Why So Serious? II Joker

You Don't Own Me

Siedziałam z mamą w moim pokoju. Piękna, biała toaletka świeciła porządkiem i czystością, podobnie jak cały pokój. Ściany były białe, ale za to meble były kolorowe i krzesła obszyte koronką. Kochałam Gotham. Niby czasami było niebezpiecznie na ulicach, gdyż przestępcy bawili się w kota i myszkę z policjantami. Czasami nawet zdarzały się ataki terrorystyczne na banki. Mama koniecznie chciała się przeprowadzić na drugi koniec świata i zostawić wszystkie wspomnienia dotyczące Gotham. Jedynie tata i moja szkoła ją zatrzymywały. Mój ojciec, wielki arystokrata i pracoholik, był wysoko docenianym profesorem w Gotham University. No a ja, pół-dorosła dziewiętnastolatka, słuchałam się moich rozwiedzionych rodziców (którzy o dziwo jeszcze razem mieszkali ze względu na pieniądze i spadek po babci).

- Musisz koniecznie obciąć końcówki, kochanie- mama plątała moje włosy w gruby warkocz. -Będzie ci ładniej w krótszych...

- Mamo, przestań- lekko poirytowana przyglądałam się sobie w lustrze toaletki. -Lubię je takie, jakie są.

-Masz dziwny gust jeśli chodzi o urodę- potrząsła lekko głową, na co ja przewróciłam oczami.- A poza tym, mogę się ciebie o coś zapytać?

-A mam wyjście?

Mama przestała bawić się moimi blond kłakami i kucnęła obok mnie. Zmusiłyśmy się na fałszywe uśmiechy.

-Odkąd Jack zaginą w ogóle nie widziałam cię z jakimś innym mężczyzną.

-Myślałam że to miało być pytanie, a nie stwierdzenie faktów- powiedziałam ośle. Jak mogła naruszać taki temat? Nigdy nie rozumiałam jej logiki myślenia.

-Ja poznałam twojego tatę jako osiemnastolatka i wyszłam za mąż rok później...

-No i zobacz gdzie cię do sprowadziło.

Kobieta zmusiła mnie do wstania i obeszła mnie od tyłu. Lekko poirytowana spojrzała na mnie srogo.

-Audrey, twoje jajka umierają. Nie możesz pójść na jakąś randkę? Poznać kogoś kto nie jest Jackiem?

-O mój boże- liczyłam w myślach do dziesięciu żeby się uspokoić. To, że własna matka uważała mnie za starą kobietę, było przygnębiające. Żyjemy w XXI wieku, no nie?

Nie chcąc dokańczać rozmowy, wyszłam szybkim krokiem z pokoju, lecz zmusiłam się do postoju przez krzyki matki, depczącej po moich piętach.

-Muszę cię o coś zapytać, Audrey. Nie patrz tak na mnie!- skarciła mnie za mój posępny wzrok. - Czytałam dużo o dziewczynach i chłopcach którzy są zdezorientowani. Oni zaczynają mieć różne dziwne podglądy jeśli chodzi o... Bardzo nienaturalne myśli o...- próbowała znaleść prawidłowego słowa - Czy ty, Audrey, nadal interesujesz się mężczyznami? Czy zaczynasz miewać nienaturalne myśli o innych... dziewczynach?

-O mój boże- powtórzyłam patrząc w sufit,

-Bez obaw! Na to istnieją leki i specjalne terapie!

-Mamo!- wściekła jej starodawnością, ruszyłam przed siebie - Chce być z dziewczynami tak samo jak ty chcesz być z tatą!

-Audrey!

-No chyba że chcesz!

I poszłam na dół, przechodząc przez salon i prosto do garażu do mojego Audi.

Obudziłam się w tym samym pokoju w którym ostatnio zasnęłam. Myślałam że porwanie było okropnym snem, ale rzeczywistość uderzyła mnie w twarz. Jasne światło próbowało przedrzeć się przez firanki, więc założyłam że był już dzień. Wstałam w tych samych ciuchach w jakich byłam wieczorem i przyjrzałam się w lustrze toaletki. Odbicie przedstawiało tą samą osobę z przed dwóch lat, tylko bardziej przestraszoną i trochę doroślejszą. Myśląca bardziej trzeźwo, spróbowałam poszukać mojej komórki w spodniach, lecz na nic moje próby poszukiwania skarbu. Oczywiście że jej nie miałam!

-No to dupa- westchnęłam głośno i przetarłam oczy.

Nagle obok ucha usłyszałam trzask zamykających się drzwi, które otworzyły się tak szybko jak się zamknęły. W drzwiach stał, we własnej osobie, porywacz co wyglądał gorzej niż trup.

-Moje słoneczko już wstało!- zaśmiał się okropnie, ukazując srebrne zęby. On je zmienia czy co?

-Trochę ironiczne stwierdzenie, nie sądzisz? Bo odkąd pamiętam, to zamknąłeś mnie w tym ciemnym pomieszczeniu- spojrzałam na niego wzrokiem pełnym obrzydzenia i nienawiści.

Klaun zaśmiał się głośno i oblizał usta. Miał na sobie półzamkniętą białą koszule, która ujawniała część jego bezsensownych tatuaży. Włosy miał elegancko zaczesane do tyłu, a na twarzy dość dziwny makijaż. Ciemny cień to powiek i czerwona szminka nie działała dobrze z bladą skórą. W mgnieniu oka stał niebezpiecznie blisko mnie, i uważnie obserwował każdy kawałek mojej twarzy.

-Śniadanie jest ma dole. Zakładam że jesteś głodna, bo puddingu jakoś nie ruszyłaś- stwierdził bez emocji łapiąc za moje policzki.

Jego znajome oczy mnie zahipnotyzowały. Nie mogłam zrobić nic więcej niż wpatrywać się w te piękne tęczówki.... Co ja mówię? On jest szalony! Skarciłam się przez tą myśl i momentalnie oderwałam mój wzrok od niego.

-Wiem że mam ładne oczy- powiedział klaun, jakby czytał w moich myślach. -No a teraz pójdziesz na dół i zjesz śniadanie. Jeśli nie zjesz teraz, to będziesz musiała zjeść później. Nie wypuszczę cię stąd, chyba dobrze o tym już wiesz.

-Mam teraz powiedzieć "Aj, Aj kapitanie" czy co?- prychnęłam w jego twarz.

-Wystarczy powiedzieć "Dobrze, Mr. J"- zaśmiał się psychopatycznie i wyszedł z pokoju.

Kilka godzin już minęły a ja nadal byłam zamknięta w pokoju, który coraz bardziej wydawał się ciasny. Mogłam zejść na dół jak klaun kazał, ale to by pokazało moją słabość. Nie byłam słaba... tylko czasami wrażliwa. Zła na siebie kopałam i biłam co się tylko dało. Krzesła, ściany, meble i nawet szafę. Rzucałam poduszkami w biedne ściany, tak że ramki spadały chórowo, roztrzaskując się na małe kawałeczki.

-Głupia, głupia, głupia- powtarzałam na okrągło.

W pewnym momencie usiadłam z nogami pod brodą. Łzy spływały po policzkach strumieniem i przytulały moją szyje. Chciałam do babci. Chciałam do domu. Nie potrzebnie wracałam! Babcia miała racje że jest tu niebezpiecznie, a teraz nie wiedziałam czy jeszcze ją zobaczę. Przecież nikt nie zadzwonił po policję i nie zadzwoni. Nie miałam chłopaka ani przyjaciół którzy by się martwili o mnie. Jedynie babcia była przy mnie, ale ona niestety siedzi w domu starców i nie może za wiele zrobić.

-Przepraszam cię babciu...- wyszeptałam do siebie chwiejącym się głosem.

Rozłożyłam się na podłodze, patrząc w biały sufit. Zastanawiałam się jak długo będę tu siedzieć i czy kiedykolwiek wyjdę. Bałam się uciec, po ten cholerny klaun wiedział bardzo dużo. Może będę go słuchała, a jak nadejdzie czas i szansa, po prostu ucieknę? To jedyna moja szansa na ucieczkę i danie tego trupa na policję. Tak, to będzie najlepsze rozwiązanie! Wstałam i podeszłam do lustra tej pięknej toaletki. Wytarłam łzy i związałam włosy w wysoką kitkę, pokazując moje błękitne oczy.

-Będzie dobrze, Audrey- powiedziałam sama do siebie i podeszłam do drzwi.

Otworzyłam je i zrobiłam pierwszy krok do nowego życia.