Destroyed [ The Story of Soumaya ] - Part 1 & 2

18.

'Ze is er goed vanaf gekomen gelukkig. Een pijnlijke wond in haar zij, maar dat is alles. Als het goed gaat kan ze binnen nu en zo'n drie dagen al wel weer naar huis, als ze maar zo min mogelijk beweegt', hoor ik iemand zeggen.

Ik open mijn ogen, en het enige wat ik zie is een wit plafond.

Ik wrijf met mijn hand in mijn ogen. Ik voel me zo moe, niet normaal dit.

Bilal en een of andere verpleegster kijken me doordringend aan. 'Ah, je bent wakker meid', zegt ze met een glimlach.

Ze kijkt van mij naar Bilal, en dan weer terug naar mij. 'Ik ben terug in tien minuten', glimlacht ze ongemakkelijk, waarna ze de kamer uitloopt.

Bilal sluit de deur, en gaat op de stoel naast mij zitten.

Ik probeer recht te zitten, wat best wel veel pijn doet. Een kleine kreun verlaat mijn lippen.

'Het spijt me', zegt Bilal ongemakkelijk. 

Ik hem met een gemaakte glimlach aan. 'Geen probleem hoor', zeg ik sarcastisch. 'Wollah, geloof me als ik zeg dat het me spijt. Het ging onbewust. Ik besefte pas wat ik had gedaan toen ik je zag liggen op de grond. Ik raakte in paniek, ik was bang dat ik je kwijt zou raken', zegt Bilal.

Ik kijk hem aan, en het lijkt net alsof het hem echt spijt. Denk dat hij op school wel tienen haalde voor drama hoor.

'Oké', is het enige wat er uitkomt. Bilal rust zijn hoofd op zijn handen, en zucht diep.

'Ja sorry hé, dat jij zo'n klote joch bent', mompel ik. Hij kijkt me aan, en snel kijk ik weg.

'Mooi weertje', zeg ik. 'Wel jammer dat ik nu door jou hier binnen moet zitten', voeg ik er snel aan toe.

'Ik ga wel weg oké?' Bilal staat op. 'Goed idee, en kom alsjeblieft nooit meer terug', zeg ik instemmend. 'Als je weg mag kom ik je ophalen', zegt hij met nadruk op het woordje ik, voor hij weg loopt.

'Jij komt mij helemaal niet ophalen', roep ik. Hij draait zich om. 'Dan blijf ik wel hier tot je weg mag', zegt hij schouderophalend. 'Oké, donder maar weer op' 'Beloof me' 'Wat?' 'Beloof me dat je hier zult blijven, tot ik je op kom halen' 

Ik kijk hem droog aan.

Is deze serieus?

Bilal blijft staan.

'Ja, ik beloof het, nu goed?', zeg ik dan. 

Hij kijkt me met een glimlach aan. 

Bilal wilt weer weglopen, maar stopt net voor hij de kamer uitloopt. Wajoooooo, deze jongen stresst mij zo erg. 

'Mag ik een kusje?', vraagt hij dan.

'Opflikkeren nu', zeg ik zonder hem aan te kijken. 'Was 't proberen waard', zegt hij schouderophalend, waarna hij wegloopt, en de deur achter zich sluit.

Wollah, deze guy denkt hij is koning. 

Nou, boy, als je met iemand grapjes wilt uithalen, heb je daar de verkeerde persoon voor uitgekozen.

Ik kijk naast me, en druk op een knopje. Je weet wel, zodat zo'n verpleegster naar je toe komt. 

Nog geen minuut later, komt diezelfde verpleegster langs. 'Hoe voel je je schat?', vraagt ze lief. 'Het gaat wel, dankjewel', bedank ik haar netjes. 'Je had een wond in je zij, die dicht is genaaid. Je moet vooral niet op je zij gaan liggen, of veel bewegen, want dat kan behoorlijk veel pijn doen, en de wond zal dan weer open gaan', informeert ze mij. 

Ik knik quasi geïnteresseerd.

'Ik zal je zo wat te eten en te drinken geven', vervolgt ze. 

Ze loopt naar het raam, en trekt de gordijnen, die halfdicht waren, helemaal open.