Alone but not Lonely

Hoofdstuk 1

We liepen zoals elke andere dag arm in arm naar huis. Ik had het weer eens zwaar gehad op school.
Ik werd elke dag in elkaar geslagen en gepest. Maar mijn zus zei altijd : 'zolang jij aardig blijft tegen,hun zullen hun aardig zijn tegen jou'
Daar merkte ik niks van. Op deze manier was ik een makkelijk doelwit,want ik zou nooit iets bij hun doen, ik zal ze nooit pijn doen of kwetsen. Maar waarom deden ze dat wel bij mij? Ik geloofde Ivy niet. Ik bedoel anders zouden ze me toch niet zo veel pijn doen? Ik had nog nooit iets gemeens gezegd. Laat staan iemand geslagen. Maar ik luisterde naar Ivy. Ik wouw graag dat ze trots op mij was. Ik hield van mijn zus.

Er was niemand thuis, zoals gewoonlijk. Onze ouders waren nooit thuis. En al waren ze thuis hadden ze geen aandacht voor mij en Ivy. Ze hadden het te druk met hun werk.
Ik zuchtte en zette mijn tas op de grond. Ivy deed het zelfde, en plofde op de bank. Ze ademde diep in en uit.
Ik ging naast haar zitten. 'Ik wouw dat school niet bestond' zeg ik tegen Ivy.
Ivy kijkt me aan en knikt. Ze begrijpt mij gewoon altijd. Alles wat ik zeg begrijpt ze. Ik hield van mijn zus.
Ik had pijn in mijn arm, ik vreef er over. Er zat een enorme blauwe plek op mijn boven arm. Die had Jim geslagen.
'Wat heb je daar?' Ivy kijkt naar mijn pijnlijke arm. 'Niks' zeg ik bot terug. Al was het niet zo bedoeld. Ik wouw aardig tegen Ivy zijn. Maar dat lukte gewoon niet altijd.
Dus ik stroopte mijn mouw op.
'Wie heeft dat gedaan?' Vraagt Ivy bezorgd.
'eh' ik durfde het eigenlijk niet te zeggen. Ik wist dat Ivy dan naar Jim zou gaan en hem beveelde sorry te zeggen.Dat was fijn, maar de volgende dag zou Jim en zijn vrienden mij nog harder slaan.
'Met volleybal gebeurd' loog ik.
Ivy kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan.
'Oke dan' zegt ze. En ze loopt weg.
Ik schaamde me. Ik schaamde me dat ik moest liegen omdat het anders nog erger werd. Ik schaamde me voor mijzelf. Ik was gewoon bang. Ik was een bang kind.
Die avond toen ik in bed lag , kwam Ivy naar me toe.
'Elise' begon ze.
'Je zit helemaal niet op volleybal'

Ik was blij dat het donker was want ik voelde me knal rood worden.
Ik kon geen smoes meer bedenken.
'Vertel de waarheid, alsjeblieft Elise'
En toen kon ik het niet houden. Ik moest huilen. Ivy sloeg een arm om mij heen.
'waarom vertelde je het mij niet gewoon?'
'Ik was bang dat je Jim er op zou wijzen dat hij het was'
Ivy geeft mij een knuffel.
'Alles komt goed' zegt ze.
Ik voelde me altijd veilig bij Ivy ze was simpelweg gewoon mijn beste vriendin , moeder en zus in een.
'ik houd van je Elise' zegt Ivy.
En dan zonder iets te zeggen gaat ze ineens weg. Ik wil eigenlijk achter haar aan, maar ik ben te moe. En ik val in slaap.