Küçüktüm.
İçimde hep bir yaşama hevesi vardı.
Biraz dağınıktım, odamı toplardım. Her pazartesi sabahı azar işitir, erkenden kalkıp çantamı toplardım. Sakardım, yemek yerken hep yere dökerdim. Döktüğüm kırıntıları toplardım.
Biraz büyüdüm.
Hevesim kaçtı yaşamaya. Eskisi gibi olmadım, olamadım. Paslanmış hayallerle birikti, geçmiş tarafım. Artık kırıp döktüklerim hep kalıyor oldukları yerde.
Çünkü artık ne kafamı toplayabiliyorum,
ne de parçalarımı.
-mç
