Waarom?

Nablijven

"Ik ben Natalie. Ik blijf na omdat ik moet leren mensen niet in het gezicht te slaan, maar het uit te praten. Hoe stom ze ook zijn. Het maakt ook niet uit dat de hele klas diep van binnen wil dat jij hem slaat. Van school moet ik dingen "uitpraten" voordat ik fysiek geweld gebruik. Persoonlijk vind ik dat dingen uitpraten met sommige mensen niet werkt, omdat ze hier niet in staat zijn door hun beperkte IQ. Toch zal ik toe geven dat school een beetje gelijk heeft."

Je vraagt je zeker af wie ik heb geslagen, waarom ik hem heb geslagen en waarom ik dit moest opschrijven. Ik begin wel met de laatste, die vraag is het makkelijkst. Onze school vindt dat je van schrijven het meeste leert. We moeten letterlijk ALLES opschrijven. Ze kunnen voor elk evenement wel een formulier verzinnen. Hoe klein het ook is. Maar geen zorgen, je weet zeker dat het een extreem vaag formulier zal zijn. In ieder geval, tijdens het nablijven moet je altijd een verslag van twee kantjes schrijven over waarom je moet nablijven en wat je er van hebt geleerd. Zoals je al hebt gemerkt, ik kom nooit aan twee kantjes. De enige reden waarom ze me normaal laten gaan, is omdat ze me niet na vijf uur nog gevangen kunnen houden.

Ik zal jullie niet langer in spanning houden: ik het Martijn geslagen. Martijn is een jongen uit mijn biologieklas en ik haat hem al sinds de eerste les. Ik ben een soort van biologie nerd, want sinds mijn zesde wil ik al dierenarts worden, en daar heb je biologie voor nodig. Later, in de eerste, bleek dat ik ook nog goed was in biologie. Ik haalde (en nu nog steeds) altijd goede cijfers en ik vind het ook een fantastisch vak. Totdat Martijn de eerste les naar binnen liep.

Onze biologie klas is niet zo groot. We zitten met negentien mensen in een lokaal voor tweeëndertig. Aangezien ik een groot fan van biologie ben, ging ik met al mijn positiviteit voorin zitten. Andere mensen hadden blijkbaar alleen maar negativiteit en het kwam er op neer dat ik zielig alleen voorin zat. Een beetje ongemakkelijk zat ik daar, want de eerste rij was, na mij, helemaal leeg.

De les was dus al lang begonnen. Het was het zesde uur, dus het laatste wat ik had verwacht, was Martijn. Bezweet en gehaast kwam hij met een grote klap van de deur binnen. De docent vroeg waarom hij te laat was en Martijn antwoordde hierop: "Ik heb me verslapen." Vol verbazing keek iedereen na hem. "Hoe kun je je verslapen? Het is twee uur!" Hierna probeerde hij een uitleg te geven waarom hij zicht tot twee uur in de middag had verslapen. Nadat hij was uitgepraat wees de docent hem de plek naast mij aan. Ik ben vrij zeker dat de docent het uit medelijden voor mij deed, aangezien ik helemaal alleen zat, maar blij was ik er zeker niet mee.

Sloffend kwam hij naar mij tafeltje. Vlucht zette ik mijn tas van de stoel naast mij af en schoof ik mijn spullen naar mijn tafel. Zoals iedere egoïstische student had ik de plek naast mij al helemaal geclaimd voor mijzelf. Hij ging zitten en het eerste wat hij deed was zijn mobiel onder zijn tafel houden en iets op te zoeken op internet. Ondertussen lette ik op wat de docent zij en probeerde ik hem zo veel mogelijk te negeren. Na een paar seconden probeerde hij mijn aandacht te trekken door "pssst!" te roepen en me te porren. Na een paart psssts en porren draaide ik mijn hoofd naar hem. "Wat?" zei ik geërgerd. Hij lied me een foto zien op zijn mobiel en vroeg: "Ben jij dit?" en even stond mijn wereld stil.