It's (not) fine
Pairing : Taehyung/Hoseok
"ทำอะไรอยู่หรอ.... เมื่อวานน่ะหรอ ก็เหมือนเดิมเราเปลี่ยนสีผมใหม่ด้วยนะ ... ไม่ใช่อย่างนั้น... เฮ้อ ยังไม่เข้าใจอีกหรอที่เรายังคุยกันอยู่แบบนี้... อืม เข้าใจแล้วล่ะ... งั้นโชคดีนะ"
และก็เป็นอีกครั้งที่ผมได้แต่ฝันลมๆ แล้งๆ ผมเดินออกจากร้านสะดวกซื้อ เก็บมือถือเข้าที่เดิมหลังจากเราคุยกันเสร็จ และมันคงเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้คุยกัน
ผมเดินทางกลับห้อง ความรู้สึกมันว่างเปล่าและสายตาผมมันพร่าเบลอไปหมด ผมตกใจแม้กระทั่งคนเดินผ่าน สายตาผมเห็นเป็นหน้าเขาอยู่ตลอด ผมขยี้ตาซ้ำแล้วซ้ำอีก สองขารีบเดินจนถึงห้อง ผมทำความสะอาดห้องที่รกของตัวเองเพื่อพบเจอสิ่งใหม่ๆ แต่ผมก็ยังทำไม่ได้ ภาพทุกๆอย่าง การกระทำของเขาเสียงของเขา ยังวนเวียนอยู่ในห้องนี้ ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวใจของผมตลอดเวลา ผมพยายามจะทำตัวให้ไม่ว่าง แต่ก็ทำได้แค่นั้นเมื่อสมองของผมมันแทบจะบ้า ผมเอาแต่พูดกับตัวเองซ้ำๆ ว่าผมน่ะมันโง่
แท แทฮยองแกมันโง่
ซองขนมที่ซื้อมาถูกผมเปิดฉีกกินอย่างไม่รีรอ ผมเดินมานั่งอยู่หน้าจอโน๊ตบุ๊คเปิดสำรวจโซเชี่ยล ก่อนจะกดเข้าดูโปรไฟล์ของเขา เขาลงรูปคู่กับใครไม่รู้มากมาย
เขายิ้มอย่างมีความสุขได้ แต่กลับมาดูผมสิ มันไม่ง่ายเลยสำหรับผม ผมทำไม่ได้เลยที่จะลืมและเริ่มต้นกับสิ่งใหม่ๆ ผมเช็ดน้ำตาโง่ๆ ของตัวเองก่อนจะกดมือถือโทรหาใครบางคน
(เออกูว่าจะโทรไปพอดี)
"ดื่มกันไหมห้องกู มีไวน์"
จองกุกเงียบไปแป๊ปนึง (อืมม.. มึงแน่ใจนะมีอะไรรึเปล่าถึงชวนดื่ม)
และเป็นอีกครั้งต่อหลายครั้งที่ผมลูบหน้าเองแรงๆ ถอนหายใจแห่งความเจ็บปวด
"เฮ้ออ.. กูไม่ไหวแล้วว่ะ"
(อืม เดี๋ยวเจอกันกูกำลังไป)
มันกดวางสายผมไป ผมฟุบหน้าลงโต๊ะรูปคู่เธอกับเพื่อนและอีกหลายๆคนที่ผมไม่รู้จักอัพลงมาเรื่อยๆ ดูเหมือนเธอกำลังจะปาร์ตี้อยู่ เธอสามารถมีความสุขและใช้ชีวิตต่อไปได้ ต่างจากผม ต่างจากผมที่มันยังทำไม่ได้ ผมยังติดกับการมีเธออยู่ด้วยกัน
ผมยังติดที่มีโฮซอกอยู่ภายในห้องนี้ด้วยกัน แต่ตอนนี้เราต่างแยกย้ายกันไปมีชีวิตของตัวเอง ผมไม่เคยคิดว่าจะผ่านเรื่องนี้ไปได้ง่ายๆ
ยังคงเป็นโฮซอกที่คอยเติมเต็มคืนวันของผม
