Varsayılan Başlık - Kendi Başlığını Yaz

Bölüm 1

  Umut hayattaki hırsımıza bağlıdır. Biz ne kadar azimli olursak, o kadar çok hırslı ve umutlu oluruz. Bu durum biraz da beklentilerimize bağlıdır. Biz ki çıkışı olmayan bir yolu umutlarımızla aşarsak, o zaman hayata iyi bir adım atmış oluruz  

  Umudun zıttı olan karamsarlık da çok kötü bir şeydir. Kimi insanlar çabalamak yerine karamsarlığa düşüp;"Yok olmadı, yapamayacağım, ben bittim" gibi sözler söyleyip, o durumdan kurtulmayı akıllarına bile getiremezler. Bu şartlar altında bile böyle davranıyorlarsa  savaştaki insanlar nasıl yaptı? Onları ne kurtardı? Sevdiklerinin umutlarıyla, kendi umutlarıyla bu güne gelmediler mi? Kendileriyle birlikte bizi de getirmediler mi? Şunu anlayın ki ölümden bile ancak umutla kurtulabiliriz  Hayattaki adımlarımızı umutla atarız. Bu adımlarda bir kere bile karamsarlığa kapılırsak, o an yere düşeriz. Tekrar çabalarsak kurtulabiliriz

 KARANLIK BİR DÜNYAYI BİR IŞIK,BİN UMUT KURTARIR...

 Işte benim hikayemde tam bu konu üzerinde. Hayalleri olan bir kız var ama o kızı görünüşünden dolayı hiçbir kimse o kızı istemiyor. Ama o kız umutla o hayallerini gerçekleştirmeye çalışıyor...

''Rüya!'' diye ortalığı inleten sesle olduğum yerden sıçradım. Kalbimin ritminin değiştiğini hissediyordum. Sanırım sonunda olmuştu, sonunda hayallerimi süsleyen,beni umutla hayata bağlayan şeye kavuşmuştum.

Koşar adımlarla odadan çıkarken yere devirdiğim kola ve cips paketlerini aldırmadım. Mutfağa koşup içeri zıplarcasına girdim.

"Oldu mu? Sonunda geldi mi mail? Biliyordum!"

Fakat annemin yüzüne baktığımda mutluluk yerine kızgınlık gördüğümde bütün heyecanım patlayan bir balon misali sönüverdi.

"Tamam yine mail yok. Ne oldu anne,neyi ortalıkta bırakmışım yine?

Eliyle masanın altındaki pizza kutularını gösterdi.

"Bunlar ne zamandan beri burda Rüya? Küflenmişler!
"Anne özür dilerim. Unutmuşum, kaldırıyorum şimdi."
"Çabuk!" diye kızgın bir sesle homurdandiktan sonra cıktı.

İçimde ufakta olsa hayal kırıklığı da vardı. Aylardir inatla başvurduğum ajanslarin birinden mail geldiğini sanmıştım. Fakat üzüntümü bastırdım. Bu yola kararlılıkla çıkmıştım ve asla vazgeçmeyecektim. Olsun, diye geçirdim içimden. Bunlar olmazsa başka ajanslarada basvururdum. Bu düşüncenin verdiği rahatlama ile  küflenmiş pizzaları toplamaya yöneldim.

****

İğrenç alarmın sesi tüm odayı doldururken gözlerimi açmaya çalıştım. Sanki göz kapaklarımın üzerinde kocaman şişko bir panda vardı ve öylece uzanmıştı. Ne kadar çabalarsam çabalayayım açamıyordum. Alarmın sesini umursamayıp geri uyuma kararı aldım. Yaklaşık 20 saniye kadar bu kararı uygulamıştım  ki annem adeta odaya uçarak girdi.

"Rüya, her sabah aynı şey! Şunu kapat artık!"

"Tamam"diye belli belirsiz mırıldanıp alarmı kapadım ve yataktan kalktım. Rutin işlerimi hallettikten sonra bir güzel kahvaltı yapıp daha sonra bulaşıkları yıkadım. 

        Kendime bir bardak vişne suyu doldurduktan sonra laptopumu da  alıp odama geçtim. Yine içimi heyecan kaplamışt. Derin bir nefes alıp mail kutumu kontrol etmeye başladım. Günlerdir karşılaştığım şeyle yine karşılaştım; ;boştu. Fakat bunu görmek beni yıldırmıyordu. İlla bir gün olacaktı, biliyordum