμαστε μαζί. Ότι είμαστε ένα. Την επόμενη μέρα τον είδα με το τσιγάρο ανάμεσα στα χείλη του και όπως ο καπνός μαύριζε τα πνευμόνια του, με προσπέρασε. Μαύρισε την μορφή μου στο μυαλό του. Και κάπως έτσι τον έχασα. Όταν πέταξε την γόπα του στο χώμα, ξημέρωσε. Έφυγα. Δεν ήταν παρά μια θολή αναμνήση μπλεγμένη στις ίνες του εγκεφάλου μου. Ήμουν καλά. Δεν τον σκεφτόμουν τελικά. Εκείνο το σαββατόβραδο όμως η φωνή του τρύπωσε ύπουλα στα σωθηκά μου κι ένιωσα την απόλυτη καταστροφή. Τα θυμήθηκα όλα. Μια φουρτούνα αναμνήσεων κατέκλυσε το μυαλό μου και όλα μαύρισαν για κάποια κλάσματα δευτερολέπτου. Όταν ξύπνησα βρισκόμουν στην αγκαλιά του. Στην πολυπόθητη αγκαλιά του. Αλλά δεν ηταν ίδια. Η διάρκεια της ηταν μικρότερη. Η αίσθηση ήταν διαφορετική. Τα συναισθήματα είχαν φύγει. Η ψυχή του εξαφανιζόταν μαζί με τα πακέτα με τα τσιγάρα του. Άλλαξε. Άλλαξα. Δεν ταιριάζουμε πια. Δεν μπορούμε να ενώσουμε τα κομμάτια μας πλέον. Δεν ανήκουμε ο ένας στον άλλον. Δεν νιώθουμε ο ένας τον άλλον. Και κάπως έτσι χαθήκαμε. Πλέον οι κρυφές ματιές που ανταλλάζουμε στο δρόμο δεν έχουν νόημα. Το μυαλό μου κουράστηκε να τον σκέφτεται. Τα πάντα τον θυμίζουν. Ο χειμώνας θυμίζει τις ζεστές αγκαλιές του. Το χιόνι θυμίζει τον τρόπο που με άφησε. Οι πεταμένες γόπες τα χείλη του. Η μουσική τις στιγμές μας. Τα νοσοκομεια...τα μαυρισμένα του πνευμόνια. Το τελευταίο του πακέτο το έχω φυλαγμένο σε μια γωνιά της αποθήκης μου. Να μου θυμίζει πως..δεν τα κατάφερε...δεν μ' άκουσε...δεν πρόσεχε..!