<ทาเคนากะ ฮิบิกิ>
ผมถูกโซอัปเปหิออกมาจากห้องพัก คืนนี้ผมจึงไม่ต่างอะไรจากคนไร้บ้าน ได้แต่เดินไปตามถนนหนทางอย่างไร้จุดหมาย โชคดีที่เผ่าพันธุ์แอนดรอยด์ไม่ต้องการการนอนหลับ และมันก็เปิดโอกาสให้ได้ฆ่าเวลาด้วยวิธีการสร้างสรรค์ ปราศจากเสียงตวาดไล่กร้านหูของตำรวจนครบาล ผมสั่งเพียงกาแฟดำแก้วหนึ่งจากร้านข้างทาง เลือกนั่งริมระเบียง เหม่อมองทิวทัศน์อันปราศจากการหลับใหล สูดไนโตรเจน ดื่มด่ำพลังงานที่แล่นปรี่ไปทั่วร่างกาย ขณะเดียวกันหัวสมองกลก็ยังคงประมวลผลอย่างหนักหน่วงว่าสมควรทำอย่างไรต่อไปในอนาคต
จริงอย่างที่เขาว่า จิตมนุษย์นี้ไซร้ยากแท้หยั่งถึง
ผมสงสัยในแทบทุกการกระทำของพวกเขา ครั้งหนึ่งความไว้วางใจจากโซเคยทำให้ผมหลงคิดไปกว่าตัวเองคือผู้รู้แจ้ง กระทั่งเหตุการณ์ในร้านอาหารเมื่อเย็นวันนั้นมาเป็นเครื่องย้ำเตือนว่าแอนดรอยด์ก็ยังเป็นแอนดรอยด์อยู่วันยันค่ำ กำแพงระหว่างสองเราไม่มีวี่แววจะทลายลงเลย แค่ถูกแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นเพียงชั่วคราวเท่านั้น
ผมไม่นึกชิงชังโลกหรอกที่เป็นแบบนี้ ความผิดของผมเองที่ฝ่าฝืนกฏเกณฑ์ของธรรมชาติ บังอาจชอบพอมนุษย์ แสดงออกเกินงามจนกลายเป็นเรื่องอื้อฉาว ทำลายชื่อเสียงของเขาให้ปี้ป่นลงกว่าเดิม
ผมหันมองกลับเข้าไปในร้าน จอโทรทัศน์ขนาดใหญ่กำลังฉายภาพละครฉากหนึ่ง ที่ฝ่ายชายนำกล่องของขวัญมามอบแด่หญิงสาวคนรักพลางอ้อนวอนขอคืนดี นี่คือวิธีง้อกันของพวกมนุษย์สินะ อาจจะย่ำแย่เหมือนเลียนแบบการจูบจากนิตยสารก็ได้ แต่มันทำในที่รโหฐาน แถมยังไม่ถูกเนื้อต้องตัวกันเลย ดูสุภาพกว่ามาก คงพอยึดถือเป็นแนวทางได้บ้างไม่มากก็น้อย
ฉับพลันใครบางคนก็เปลี่ยนช่องไปเป็นข่าวภาคดึก ผู้รายงานข่าวกำลังเล่าถึงประเด็นที่ร้อนแรงที่สุดในสัปดาห์นี้ ส่วนใหญ่จะเป็นภัยพิบัติไม่ก็คดีอาชญากรรม ภาพผมกับโซประกบปากกันรวมอยู่ในน้ันด้วย เหลือเชื่อจริง ๆ ผมพยายามเป็นที่รู้จักด้วยการเล่นดนตรีมาแทบทั้งชีวิต ชื่อเสียงยังไม่กระฉ่อนเท่ากับตกเป็นข่าวฉาวคราวเดียว
ESTÁS LEYENDO
アンドロイド時代 | แอนดรอยด์จิได
Paranormalผมเป็นมนุษย์ เขาเป็นแอนดรอยด์ แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง แต่ดูเหมือนจะมีบางสิ่งบางอย่างผูกโยงเราไว้อยู่นะ ****************** *คำเตือน: มีเนื้อหาชายรักชายอย่างอ่อน
