Vandaag.., niet veel bijzonders

1. Een..., dagboek..

"Haha die sukkel van een Youran is er weer uitgestuurd!" werd me nageroepen door Raoul toen ik m'n tas pakte en het lokaal uitliep. Ik sloot de deur achter me, zocht naar Eran, Raoul, Nath, Keith- die samen aan een paar aan elkaar geschoven tafels zaten-, Gio, Devon en Anando, stak galant mijn middelvinger naar ze op- gewoon, een cadeautje van mij aan hun-, toen ik eenmaal door had, dat mij ook zagen. Ik lachte ze uit en liep de gang uit, terwijl ik me voorberiedde op de zoveelste preek van Bennie. Ik bedoel mevrouw Thuis- nee, erg creatieve ouders had ze vast niet, gezien de naam, 'verassend' genoeg was ze ook 'niet thuis' geboren- en wat ze voor de zoveelste keer zou gaan zeggen. Zoiets als "Youran, toch. Ik hoef jou toch niet te vertellen, dat het nergens op slaat, leraren zó te treiteren, dat ze je uiteindelijk de les uitsturen? En dat alleen maar omdat je 'erbij wilt horen, omdat je bij de populaire jongens wilt blijven horen..?" "Correctie: het zijn mijn bro's." verbeterde ik haar. "Ook goed.. Je..., bro's, of zo. Je moet je gaan melden bij de rector." Die zag ik niet aankomen, dat was- voor zover ik wist- geen deel van haar gewoonlijke preek. "Wat? Waarom?" vroeg ik geschrokken. "Youran, ik wil dat jij net zo goed als alle andere kinderen in de klas, een goede toekomst krijgen en een goede opleiding kan volgen die je ook erg leuk vind. Ik wil dat je geen goede baan krijgt, enzovoort. Maar ik weet niet hoe ik je daaarbij moet helpen als je je zo gedraagt tegen iedereen op school. En de rector wil je spreken, waarschijnljk hierover." "Pff.." "Ja, ik weet het, ik vind het ook er-" "Ja ja, het is al goed, ik ga al." onderbrak ik haar vlug, voordat ze haar gewoonlijke preek zou afmaken. Ik sleurde mijn tas richting mijn schouder, liep mokkend naar de deur en gooide hem met een harde klap achter me dicht. Ik snel liep de gang uit, tot ik haar zag staan. Elyra. Het meisje, dat.. Dat bijzonderder was dan alle andere meisjes in de school. Ze was mooi, lief, grappig. Nou ja, het eerste wist ik zeker, de laatste twee vermoedde ik. Ik.., kende haar niet echt.., persoonlijk. Wel wist ik dat haar beste vriendin Quincy heette. Zo, zo mooi, zo mooi als ze daar stond. Ze begon richting mij te lopen. Elke keer als we naar elkaar keken,- wat best wel vaak voorkwam- keken we zo snel mogelijk weer weg, om te voorkomen dat de ander het had gemerkt, en deden we of er nooit wat gebeurd was. Ze had wel eens geprobeert te blijven kijken, wat ik niet erg vond, aangezien iik dan langer naar haar supermooie ogen kon kijken, maar ze keek weer weg. Ja, haar ogen, die ervoor zorgden dat ik ter plekke ging dagdromen. Maar ja, buiten het feit dat ik simpelweg niet naar haar toe durfte te gaan, om met haar te praten, was er nog een reden dat we nog nooit een woord hadden gewisseld. Ze had een vriendje. Ik hoorde haar ovver een 'hele leuke jongen' praten, die haar op Valentijnsdag verrast had met iets- ik had niet kunnen horen wát precies-. O shit, ik deed het weer. Ik schudde mijn hoofd om weer van mijn scenrio's van dingen die toch nooit echt gaan gebeuren, naar de realiteit. Ik keek snel weg en deed of er nooit iets gebeurd was. Terwijl ik haar ogen in mijn rug voelde prikken, liep ik door de klapdeuren de gang uit. Ik had nog een hel te doorstaan. Mevrouw Klein, de receptioniste, keek me aan of ik op het punt stond, de grootste schatten van een bank of museum te beroven. Ze probeerde door zo naar me te kijken, mij te laten bekennen. "Ik heb gewoon een afspraak met de rector, chill." zei ik terwijl ik me bedacht, dat de grootste schat die ik hier kon stelen, een stapel onzinnige papieren plus een gratis Wilhelmina-pen was. Maar een discussie voeren met de receptioniste, daar had ik geen zin in. Ook aangezien, ik zo aan haar houding kon zien, dat ze een slechte dag had vandaag. Niet dat ze me, op wat voor manier dan ook, te slim af had kunnen zijn. Ik bedoel, het is maar een receptioniste, maar toch. Ik deed de deur open, liep naar binnen en zag- behalve een kantoor dat er net zo uitzag, als die van elke rector- maar 1 ding. Het naamplaatje, waarop stond rector K. Bouter. Ik moest veel moeite doen, om mijn lach in te houden, maar het lukte nog net. Ik ging braaf op de stoel zitten tegenover het bureau van de rectrice. "Zo, Youran" begon ze aan haar preek. "Ik heb het met mevrouw Thuis over jouw gedrag gehad." Ze pakte een dikke map met uitstekende papiertjes en frutseltjes uit de lade van haar bureau. Mijn dossier. Ze legde hem met een klap op tafel, om even aan te duiden dat hij erg zwaar was, ik nogal veel uitgespookt had en ik dus waarschijnlijk diep in de probelemen zat (of zou gaan zitten, gezien ik nog niet wist wa mijn straf zou gaan zijn). "We hebben er vooral over gedacht waarom je je zo zou gedragen, buiten de status die hebt bij je vrienden." vertelde ze nadrukkelijk. "Daarom heb je, behalve corvee en de vele uren nablijven, de taak een dagboek bij te gaan houden."