Adı "MAVİ" Olsun\2

4.Bölüm. (Beni tanıyor musun?)

"Biliyordum." Dedi sesimi duyunca. "Öldüğüne hiç inanmadım zaten."

Dilim tutulmuştu. Uzun zaman oldu. Sesini duymayalı uzun zaman olmuştu.

"Nerdesin?" Diye sordum kendimi zorlayarak.

"Sana yakınım." Dedi. İstemsizce etrafıma bakındım. "İyi misin?" Diye sordu.

"Senin bana bunu sormaya hakkın yok." Dedim. "Herkesin var, senin yok."

"Seni bırakıp gitmemeliydim. Özür dilerim kardeşim."

Özür dilerim.. Her şey bu kadar basit miydi?

"Sana ihtiyacım var." Diye başladım. Duygusallığa gerek yoktu. "Yanıma gelmelisin."

Bir süre ses gelmedi. "Beni arıyorlar." Dedi. "Gizlenebiliyorum ama oraya gelirsem bulurlar beni."

"Yakınındayım dedin. Nerdesin?"

"Başka şehirdeyim." Dedi. "Ülker.. Çok özledim seni. O kadar yalnızım ki. O kadar çaresizim ki. Benimde sana ihtiyacım var. Ama şimdi gelemem."

Gel de kurtulayım bu insanlarda! Gel de hayatımı bana geri ver!.

"Yanıma gelmene ihtiyacım var." Dedim. "Gel. Lütfen. Beni bir kere bıraktın. Bir daha bırakma abla. Yanımda ol."

Sustu. Gözlerimi kapadım. Gelme demek istiyordum. Seni arıyorlar demek istiyordum.

"Seni bekliyorum." Telefonu kapattım. Tek diyeceğim buydu.

"Pişman mısın Ülker?" Diye sordum kendi kendime. "Daha ne kadar seni umursamayan biri için acı çekeceksin?"

Kimin ben? Ablamı satacak kadar kim oldum ben?
~~~
"Kabul ediyorum." Dedim.

"İşi?"

"Evet."

Gülümsedi. "Rahatladım." Elini uzattı. "Anlaşalım o zaman."

Elini sıktım. "Seninle çalışmak eğlenceli olacak."

"Özgür'de var tabi."

"Of Kağan. Ondan ayrı iş yapsan ne olurdu sanki."

Güldü. Çayından bir yudum içti. "Odalarınız ayrı. Görmezsin merak etme. Ama benim odamla aramızda sadece bir cam var. Odama geldikçe muhtemelen göreceksin. Belki odandan odası görünebilir. Bakmadım hiç. Ama perdeni kapatırsan mis gibi bir şey görmezsin."

Omuz silktim. "O memnun olacak mı bundan?" Diye sordum.

Kaşlarını kaldırdı. "Söylemedim."

Güldüm. "Öldürecek seni."

Bana katıldı. "Hayırlısı."

Önümde duran çikolatalı pastadan bir çatal aldım. Kağan beni tatlı bir kafeye getirmişti. Vee kocaman bir pasta almıştı.

"Nişanlısıda geliyor mu?"diye sordum. "Şirkete yani?"

Arkasına yaslandı. "Sana bu teklifi yaparken bazı şeyleri es geçtiğimi farkediyordum. Özür dilerim. Belkide.."

"Kağan." Dedim sertçe. "Dayanabilirim." Dedim. "Zaten beni hemen kovacaksın bence. Hiç asistanlık yapmadım."

"Çalışkansın. Bu bana yeter."

Pastamdan bir çatal daha aldım. "Vazgeçmek istemiyorum." Dedim. "Ondan vazgeçmek istemiyorum. Çünkü biliyorum ki beni seviyor. O kızı değil."

"Çok değişti Ülker." Dedi. "Özgür çok değişti. Bıraktığın gibi değil."

Çatalımı bıraktım. "Nasıl?"