Flikken Maastricht - In het kort gezegd

Alles komt altijd goed

Eva loopt net de keuken in van De Ponti wanneer haar telefoon gaat. Snel pakt ze nog een pak Chocomel uit de koelkast voordat ze haar telefoon van het aanrecht pakt en opneemt. 'Met Eva,' zegt ze zonder op het schermpje te kijken naar het nummer. 'Hoi Eva, met Marco!' klinkt een kinderstemmetje aan de andere kant van de lijn. Meteen verschijnt er een glimlach op Eva's gelaat. 'Marco, wat leuk dat je belt! Hoe is het met je?' Ze pakt een glas uit het keukenkastje en vult het met het bruine goedje.

'Goed hoor,' klinkt het matte antwoord van de jongen. Eva is inmiddels gewend dat ze bij Marco wat meer door moet vragen om een gesprek op gang te krijgen. 'Heb je het naar je zin bij de familie Van Veen?' Ze schuift een stoel wat naar achteren en gaat aan de keukentafel zitten.

'Bij de familie gaat het oké,' mompelt hij. 'Gewoon oké?' vraagt ze ter verduidelijking. Ze neemt een slok van haar Chocomel wanneer Marco weer antwoord: 'ja, niks bijzonders. Ik doe gewoon mijn eigen ding. Gamen op mijn kamer en zo. Ze zijn nu een dagje weg met hun eigen kinderen, maar hebben mij niet meegevraagd,' zegt hij stilletjes. Eva is niet tevreden met deze reactie van de jongen. Het klinkt alsof hij zich afzondert van iedereen en dat hij wordt genegeerd. Ze had al zo'n vermoeden tijdens eerdere telefoongesprekken met hem, maar kon nooit precies de waarheid achterhalen. Tijdens bezoeken deden de ouders van het pleeggezin zich altijd ontzettend hartelijk voor, maar Eva had altijd zo'n gevoel gehad dat er iets niet klopte. Toch weet ze dat ze er nu niet zoveel meer over los kan krijgen, dus ze laat het hierbij. In plaats daarvan verandert ze van onderwerp. 'En hoe bevalt het op je nieuwe school?' 'Op school gaat het goed. We gaan dinsdag op klassenuitje naar de grotten,' verteld Marco wat meer uitgelaten.

Eva heeft zelf niet al te beste herinneringen aan de grotten van Limburg. Haar gedachten dwalen af naar jaren geleden toen de grootschalige jacht op Daneels in de Zonneberg dramatisch afliep nadat ze per ongeluk Wolfs neerschoot. Ook denkt ze weer terug aan de vermissing van het jongetje dat op kinderkamp ging een aantal jaar geleden. Hierbij hadden Marion en Romeo het kind dood aangetroffen in een grot net achter het kamp. Dat doet Eva nu gek genoeg veel meer dan destijds. 'Doe je wel voorzichtig Marco?' waarschuwt ze dan ook. 'Hoezo?' vraagt de jongen verbaasd. 'We gaan gewoon met de klas en een gids gaat ons van alles vertellen en zo.' Eva lacht en schudt haar hoofd. Ze moet haar eigen angsten ook niet zo projecteren op Marco. 'Je hebt helemaal gelijk. Hartstikke leuk dat jullie dat gaan doen!' zegt ze gemeend. Ze voelt zich toch meer verantwoordelijk voor hem dan ze dacht. Het zit haar ook nog niet lekker dat Marco zich zo negatief uitlaat over zijn positie binnen het pleeggezin.

'Eva?' vraagt de jongen opeens zacht. 'Wanneer kom je me weer opzoeken?' Een kleine steek gaat er door Eva als ze het gebroken stemmetje hoort. Ze vergeet vaak dat hij nog zo jong is. Zeker wanneer hij zich zo stoer voordoet als gewoonlijk. Nu klinkt het totaal anders.

Ze weet ook niet zo goed hoe ze op deze vraag antwoord moet geven. Van Bureau Jeugdzorg mag ze officieel maar één keer per maand op bezoek komen. Anders zou ze het 'hechtingsproces' in de weg staan of zoiets onzinnigs. Als ze vaker zou langskomen, zou Marco misschien niet kunnen wennen aan zijn pleeggezin en omgekeerd is de gedachte erachter. Zelf vindt ze dat klinkklare onzin natuurlijk, maar het is nu eenmaal op papier vastgelegd. Ze is vorige week nog op bezoek geweest, dus dat betekent dat ze pas over drie weken weer naar Marco toe mag. 'Over drie weken Marco, dat weet je toch?'

Even is het stil aan de andere kant van de lijn en denkt ze dat Marco de telefoon heeft neergelegd. Een paar seconden later komt er dan toch weer geluid door. 'Ja maar kun je niet wat eerder komen dit keer? Dan kunnen we iets leuks gaan doen samen!' 'Oh jongen, ik zou niets liever willen, maar je weet dat dat niet mag van Jeugdzorg. We moeten ons aan hun regels houden.'

'Kut regels!' schreeuwt Marco ineens uit. 'Marco!' klinkt Eva verschrikt doch waarschuwend. Ze had de jongen nog nooit zulke grove woorden horen gebruiken. 'Wat? Het zijn toch kut regels! Waarom mag ik nooit eens iets beslissen. Het is toch mijn leven!'

Dit is duidelijke taal van zo'n jonge jongen, en Eva raakt er een beetje van slag van. Een uitbarsting van dit formaat had ze niet verwacht. 'Marco, rustig. Luister alsjeblieft even naar mij,' zegt ze streng. Blijkbaar heeft ze toch nog enige invloed op hem, want hij lijkt onder de indruk van haar ferme houding en houdt stil. Eva haalt diep adem voordat ze weer begint te praten. 'Marco, geloof me, ik begrijp het. Ik begrijp jou. Het lijkt niet eerlijk dat je zelf geen beslissingen mag nemen.' Ze weet dat ze zelf niet gelooft in wat ze nu gaat zeggen, maar ze is vastbesloten om het goed te doen voor Marco. Als hij weet dat zij ook niet achter de regels van Jeugdzorg staat maakt dat alles alleen nog maar moeilijker voor hem. Daarom vervolgd ze: 'de regels die Jeugdzorg ons heeft opgelegd zijn er voor een reden. Het is echt beter zo.' Tijd om zich duidelijker uit te drukken krijgt ze niet wanneer Marco haar ruw onderbreekt: 'hoezo is het beter zo? Hoe kan het nu goed voor me zijn dat jij me maar één keer in de maand mag opzoeken?'

Voor een tweede keer deze middag breekt Eva's hart bijna. Hier valt ook gewoon niet tegenin te gaan. De jongen heeft 100% gelijk en ze kan het niet over haar hart verkrijgen om hem nog een keer tegen te spreken. Ze neemt een besluit. 'Ik ga kijken wat ik kan doen oké? Ik ga praten met Jeugdzorg en vragen of ik vaker bij je langs mag komen.' Dat lijkt de jongen iets of wat gerust te stellen. 'Afgesproken?' vraag hij toch nog. 'Afgesproken,' verzekerd Eva hem. 'Je weet toch, alles komt goed. Alles komt altijd goed,' herhaalt ze nogmaals. Of dit nu is om de jongen te overtuigen of zichzelf weet ze niet zeker.

Wanneer ze de telefoon heeft neergelegd blijft ze roerloos voor zich uit staren, diep in gedachten verzonken. Ze merkt het ook niet wanneer Wolfs een klein half uurtje later binnen komt. Het is hun vrije dag vandaag en hij had eerder die dag besloten met zijn motor erop uit te gaan. Met zijn helm in zijn handen en zijn motorpak nog aan stapt hij de keuken binnen. 'Hey Eef,' zegt hij op het zien van zijn partner. Eva schijnt niks door te hebben, want ze kijkt nog steeds voor zich uit en geeft geen teken van erkenning. Wolfs pakt ondertussen een flesje bier uit de koelkast en gaat tegenover zijn collega zitten. 'Hey Eef, waar zit je mee?' vraagt hij bezorgd. Na al die jaren zijn ze zo goed op elkaar ingespeeld dat hij precies weet wanneer zijn partner iets dwarszit.

Het lijkt alsof de vrouwelijke rechercheur nu pas merkt dat ze gezelschap heeft gekregen, want ineens kijkt ze op. 'Hè, wat?' duidelijk heeft ze de vraag van Wolfs gemist. 'Ik vroeg waar je mee zit?' herhaalt hij zichzelf.

'Marco,' antwoord ze weinigzeggend. 'Wat is er met hem?' Eva schudt een paar keer met haar hoofd, net alsof ze zichzelf aan het herpakken is. 'Ik sprak hem net aan de telefoon,' legt ze uit. 'Het gaat niet goed met hem in het pleeggezin. Hij zondert zich af en heeft het niet naar zijn zin. Ik moet iets doen Wolfs. Ik moet hem helpen.' 

De rechercheur weet hoe belangrijk Marco voor Eva is. 'Oké, wat wil je doen?' gaat hij dan ook met haar mee. Het is duidelijk dat ze er erg mee zit, en dat doet hem zeer. Het duurt even voordat hij antwoord krijgt op zijn vraag. 'Ik wil zijn pleegmoeder worden.' Ze heeft er duidelijk veel over nagedacht en daaropvolgend dit grote besluit genomen.

'Eef, weet je het zeker? En je werk dan?' 'Ik ga een stap terugnemen en parttime werken.' Nu ze het zo verteld tegen haar partner raakt ze alleen nog maar meer overtuigd dat dit de beste keuze is. 'Maar Eef. Je bent je werk. Ben je daadwerkelijk bereid om zoveel op te geven?'

Diep van binnen weet Eva dat hij een punt heeft en dat het zeker niet makkelijk zal zijn voor haar om een stap terug te nemen van haar werk. Haar baan is haar zuurstof, haar levenselixer. Dag en nacht, 365 dagen per jaar is ze ermee bezig. Zelfs op haar vrije dagen werkt ze nog dossiers bij of kijkt ze nog wat dingen na. 'Ik heb Marco beloofd dat ik alles zou doen om hem te helpen. Ik moet dit doen voor hem.' Een traan rolt over haar wang. Wolfs reikt over de tafel en pakt haar beide handen vast. Voorzichtig aait hij zijn vingers over de hare. 'Je houd echt van hem hè?'

Waarom weet die man altijd de juiste snaar te raken? Wat hij daar zegt is precies de reden dat ze dit wilt doen. Gedurende de afgelopen maanden is ze steeds meer aan de jongen gehecht geraakt. Ze heeft zelf geen kinderen, maar kan zich nu voorstellen dat dit is wat ouders bedoelen als ze zeggen dat ze het beste willen voor hun kind. Dat ze willen dat hun kind gelukkig is. Dat is nu juist wat Eva het allerliefste wil voor Marco. Dat verlangen is zo sterk dat ze bereid is haar leven ervoor om te gooien. Ze knikt als antwoord, met haar ogen nog steeds naar de tafel gericht.

Wolfs weet dat hier niet tegenin te gaan valt. Wanneer Eva zich iets in haar hoofd haalt, gaat dat ook gebeuren. 'In dat geval wil ik dat je weet dat ik volledig achter jou en je keuze sta Eva. Ik zal je zo goed mogelijk proberen te helpen.' Hij knijpt fijntjes in haar handen om zijn woorden kracht bij te zetten. Een klein glimlachje tovert zich om Eva's mond. De woorden die ze al zo vaak tegen Marco had gezegd leken voorheen een lege huls te zijn. Nu weet ze dat ze ze eindelijk waar kan maken. Alles komt altijd goed.