A little bit of love in a lonely story

Hoofdstuk 21: Adam, de prins in de zwarte Audi.

Hoofdstuk 21: Adam, de prins in de zwarte Audi.

Music: Undress - Oscar and the wolf

Ik loop door alle gangen en kamers van dit gigantisch huis opzoek naar een uitweg. Misschien kan ik dit wel een van de meest vreselijke dagen van leven noemen. Ik voel een paar tranen over mijn wangen komen.

Ik weet het, ik kan nu niet gelijk oordelen. Misschien is het wel van vijf jaar geleden toen hij op de middelbare school zat. Maar nog steeds een klein stukje van mijn hart doet pijn. Heel veel pijn, en wat ik nu nodig heb is tijd.

Ik kom eindelijk in een grote gang uit en zie een voordeur voor mij wat lijdt naar buiten. "Amber!"

Ik stop heel even met lopen als ik de stem van Roderick hoor, maar dat is ook snel verdwenen. Ik trek de voordeur open.

"Amber." Hoor ik Roderick achter mij zeggen. Ik voel dat hij dichtbij is. Ik verstijf. "Zeg wat alsjeblieft."

Ik blijf naar buiten staren waar het al redelijk donker is geworden. "Wat wil je dat ik zeg Roderick?"

"Amber." Zegt de stem van Roderick opgelucht.

"Laat me met rust Roderick, ik wil geen spel zijn waar jij wanneer je ook wil mee kan spelen." Mijn stem klinkt schor.

"Amber, je bent geen spel voor mij!" Protesteer Roderick waardoor ik mij licht boos omdraai.

"Zeg mij dan eerlijk Roderick, klopt het wat je vader zegt?" Zeg ik en kijk hem achterdochtig aan.

Roderick houdt zijn mondt en kijkt naar zijn voeten. "Kijk mij aan Roderick!" Schreeuw ik naar hem. Hij kijkt op.

"Klopt het wat je vader zegt?!" Mijn stem klinkt boos maar dat ben ik op dit moment ook. Hij zucht diep.

"Ja," zegt hij. "Is dat wat je zo graag wilt horen Amber? Ja ik heb meisje behandeld als afval!"

Ook al heb ik aangedrongen om het te zeggen doet het pijn, de worden die uit zijn mond komen doen mij pijn.

Ik heb meisje behandeld als afval.

Het galmt door mijn hoofd heen. Ik wil niet zoon iemand zijn ik kan misschien dramatisch klinken maar dit wordt ik niet!

"Ik ga Roderick."

Roderick schudt zijn hoofd woest. "Nee! Jij blijft, ik heb je hier naartoe gebracht dus jij gaat ook met mij terug!"

"Ik loop wel." Zeg ik simpel en draai me weer aan, Roderick pakt mijn hand vast. Stevig zodat ik niet los kan laten.

"Weetje wel hoe moeilijk jij bent Amber?"

"Oh, en jij bent wel zo makkelijk zeker! Ik behandeld jongens niet als afval! Ik neuk geen jongens gewoon omdat ik eenzaam ben!" Schreeuw ik naar hem en trek arm uit Roderik zijn greep.

"Jezus Amber, het was jaren geleden! Denk je echt dat ik nog steeds zo ben?" Zegt hij.

"Ik weet niet wat ik moet denken Roderick, na alles waar wij door heen zijn gegaan weet ik het niet. Ik ga nu." Ik fluister het bijna en loop daarna naar buiten toe.

Hoe ver zou het eigelijk lopen zijn naar huis?

Ik hoor Roderick nog achter mij ruw schelden en mijn naam roepen maar ik negeer het compleet. Ik doe mijn hakken uit en begin te rennen. Hopend dat Roderick mij niet achtervolgt.

Als ik na een tijdje gerent de hebben begin ik weer rustig te lopen en pak mijn telefoon. Ik bel Adam.

"Hee Am," zegt Adam via de telefoon.