Hallo ik ben Elisabeth en ben 16jaar oud. Vorige zomer ben ik op kamp geweest en daar is vanalles gebeurd.
Het was midden juli en morgen ging ik op kamp vertrekken met de Chiro, waar ik al zolang naar uitkeek. Alles stond klaar mijn valies mijn handbagage, alles. Morgen komt mijn beste vriendin mij halen zij ging immers mee. Waar we naartoe gingen was nog een verassing. Toet toet! Nog snel een kus aan mama en een knuffel aan men grote broer. En daar zat ik dan in de auto met Laura opweg naar Brussel. Toen we in Brussel aankwamen zei ik tegen men beste vriendin : 'ben nog eens naar het toilet hè'. OK antwoordde ze terug! Ik moest me haasten want binnen 15 minuten was de trein er al , dus rende ik naar het toilet. Ik was zo snel aan het rennen dat ik niet zag waar ik liep en ik botste tegen iemand een oudere jongen , hij keek zeer raar , ach niks om je druk over te maken. Vlug naar het toilet en dan naar Laura. We stonden al aan het perron want de trein moest zo komen. Twee minuten later was de trein er nog snel dag zeggen tegen de ouders van Laura en dan opstappen.
Voor we het wisten waren we opweg naar onze geheime bestemming. In de trein zelf hadden we niet zoveel tegen elkaar te zeggen , want we hadden al veel gezegd in de auto tegen elkaar. Toen we ongeveer in de helft van de rit zaten kwam er opeens een jonge gast bij ons zitten, Laura en ik keken allebei raar op maar we zeiden vriendelijk hallo en vroegen wat zijn naam was en hij zweeg gewoon. Dus begon ik gewoon wat tegen Laura te praten om de stilte te breken. Opeens hoorde we de jonge gast zeggen Steven, mijn naam is Steven. Dus vroegen waar hij vandaag kwam enz... We hadden een zeer leuk gesprek maar toen zei hij dat hij eraf moest en we vroege wanneer we hem nog eens konden zien maar hij liep gewoon door. Nadat Steven van de trein was gestapt had ik het gevoel dat ik hem al eens eerder had gezien toen wist ik het , hij is die rare gast die ik tegenkwam toen ik naar het toilet ging. Laura vroeg wat er was dus vertelde ik het haar dat ik hem al eens was tegengekomen. ' Je moet je er niet druk om maken , we komen hem huis niet nog eens tegen hoor. Ons gesprek was nog eens stil gevallen dus ik was naar buiten aan het kijken , opeens zie ik hem daar weer staan aan de rand van een bos. Ik schrik en kijk meteen weer weg , Laura keek me raar aan en ik zei dat het niks is. Ik dacht bij mezelf , we vergeten dit gewoon en gaan een super kamp hebben Laura en ik!
De trein stopte , ik dacht dat we er waren maar er klonk een stem door de intercom die zei dat er een defect was. Ik werd zenuwachtig maar Laura bleef er kalm bij, ze zei dat ik rustig moest blijven en of er iets met me was maar ik heb gewoon de vraag genegeerd. Zo een kleine halfuurtje later konden we terug vertrekken. Daarna bleef het stil, ik had geen zin om te praten want zat de hele tijd te denken aan de zogenaamde 'Steven'. En Laura zag dat er iets was maar wou er niet verder op ingaan. Na zo een twee uur waren we op onze 'geheime' bestemming. We waren in Düsseldorf dus in Duitsland. Er waren zo te zien zeer veel bossen dus we kunnen ons al verwachten aan een dropping en bosspelen. Laura en ik stapten uit en gingen naar de andere mensen van onze groep we moesten blijkbaar nog een zevental kilometer stappen. Iedereen had zijn valies dus konden we vertrekken.
Laura en ik hadden nog steeds niet gepraat, ik wou wel praten maar wist niet goed wat te zeggen dus zei ik maar 'Ben benieuwd waar we gaan slapen, jij niet?' Laura antwoordde daarop: ' Ja eigenlijk wel, maar wat was er nu daarstraks?' Euhm niks ik was gewoon aan het denken aan Steven want hij deed raar. ' Oké dan maar we hebben toch geen ruzie hè?' Nene Laura zeker niet! Kom we maken er een super kamp van! Ik keek rond want het was een zeer mooie omgeving en opeens zag ik hem weer, Steven! Laura, Laura kijk naar rechts, hij staat daar! 'Wie moet ik zien dan?' Steven hij staat daar! 'Nee ik zie hem niet hoor!' Hoe kan dat nu dacht ik bij mezelf , ik zag hem daar echt staan. Volgens mij heb je te lang zitten nadenken over hem dat je hem al ziet. Ja dat kan wel, en ik ben waarschijnlijk ook moe van die lange rit.
Kom we stappen wat sneller, word je wat wakker. OK kom we gaan naar vooraan kunnen we wat met andere mensen praten en kan ik Steven vergeten. Zo gezegd, zo gedaan we gingen naar voor en praten met andere,nieuwe vrienden maken. Opeens zeiden ze dat we op onze bestemming waren, ik keek rond en zag een oud herenhuis, dat was blijkbaar onze bestemming. Het huis zag er maar raar uit, maar ook cool we kunnen bijvoorbeeld geesten oproepen, dat komt op de To Do list. Oké Laura we zoeken eerst nog 2 mensen voor bij ons op de kamer en dan gaan we de omgeving verkennen want ik heb gehoord dat er een groot bos hierachter ligt. Oké is goed , gaan we het vragen aan Amber en Kato die zijn ook met z'n tweeën dus kunnen we samen een kamer van 4 delen. En zo was het ook , ze gingen een kamer met 4 delen. Nu alles was uitgepakt hadden ze nog even tijd om de omgeving te verkennen en met omgeving bedoelen we de bossen. Laura en ik zeiden tegen Amber en Kato dat we even weg waren.
Laura en ik waren opweg naar het bos en het werd al een beetje donker maar wij zijn niet bang en besloten dus om verder te gaan. Het was 6 uur en om 7 uur eten we normaal altijd dus nog tijd genoeg om het bos te verkennen. We waren in het bos, het sas er eng maar in de verte zagen we ligt, we wouden weten wat het licht was dus besloten Laura en ik er naar toe te gaan. We waren dichterbij toen we opeens geritsel hoorde maar we liepen gewoon verder totdat ik een schim zag, het was waarschijnlijk niks. 'Laura kom we kunnen beter teruggaan'. Maar Laura antwoordde niet dus ik zei: ' Komop geen spelletjes spelen het is al bijna helemaal donker, we kunnen beter terug gaan anders worden ze misschien ongerust. Opnieuw geen antwoord, ik werd ongerust dus riep ik haar naam: 'Laura! Laura!' Er kwam iemand uit de bosjes, een grote gezette man. Ik begon te gillen en vroeg waar Laura was en hij zei helemaal niks, ik werd nog banger dus begon te lopen, ik keek nog eens achter me , hoorde gegil en zag dat ze werd meegesleurd! Ik liep zo snel als ik kon naar onze verblijfplaats , ik kwam aan aan het oud herenhuis en liep snel naar binnen en vroeg om hulp maar ik was helemaal in paniek dus niemand verstond mij en zeiden dat ik rustig moest blijven. Vijf minuten later toen ik iets of wat gekalmeerd was vroegen ze opnieuw wat er was en ik zei: ' Laura en ik gingen naar het bos en we zagen licht dus wouden we er naartoe gaan maar toen hoorden we vreemden geluiden en ik zag Laura niet meer toen opeens er een man uit de bossen kwam toen liep ik weg en ik keek achter me en het laatste wat ik zag was Laura die werd meegenomen met die man'. Oké we moeten meteen de politie inlichten. ' Ja is goed, en ook haar ouders'. Ik hoop dat ze haar vinden.
Dertig minuten later was de politie gearriveerd ze stelden me allerlei vragen, over de man en waar we waren, wat er precies was gebeurd maar door de zenuwen kon ik veel vragen niet beantwoorden. Nog eens 15 minuten later vertelde ik uit het niets over Steven dat ik hem tegenkwam in Brussel en dan weer op de trein en dat ik hem dan telkens zag en Laura niet. Ze vroegen of ik een achternaam wist maar die wist ik jammer genoeg niet dus daar konden ze niet veel mee. Daarna vroegen ze of ik een beschrijving kon geven maar die was niet zo gedetailleerd want ik heb nooit echt op zijn gezicht gelet dus dat was ook niet echt bruikbaar maar ze zeiden dat ze er wel iets mee konden doen.
4 maand later
Het was dinsdag, 5 uur en ik zat thuis in de zetel naar tv te kijken en mijn mama was aan het koken toen opeens de deurbel ging : ' Ik doe wel open!' Ik deed de deur open en het was de politie, ik riep mijn moeder of ze kon komen. De politie vroeg of we even konden gaan zitten, mijn mama en ik pakte een stoel en we gingen zitten. De politie zei: 'We hebben gisteren middag het lichaam van een 16 jarig meisje gevonden, vermoord, ze had geen identiteitskaart bij maar we vermoeden dat het om Vercauteren Laura gaat. Ik begon te huilen, ik wist niet goed hoe ik moest reageren want het was een grote shock. Één dag later moest ik mee naar het politie bureau om het lijk te identificeren, jammer genoeg was het Laura.
Één jaar later zat ik nog steeds met schuldgevoelens omdat ik die avond toen ik zag dat ze werd meegenomen gewoon wegliep in plaats van haar te helpen. Dus het is gewoon mijn fout dat haar dat is overkomen maar waarom Laura,ze verdiende het niet wantende was een geweldige meid, voor iedereen lief altijd hulpverlenend ik snap niet wie haar dit wou aandoen.
R.I.P Laura, het zo niet mogen zijn.
Zo dit was mijn allereerste verhaal op wattpad , ik hoop dat jullie het de moeite waart vonden om te lezen.
