Mijn Geheim

H 44

'Klaar?' Vraagt Vince. Ik knik. We gaan weer naar huis. We zijn hier nu 2 week geweest. Maar ons land wacht op ons. Ik pak mijn koffer en loop naar de steiger. Het was super leuk. We zijn nog in de jungle geweest en hebben een rondje om het eiland gevaren. En nog veel meer. Ik zet mijn koffer neer en klim in de boot. Vince geeft de koffers aan. Ik vind het wel jammer dat we weg moeten, maar ja. Ik ben nu koningin. Ik heb verplichtingen. Ik ga zitten en Vince start de motor. En we varen weg. Ik kijk naar het eiland hoe het steeds kleiner en kleiner word. Het waren twee geweldige weken. Maar nu moeten we aan het werk. Ik ben benieuwd hoe ik het doe als koningin. Maar daar komen we snel genoeg achter.

'We zijn er Layla' zegt Vince. Ik was blijkbaar in slaap gevallen. Ik word gelijk zenuwachtig. Ik zie allemaal mensen op het vliegveld staan. Burgers. Hebben ze ons zo gemist? 'Waarom staan er allemaal mensen?' Vraag ik. 'Ze willen ons als eerste zien als we terugkomen. Dan kunnen ze over ons praten' zegt hij. 'Dat gebeurt altijd' 'O' zeg ik. De mensen beginnen te juichen en te klappen als we tevoorschijn komen. Ik glimlach en zwaai. Daardoor beginnen ze harder te klappen. Ik loop verder. Vince gaat gelijk in de auto zitten. Ik ga naast hem zitten. 'Klaar om te baas te spelen?' Lacht hij. 'Ik denk het wel' zeg ik. En we rijden terug naar het paleis.

'Layla, als koningin moet je vroeg opstaan, dus hup je bed uit' zegt Vince. Ik zucht en open mijn ogen. 'WAT?! Het is 7 uur! Ik ga mijn bed echt niet uit' en ik trek de dekens wat hoger op. 'Je moet. Je bent de koningin. Mensen moeten je vandaag zien, anders denken dat ze dat er iets mis is' zucht Vince. Hij trekt de dekens weg. Ik kreun. 'Best' en ik sta op. Ik loop naar mijn kledingkast en trek het eerste de beste jurk uit. Ik trek hem aan. Net als ik mijn jurk aanheb kloppen mijn kamermeisjes aan. Ik doe de deur open. 'Precies op tijd. Zouden jullie mijn haar willen opsteken?' Vraag ik als ze binnen zijn. 'Tuurlijk' zeggen ze alle drie tegelijkertijd. Het zijn dezelfde kamermeisjes als ik toen ahd tijdens de wedstrijd. Ik wilde hun, omdat ik ze kende. Ik ga op het krukje zitten en ze beginnen gelijk. Na een kwartiertje zijn ze klaar. 'Dank jullie wel, het is prachtig' zeg ik. Ze glimlachen breed. Ik sta op en zie Vince in de badkameropening staan. 'Je ziet er mooi uit. Als een koningin' zegt hij met een glimlach. 'Dank je' zeg ik met rode wangen. 'Kom' hij steekt zijn arm naar me uit. Ik pak hem aan. We lopen samen naar beneden. We moeten vandaag een toespraak voorbereiden. Morgen gaan we dat tegen ons volk zeggen. Ik zeg nu al ons volk. Er onstaat een klein glimlachje op mijn gezicht. 'Wat is er?' Vraagt Vince. 'Niks. Binnenpretje' zeg ik. Hij glimlacht. We gaan in het kantoor zitten dat vroeger van zijn ouders was. Als hij zit, staart hij naar het bureau. Ik ga naast hem staan. 'He, gaat het wel?' Vraag ik zacht. Hij schrikt op uit zijn gedachten en knikt. 'Even wennen dat ik hier zit zónder mijn ouders' Hij trekt een la open en haalt er pen en papier uit. Hij begint meteen met schrijven. 'Wat schrijf je?' Vraag ik. 'Mijn toepsraak, jij moet de jouwe ook schrijven' zegt hij. Hij geeft me pen en papier aan. Ojee. Ik ga tegenover hem zitten. Ik staar naar het witte papier. Hopend dat de toespraak vanzelf onstaat. Wat moet ik schrijven? Waarover? En hoe lang moet hij zijn? 'Je kunt opschrijven over hoe het voelt om koningin te zijn en hoe je het land wil verbeteren. Dit is klad, dus we veranderen dat nog' zegt Vince. Ik knik. En ineens zit minn hoofd voel met ideeën. Ik begin met schrijven.

'Klaar' zucht ik. Ik heb 2 kantjes vol geschreven. Ik geef hem aan Vince, zodat hij hem kan doorlezen. Hij zet soms een streep of krabbelt iets neer. 'Ik heb sommige dingen doorgestreept, omdat ongepast is als koningin en verder had je wat spellingflutjes, maar dit is super goed. En dat op je eerste dag. Je word een hele goede koningin' zegt Vince. Hij geeft me mijn blad terug. Gelukkig zijn alleen de zinnen doorgestreept waar ik zelf ook over twijfelde. Ik knik. 'Fijn' zeg ik.

'Hier is je tekst getypt en uitgeprint' zegt Vince. Hij geeft hem aan mij. Ik pak hem aan. 'Klaar om te gaan oefenen?' Vraagt hij. Ik kijk hem verbaasd aan. 'Je moet de goede klank in je woorden leggen, anders kan het verkeerd overkomen' zegt Vince. 'Aaahhhh' zeg ik. Vince schud zijn hoofd. Hij gaat weer zitten en ik ook. 'Oke lees maar voor' zegt hij. Hij leunt achterover en legt zijn handen in elkaar geslapen op zijn buik. En ik begin. 'Je klinkt net een robot. Je moet de woorden mooier maken. Soms kun je je stem verheffen of je kunt met heel veel gevoel praten. Nog een keer' zegt Vince. 'Beter, maar nog niet helemaal. Ik lees de mijne wel even voor. Dan heb je een idee hoe het moet' zegt hij.  'Probeer nog maar een keer' zegt Vince. Ik probeer het. Ik gebruik nu ook armbewegingen, zoals Vince ook deed. 'Perfect. Je leert snel' zegt hij. Ik glimlach. 'Wat nu?' Vraag ik. 'Nu gaan we hem nkg een paar keer oefenen. We moeten door elkaar heen kunnen praten zonder in de war te raken. Je moet focussen op je toespraak en je niet laten aflijden' zegt Vince. Ik knik. We beginnen tegelijkertijd. Aan het begin is het best raar, want dan wil ik de toespraak van Vince overnemen. Maar dan gaat het goed. We blijven maar lezen en herhalen. 'Dat is genoeg voor vandaag. Je krijgt het snel onder de knie' zegt hij. Ik knik. Hij loopt maar me toe en geeft me een kus. 'En nu gaan we eten' zegt hij. En samen lopen we naar de eetzaal.