Wraak van Hayat

7. Ik kan niet zonder hem

Met loeiende sirenes wordt Tarik naar het ziekenhuis gebracht. Hij had heel veel bloed verloren, dus hij moest zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. Eenmaal aangekomen werd Tarik op een brancard gelegd en snel naar binnen gebracht. Ik was de hele weg aan het huilen en aan het bidden dat hij het zou overleven. Ik had me ouders gebeld en verteld wat er was gebeurd. Ze zullen over een paar dagen terug zijn. Terwijl ik in die lange witte gang stond kon ik alleen maar denken aan het feit dat dit niet zou zijn gebeurd als ik hem die avond niet had gevolgd naar de loods. Als hem iets zou overkomen zou ik het mezelf nooit vergeven. De manier hoe Tarik naar mij keek voordat hij bewusteloos raakte kon ik niet vergeten. Zijn ogen waren gevuld met verdriet en spijt en tegelijkertijd ook helemaal leeg. Hoe de woorden 'het spijt me' uit zijn mond klonken waren net als een laatste wens. Hij dacht zeker dat dit het einde zou zijn, maar nee mijn broer is een vechter hij geeft nooit op en zal nu ook niet opgeven. Terwijl ik dieper in mij gedachten verdwaalde kwam de dokter met paniek uit de kamer. Ik werd meteen wakker en rende naar de dokter toe. Ik: 'Dokter, wat is er aan de hand? Is er iets gebeurd met mijn broer??' Dokter: 'De patiënt heeft heel snel bloed nodig. Hoe langer het duurt hoe groter de kans word dat hij het niet zal overleven.' Toen ik die woorden hoorde was het net alsof ik de grond in werd getrokken en niet meer kon ademen. Tarik mag en zal niet doodgaan. Dat gaat gewoon niet gebeuren. Ik: ' Neem mijn bloed. Al neem je een liter laat mijn broer niet dood gaan alsjeblieft.' Dokter: ' Wat is jouw bloedgroep?' Ik: ' B positief net als Tarik.' De dokter keek me een tijdje twijfelend aan. Waarschijnlijk omdat ik er zo zwak uit zag, maar uiteindelijk stemde hij toe. Ze namen 4 zakjes bloed af. Ik voelde me echt heel dizzy, maar als mijn broer hierdoor in leven blijft maakt het me niet uit. Al zouden ze 10 zakken nodig hebben zou ik het geven zonder maar 1 seconde te twijfelen. Ze namen hem mee naar de operatiekamer zodat de operatie kon beginnen. Het leek alsof ze jaren in die kamer zaten. Minuten waren net uren en uren waren net jaren. Vol met stress zat ik voor de operatiekamer te bidden tot Allah dat hij het zou overleven. Na 5 uur kwam de dokter de kamer uit. Met volle snelheid stond ik op en ging ik naar hem toe. Ik: ' Dokter de operatie is gelukt toch? Mijn broer wordt weer beter toch, toch?' De dokter keek een tijdje naar de grond, maar uiteindelijk keek hij me aan en de woorden die hij zou zeggen braken mijn hart in een miljoen stukjes. Dokter: ' We hebben gedaan wat we konden, maar ik moet helaas zeggen dat hij het niet gaat overleven. Doordat hij al zoveel bloed had verloren hadden de meeste organen het al begeven, dus konden we helaas niks meer doen om dat tegen te gaan.' Ik zakte in en begon keihard te schreeuwen en te huilen. De zusters kwamen naar me toe en probeerde me te kalmeren, maar ik duwde ze allemaal weg. Ik was ontroostbaar. Na een tijdje op de grond te hebben zitten huilen stond ik op en vroeg ik hoelang hij nog te leven had. De dokter zei dat hij max nog 5 uur zou blijven leven. Ik: ' Kan ik in zijn laatste uren bij hem zitten?' De dokter knikte en bracht mij naar zijn kamer. Toen ik naar binnen liep zag ik een bleke energieloze jongen op het bed liggen. Hij leek totaal niet op de Tarik die altijd in stond voor een feestje of die de leipste ideeën had en daardoor altijd in de problemen kwam. Die jongen vol leven en energie was weg. In zijn ogen was niet eens een sprankje hoop te zien. Toen ik hem zo zag liggen begon ik meteen weer te huilen. Ik had spijt van elke ruzie die we ooit hebben gehad, elk scheldwoord dat ik ooit tegen hem zei, spijt dat ik nooit liet zien hoeveel hij voor me betekende, spijt dat ik hem nooit liet weten dat ik van hem hou en dat ik altijd van hem zou blijven houden ondanks de slechte dingen die hij deed. Maar waar ik het meest spijt van heb is dat ik hem heb gevolgd naar die loods en dat ik daarna een gevecht met hem begon. Als ik me mond maar had gehouden zou hij hier niet op sterven liggen en zouden we gewoon thuis in bed liggen zonder stress of gebroken harten. Dit was mijn laatste kans om hem te vertellen hoe ik me voelde en ik greep die kans met beide handen. Ik: 'Tarik het spijt me voor alles wat ik je heb aangedaan. Ik hou zo veel van je, ookal heb je slechte beslissingen gemaakt blijf je nog steeds mijn broer. Als ik de tijd kon terugdraaien zou ik dat gedaan hebben. Was ik het maar die hier lag en niet jij. Het doet me zoveel pijn en verdriet om je zo te zien en dat komt allemaal door mij. Ik hoop dat je het me kan vergeven.' Mijn ogen liepen vol met tranen en ik kon nog steeds niet beseffen dat hij het niet zou overleven. Hij is nog zo jong. Ik: 'Waarom was ik het niet en moest hij het zijn. Neem mijn leven in ruil voor die van hem. Yarabi laat er een wonder gebeuren dat hij het overleeft. Ik kan niet leven zonder hem.' Net toen ik weer wilde huilen greep hij mijn hand stevig vast en zei ' Ik hou van je Hayat. Vergeef me.' En toen hoorde ik de piep van de machine komen en zag ik hoe zijn hartslag 1 rechte lijn werd. Met tranen in mijn ogen lag ik met mijn hoofd op het bed terwijl ik zijn hand vast hield. Met een brok in me keel zei ik: 'Allah y rahmek Tarik.' Mijn broer is er niet meer en dat is mijn schuld. Hoe moet ik leven zonder mijn grote broer, wie gaat mij beschermen, wie gaat me aan het lachen maken, wie? Het enige wat ik weet is dat hij nu veilig is van alle slechte mensen. Op dat moment maakte ik een belofte aan Tarik die ik zou nakomen al zal het mijn leven kosten. Ik: 'Ik ga uitzoeken wie jou dit heeft aangedaan en zal hem laten boete. Dat beloof ik.' Ik gaf hem een kus en liep toen weg. Niet wetend dat dit het begin van een veel groter drama zou zijn.

Een tragisch einde voor Tarik, maar ook voor Hayat. Hoe zal zij wraak nemen denk je. Chapter 8 soon.