part two
pairing : vhope
"โฮซอกมึงแน่ใจหรอว่าจะอยู่ที่นี่คนเดียว กูกลัวมึงคิดมาก"
ผมยิ้มบางๆ ให้จองกุกเพื่อนของผม สีหน้าของมันเป็นห่วงผมอย่างเห็นได้ชัด
"กูไม่เป็นไร"
ผมถือกระเป๋าเป้ที่อยู่เบาะหลังรถออกมา จองกุกมันเดินมาส่งผมถึงหน้าบ้าน ผมโบกมือลามันที่สีหน้าไม่ค่อยดีเพราะเป็นห่วงผม มันอยากให้ผมอยู่กับเพื่อนๆ มากกว่าเพื่อจะได้ไม่เหงาและไม่ฟุ้งซ่านคิดมาก แต่ผมไม่ได้เป็นคนแบบนั้นซะหน่อย ผมไขกุญแจเข้าบ้านหลังเล็กๆ ที่ผมเกิดที่นี่และก็โตที่นี่ก่อนจะย้ายออก ของใช้ทุกอย่างที่บ้านยังเหมือนเดิม ผมไม่มีอะไรที่ต้องกังวลหรอกถ้าพูดถึงเรื่องครอบครัว ฐานะดีแล้วก็ครอบครัวที่ดีการเรียนก็ดี
แต่ผมต้องมาทุกข์ใจกับความรัก ตลกไหมละครับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ผมพยายามมาหลายปีเพื่อจะหนีความรู้สึกนี้แต่ผมไปไม่รอด ผมคิดถึงผู้ชายคนหนึ่ง คิดถึงเขาทุกๆ วันแม้จะผ่านมาสองปีก็ตาม พยายามคบกับผู้หญิงมามากมายแต่ก็จบลงที่ผมต้องบอกเลิกพวกเธอทั้งนั้น
เพราะผมไม่สามารถรักใครได้อีกนอกจากเขา ผมมาที่นี่เพราะคิดถึงช่วงตอนนั้น อยากจะเจอกับเขาด้วย แน่ละผมไม่เจอเขามานานและเขาคงลืมผมไปแล้ว ผมรู้ทุกการเคลื่อนไหวของเขาตลอดสองปีที่ผ่านมา ว่าเขาเรียนที่ไหน พักอยู่ที่ไหน ถึงจะรู้แต่ผมก็ทนเพื่อที่จะหลบหนีเขา น่าอายยิ่งกว่าโดนถ่ายรูปเผลออัพลงไอจีก็ตอนผมสารภาพรักกับเขาแล้วเขาก็ปฏิเสธ เป็นสิ่งที่น่าอายที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ เขาเป็นรุ่นพี่ผม พี่เขาชื่อแท แทฮยอง ชื่อนี้ผมสักไว้ในหัวใจของผมเลยล่ะ ก็รักเขามากนี่
สามทุ่มเป็นเวลาที่เหมาะแก่การต้มมาม่ากินยิ่งนัก ผมเดินเกาหัวออกมาจากห้องนอน (บ้านผมเป็นบ้านเดี่ยว)ผมหยิบมาม่าที่ซื้อมา มาม่ารสแซ่บของผม ขี้เกียจทำอะไรกินด้วยแหละมาม่านี่ดีสุด
"เฮ้อ..." เป็นอีกครั้งที่ถอนหายใจอย่างไร้จุดมุ่งหมาย พอเห็นมาม่าก็นึกถึงเขาคนนั้นอีกแล้วอยากทุบสมองตัวเองจัง
