Hij is onvermijdelijk

31) Onze eerste date

( They made me believe that i'm nothing. )

              *31) Onze eerste date

{ LIA }

Nog steeds ben ik sprakeloos over het feit dat ik dit moet voorstellen. Hij heeft mij geschilderd. Hij heeft over mijn postuur en haar kleur nagedacht en tijd er voor gemaakt. Ik kijk opzij en zie Michael ook trots kijken naar zijn schilderij.  "Waarom Mike? Waarom heb je precies mij geschilderd?" Vraag ik. Ik wil het gewoon weten! Jammer genoeg geeft hij geen antwoord. Ik zucht en kijk weer naar het schilderij.  "Ik vind het wel echt prachtig. Echt ongelooflijk." Zucht ik uit en ik meen het ook echt. Alles eraan is perfect. 

"Je bent gewoon een goeie inspiratie bron." Zegt hij dan zachtjes. Ik trek mijn wenkbrauwen op en kijk hem weer aan. Dit keer zijn zijn ogen ook op die van mij gericht. "Ben ik jouw inspiratiebron?" Vraag ik verbaasd. Hij wilt op mijn vraag antwoorden maar Rose is hem voor.  "Mike! Je moet nu echt gaan eten! Wat willen jullie?" Horen we haar vanaf benen roepen. Ik schrik. Is het al zo laat? Ik check op mijn telefoon en inderdaad het is al zeven uur geweest. Nu pas merk ik dat ik trek heb. 

 "Zullen we iets gaan halen?" Vraagt Michael. Ik knik. 

Het is best wel koud buiten maar gelukkig heb ik een jas mogen lenen van Michael. Zijn jas is groot en warm en ruikt zo lekker naar hem.  

"Waar heb je trek in?" Vraagt hij als we de stad in lopen. Ik kijk langs de winkeltjes. "In alles! Ik kan nu echt alles op." Hij lacht.  "Oke zullen we...." Hij stopt met praten als ik stop met lopen.  "Wat is er?" Vraagt hij dan. Ik kijk het restaurantje binnen waar we vlak buiten staan. Ik zie mijn moeder zitten met een man. Precies die man die ik ook zag in haar slaapkamer gisteren. 

 "Kom mee." Zeg ik dan en trek Michael het restaurantje mee naar binnen voordat mijn moeder me ziet. Snel loop ik naar een tafeltje die nog vrij is. Ik duw Michael op de stoel en ga tegenover hem zitten.  "Wat doen we hier Narcisje?" Vraagt hij dan. Maar ik let niet op hem maar op mijn moeder. Langs Michael heen kan ik haar nog zien. Ze ziet er prachtig uit en lijkt zo gelukkig. Ik zucht en ga achterover zitten in me stoel.  "Hey wat is er?" Vraagt Michael en kijkt naar achteren. "Owh." Zegt hij dan en kijkt me weer aan. Ik knik. "Wil je met haar praten?" Ik schudt mijn hooft. Eerlijk gezegd ben ik nog steeds boos op haar van dat ze me niet heeft verteld over de bruiloft van mijn vader en van haar hoe zal ik het noemen; vriendje? 

Er komt een ober naar ons toelopen. "Weet je vriendin en jij al wat jullie willen?" "Mijn vriendin en ik weten nog niet wat we willen. Is het goed als u straks terug kan komen?" De ober knikt en loopt weg. Ik frons naar Michael.  "Wat?"  "Vriendin? Als in een relatie?" Hij grijnst.  "Had ik dan moeten zeggen zo van 'nee ze is niet mijn vriendin maar we waren eigenlijk aardvijanden maar sinds vandaag zijn we vrienden maar toch hebben we samen geslapen in een bed enzo' nee toch?" Ik rol met mijn ogen. Hij heeft wel een punt. Mijn ogen dwalen weer af naar mijn moeder en Michael ziet dat. 

"Wil je dat ik met haar ga praten?" "Dat gaat ook niet helpen." Dan gaat de ober die ook naar ons toe kwam naar hun tafeltje en de twee staan op. Ze rekenen het eten af en ik zie ze lachen en zoenen. Misselijk word ik er van. Ik dacht dat mijn moeder ook niet meer in de liefde geloofde na de scheiding maar blijkbaar heb ik me vergist. Mijn moeder was juist de eerste die me wijs maakte dat liefde niet bestaat. Bestaat liefde dan toch wel? Ik kijk Michael aan die mij aan kijkt. 

"Waar denk je aan?" Ontkennen heeft geen zin bij hem, dat weet ik. "Drie jaar geleden, de dag nadat mijn vader het huis verlaatte vertelde mijn moeder mij dat liefde nep is. Dat ze nooit meer erin zou geloven."  "En nu date ze met een man." Maakt Michael het verhaal af. Ik knik wat verdrietig en dat ziet hij. Zijn hand komt boven de tafel en grijpt mijn hand vast. Een raar gevoel draait door mijn maag heen bij zijn aanraking.  "Narcisje, alles kan veranderen. Ooit op een dag vind jij ook de perfecte man en weet je dat liefde echt wel bestaat." Ik frons.  "Wat? Heb ik iets verkeerds gezegd?" Ik schudt glimlachend mijn hooft.  "Nee maar het is gewoon nog wennen dat je zo aardig tegen me doet." "Als je wilt kan ik ook wel kut opmerkingen maken? Over je vuur rode haar bijvoorbeeld want daar heb ik genoeg over te zeggen." Ik schiet samen met hem in de lach en vergeet dat mijn moeder en haar  'vriend' al het restaurant verlaten hebben. Misschien moet ik wel eerst met haar hierover praten voordat ik boos op haar ga worden. Ik kijk Michael aan die nog steeds mijn hand vast heeft. Ik wil dit moment niet verpesten.  "Ober?" Roep ik naar dezelfde ober van daarnet. "Mijn vriend en ik weten al wat we willen." Michael straalt er helemaal van en lacht breed. Dat doet me ergens van binnen warm worden. Alsof dit een echte date is genieten we samen van de avond. 

~Sorry voor de wat kortere hoofdstuk!