Who Am I To Stand In Your Way

First and Last

Naging maayos ang buhay ko mula grade seven hanggang grade nine. Ayos parin naman sana hanggang grade ten, kung hindi sya nasali sa buhay ko..

Hindi ko alam kung paano,  kung bakit, kung saan at kung kailan nag umpisa lahat. Hindi ko nga din alam kung mag papasalamat ba ako dahil dumaan sya sa buhay ko o maiinis kasi hindi ko na mababago yung katotohanan na napadaan lang talaga sya.

......

Dadaan sya. Dadaan ako. Walang hi. Walang hoy. We ignore each other. Mag ka klase kami pero hindi kami close. Hindi kami nag uusap. Minsan lang pag may kailangang sabihin.  Para lang shadow ang turing namin sa isa't isa. Nakikita lang ng wala ng kahit na ano. Wala kaming pakealam sa presence ng bawat isa. My seventh to ninth grade flow's normally. Nothing's especial. Aside from the man who makes me feel extraordinary. The man who treat me in very unique way and the man who left me behind without a word. The man who left me--- in most painful way.  Bukod sakanya wala na.

Nahirapan ako nung nawala sya.  Nahirapan ako sa lahat,  nahirapang isipin na bukas pag gising ko,  wala na sya, nahirapang tanggapin na lahat ng pinagsamahan namin ay bigla nalang nawala, in just one snap. At higit sa lahat,  nahirapan akong ibalik sa dati,  ibalik sa normal ang lahat. Nahirapan akong ibalik yung dati kong buhay. Buhay ko nung wala pa sya.

So back to reality na. Haha wala na yun. Isa nalang syang memory sa nakaraan ko na matagal ko ng hinukay sa limot.

Fourth quarter. Fourth quarter ng bigla nanamang mag boom  yung pag kagusto daw ng isa kong classmate saakin. Naging usap usapan nanaman sya. Kami.

He's the guy I like. The guy I dream to spend the rest of my life with. But that was before. Hindi ko alam pero bigla nalang nawala yung feelings ko para sakanya. Nag papakita sya ng motibo. Samantalang ako puro iwas lang yung ginagawa ko. Every time na lalapit sya saakin gumagawa ako ng alliby para lang makaalis agad sa lugar kung saan sya. I hate it. Being stuck to the place where the man I loved before is. Hindi ako makahinga. Feeling ko naiipit ako pag nandun ako sa lugar kung saan nandun din sya. I can't move. I can't breath.

Mabait naman sya. He's a nice guy. Ideal type. Mayaman,  matalino, gwapo, matangkad, talented. Hindi ko nga alam kung paano ko nagawang I reject yung katulad nya noon. Haha. Magulo ba?  Oo minahal ko sya pero ewan ko parang may mali, parang may kulang. Ayaw kong maging unfair sakanya kaya naging honest ako sakanya.  Mabuti syang tao. Hindi nya deserve any katulad ko na sasaktan lang sya. So I let him go. Hinayaan ko nalang sya,  hoping na makakapag hanap ng mas better saakin. Pero nag kamali ata ko. Kasi hanggang ngayon ata, ako parin..

Wala akong ibang ginawa kundi lumayo sa tuwing lalapit sya. At sa ginagaw kong yun alam kong nasasaktan ko sya. At mas lalong masasaktan ko sya kung patuloy syang aasa. Kaya binalak kong kausapin sya. Pero naunahan ako ng isang tao.

Isang taong hindi ko inaasahan.

Si Matthew.

Barkada sya ni Anthony-- yung taong nag kakagusto saakin.  Kinausap nya ako.  At hindi ako nag kamali. About nga yun saamin. Pinakilala nyang lubusan saakin kung anong klaseng tao talaga si Anthony. At hindi ako nag kamali. Alam kong mabuting tao si Anthony, pero hindi ko parin maiwasang hindi humanga sa mga katangiang sinabi nya saakin.