Hij is onvermijdelijk

30) Gele en groene wangen

( unexpected friendships are the best ones. )

*30) Gele en groene wangen

{ LIA }

Rose doet haar jasje uit en kijkt ons nog steeds verbaasd aan. Snel sta ik op.  "Hey, sorry dat ik hier ben. We waren gewoon...." ze lacht dus ik stop met praten.   "Wat ik er?" Vraag ik haar en Michael komt nu ook naast me staan. "Je hoeft geen sorry te zeggen! Ik vind het juist leuk dat jullie eindelijk een stel zijn!" Michael en ik kijken elkaar tegelijk aan. Snel kijk ik weer weg van hem voordat hij me ziet blozen. "Eigenlijk zijn we geen stel." Zegt Michael. Ik knik.  "Oh." Brengt Rose wat teleurgesteld uit.

"Dus waarom ben je eerder thuis gekomen?"  "Mijn vriendin was ziek." Antwoord ze en kijkt tussen ons in. Ik volg haar ogen en zie dat ze naar het scherm van de laptop kijkt. Ze loopt ernaar toe en kijkt mij aan.  "Ga je ook naar het Grafische lyceum?" Ik haal me schouders op en ga zitten naast haar.  "Ik weet het niet." Michael komt er nu ook bij zitten. 

"Mijn moeder wilt liever dat ik iets ga doen met economie."  "Je zegt het alsof je liever zelfmoord pleegt." Ik knik.  "Klopt. Ik haat economie en de rest van de maatschappij. Maar mijn moeder laat me echt geen kunst opleiding volgen." Rose en Michael kijken elkaar en dan weer naar mij.

"Dat was bij Mike ook eerst zo." zegt Rose dan en Michael knikt. "Hoe bedoel je?"  "Nou, mijn ouders wouden ook dat ik dokter ging worden net als hun."  "Maar ik weet hoeveel talent mijn kleine broertje heeft. Hij schildert als de beste en heeft echt een open gedachte als het om kunst gaat. Michael moet gewoon hiervan zijn beroep maken en daarom hebben ik ze toch over kunnen halen." Maakt Rose zijn verhaal af. Ik kijk Michael aan die trots zijn zus aan kijkt. Deze kant van Michael is zo anders dan ik gewend ben. Zelf ben ik ook anders altijd als ik bij hem ben. Misschien kan ik mijn moeder ook  overhalen door een paar van mijn laatste tekeningen te laten zien? Nee wie hou ik voor de gek. Als mijn moeder iets wilt krijgt ze het ook. 

"Wil je mijn schilder kamer zien?" Vraagt Michael dan. Rose kijkt hem verbaasd aan. "Serieus? Ga je haar echt meenemen daar naar toe? Je laat niemand je schilder kamer binnen zelfs mij niet!." Wanneer Rose dat heeft gezegd voel ik mezelf warm worden vanbinnen. Michael steekt zijn tong uit naar haar en pakt mij dan vast bij me arm en trekt me zachtjes mee de trap op. We stoppen met lopen als we staan bij de laatste deur van de gang. 

"Nu gaat het gebeuren hoor." Zegt Michael grijzend en opent de deur. Hij stapt als eerst naar binnen en ik volg hem. Ik kijk om me heen en zie aan alle de muren schilderijen hangen.  "Oh my god." Kan ik alleen zachtjes uitbrengen en loop naar het eerste schilderij toe om hem beter te zien. "Wat vind je ervan Narcisje? Zeker niet verwacht van de grootste badboy van school?" Ik sta versteld en schudt mijn hooft als ik een paar schilderijen langs loop. Ze zijn allemaal zo mooi en zo goed geschilderd. De kleuren, vormen en het beeld. Het is allemaal perfect. "Je hebt talent Michael." Zeg ik en draai me weer om naar hem.  "Ik meen het." Hij lacht wat verlegen wat ik totaal niet verwachtte van hem.   

"Ik zou willen dat ik zo goed kon schilderen!" "Ik kan het je leren?" "Echt?" Vraagt ik iets te enthousiast. Hij knikt.  "Ik pak de spullen wel." Zegt hij dan en loopt naar de kast toe die in het hoekje staat. Terwijl hij de spullen pakt draai ik me weer om en kijk om mee heen maar mijn ogen houden gelijk een schilderij vast. Eentje die nog op een schildersezel zit. Langzaam loop ik er naar toe. Dit is echt geweldig. Het is een schilderij van een vrouw met lang rood haar. Je ziet alleen de achterkant van de vrouw. Ze kijkt toe naar de zee die net zo mooi is geschilderd. De kleuren van haar haren doen me denken aan mijn eigen haarkleur. Zou ik dit zijn? Heeft Michael mij geschilderd? 

"Oh je hebt het dus al gezien." Hoor ik Michael zeggen en hij staat weer naast me.  "Ben ik dat?" Vraag ik zonder erbij na te denken dat het best wel dom klinkt. Straks ben ik dat niet en is het gewoon een random vrouw. "Ja." Brengt hij uit en meteen kijk ik hem aan. Hij kijkt me zo lief aan met zijn donkere ogen.  Moet ik erop in gaan? Vragen waarom hij mij schildert terwijl hij ook een van zijn meisjes kan gebruiken zoals Tess? Veel keus heb ik niet als hij zegt dat we kunnen beginnen met schilderen. 

"Ga maar zitten." Zegt hij en ik doe wat hij zegt. Het doek is groot en wit. Michael staat achter mij, verf op een palet te spuiten. Rustig wacht ik totdat hij een kwast in mijn hand duwt. Zelf houdt hij ook een kwast vast en doopt het in de kleur groen. Hij hangt wat over mijn schouder heen en begint te vegen met de kwast op het doek. Voor de tweede kleur gebruikt hij geel. Eerst weet ik niet wat hij schildert maar dan merk ik het en moet lachen.  "Nu kan je hem zeker af maken want ik denk dat je wel weet wat het is?" Zegt hij. Ik schilder het plaatje helemaal af met een achtergrond erbij en Michael helpt me erbij. Soms staat hij zo dichtbij dat we elkaar aanraken. Mijn hart maakt dan een extra sprongetje maar het leven gaat door. Niet lang daarna is het schilderij af.

"Niet slecht!" Zegt hij dan als we kijken naar het resultaat. Het zijn 3 narcissen geworden in een vaas op een tafel. Wat toepasselijk is omdat hij me zo noemt. "Je lijkt er best wel op." Zegt hij dan. Ik kijk hem aan en zie hem grijnzen.  "Helemaal niet! Ik heb geen geel haar maar rood haar!" zeg ik eigenwijs terug. Hij pakt de kwast met het gele verf en houdt die naast mijn gezicht. "Ik zie niet veel verschil!" Ik schudt heftig me hooft waardoor er een gele veeg op mijn wang komt. "oh my god!" Zeg ik lachend en sta op. Ik veeg met me hand op mijn wang maar dat heeft het alleen maar erger gemaakt aangezien Michael in lachen uitbarst.  "Je halve...gezicht...is geel!" Zegt hij lachend. Zelf pak ik ook een kwast die we gebruikt habben en veeg ermee over zijn rechterwang.

"Oeps." zeg ik plagend en maak nog meer vegen over zijn gezicht. Als hij weer met zijn kwast richting mij kant op komt ren ik weg van hem. Zo rennen we de kamer rond om elkaar te raken. Hoe kinderachtig het ook is, ik heb er echt plezier in. Heel eventjes stopte de rest van de wereld en leek het alsof alleen Michael en ik bestonden op deze aarde. Dat momentje stopte snel als ik bijna tegen het schilderij botst met de vrouw met rood haar.  "Oh shit." zeg ik lachend.  "Je had bijna mijn kunstwerk vermoord." Nog steeds kan ik niet geloven dat hij mij heeft geschilderd. 

"Waarom ben ik dit? Waarom heb je tijd en moeite gedaan om mij te schilderen?" Vraag ik hem en kijk hem aan.