Sunlight

chapter 5

❝So now what's your excuse what do we have to lose since I'm already losing you❞

Kiana

«Δη-δηλαδή είσαι αρραβωνιασμένος;» τον ρωτάει η Anne χαμηλόφωνα ακούγοντας τη σοκαρισμένη.

Νιώθω πως το οξυγόνο χάνεται και η καρδιά μου σταματά. Ακουμπάω την πλάτη μου πίσω στον τοίχο και προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου.

Η μία παλάμη μου κρατάει σφικτά το ποτήρι για να μη μου ξεγλιστρήσει και πέσει κάτω και η άλλη καλύπτει το στόμα μου για να μην ακουστώ.

«Σου εξήγησα ήδη μαμά.» μουγκρίζει εκείνος. «Απλώς περνάγαμε από εκείνο το κοσμηματοπωλείο, είδε εκείνο το δαχτυλίδι με το μονόπετρο και της άρεσε πολύ. Της το αγόρασα και εκείνη είπε ότι είναι σαν δαχτυλίδι αρραβώνων..» αρχίζει να της εξηγεί, αργά, καθαρά, μα.. αγχωμένα θα μπορούσα να πω.

«Έτσι είπε ότι είναι σαν αρραβωνιαστικιά μου, και εγώ δεν ήθελα να της το χαλάσω, έχεις δει πόσο χαριτωμένη είναι όταν χαμογελά, της είπα και εγώ τότε ότι είμαι κάτι σαν αρραβωνιαστικός της. Κάπως έτσι συμβαίνει. Έγινε τώρα, δεν μπορώ να το αλλάξω. Μην πεις όμως τίποτε στην Gemma, θα αρχίσει τις ανοησίες.» της λέει αυστηρά.

«Σσσς..είναι και η Kiana εδώ. Μίλα πιο σιγά.» του λέει αμέσως μετά η Anne.

Η καρδιά μου σφυροκοπά. Δάκρυα τρέχουν στο πρόσωπο μου και κοντοαναστενάζω.

«Τι;» κάνει εκείνος γεμάτο έκπληξη πιο χαμηλά. «Τι κάνει εδώ;» την ρωτάει.

«Ήρθε να αποχαιρετήσει την Gemma, σε παρακαλώ-..» η πόρτα στο δωμάτιο της Gemma ανοίγει και αμέσως σκουπίζω γρήγορα το πρόσωπο μου για να μη με δει κλαμμένη. Βγαίνει έξω στο διάδρομο και εγώ ξεκολλάω την πλάτη μου από τον τοίχο.

«Kiana..» μου λέει σμίγοντας τα φρύδια της. «Τελείωσα το τηλεφώνημά μου. Ε-έβαλες νερό;» με ρωτάει κοιτάζοντας το άδειο ποτήρι στα χέρια μου. Όταν επιστρέφει το βλέμμα της στα μάτια μου καταλαβαίνει πως κάτι δεν πάει καλά.

 «Ε-εμ.. είχα πάει προηγουμένως λίγο στο μπάνιο, τώρα θα πήγαινα για νερό..» της ανταπαντώ τρέμοντας, κοιτάζω κάτω και έπειτα ρουφάω τη μύτη μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω.

«Ει-είσαι καλά;» με ρωτάει κοιτάζοντας με εξεταστικά στο πρόσωπο, αρχίζοντας προφανώς να ανησυχεί.

«Gem..» ακούω την βραχνή φωνή του πίσω μου και ανατριχιάζω.

Η Gemma τον κοιτάζει και ανασηκώνει τα φρύδια της, κάνω ένα βήμα προς τα δεξιά στην άκρη και του λέω δίχως να σηκώνω το πρόσωπο μου να τον κοιτάξω, «Γεια σου, Harry..» η φωνή μου είναι υπερβολικά χαμηλή και ηττημένη.

Δε μιλάει για λίγο κανείς μας. «Πάω να βάλω λίγο νερό.» προσθέτω έπειτα γρήγορα και φεύγω βιαστικά.

Δαγκώνω το κάτω χείλος μου καθώς περνάω από δίπλα του μυρίζοντας τη μεθυστική μυρωδιά του που μου είχε λείψει τόσο καιρό, προσπαθώντας να μην κλάψω.

«Γλυκιά μου..» η Anne μου χαμογελά μόλις φτάνω στην κουζίνα. Μόλις κοιταζόμαστε κατάματα, καταλαβαίνει, ξέρει ότι ξέρω, και κατσουφιάζει ελαφρά. Μα δε λέει κάτι.

«Α-απλώς λί-λίγο νερό θέλω.» της λέω τρεμάμενα.

«Φυσικά.» βγάζει από το ψυγείο μια κανάτα και μου την δίνει.