Flikken Maastricht - In het kort gezegd

Lang zal ze leven - deel 2

Nou jongens, onze twee rechercheurs gaan naar Londen. Ze komen 'mijn' stad bezoeken! De foto's in de hoofdstukken vanaf hier zullen ook foto's zijn van mijn blog die ik gemaakt heb. Ik hoop dat jullie het leuk vinden! :) De foto hierboven is Waterlow Park in Highgate voor degene die nieuwschierig zijn. KEEP CALM AND CARRY ON...

'Je hebt een uur om alles te pakken en je klaar te maken,' zegt Wolfs lachend. Eva kan nog steeds niks uitbrengen. Vol ongeloof staart ze naar de vliegtickets die voor haar liggen op het dienblad. Pas na een aantal seconden lijkt ze haar spraakvermogen te kunnen hervinden. 'Een citytrip?' weet ze uiteindelijk te vragen. Nu pas werpt ze haar blik op naar Wolfs die haar vermakelijk staat aan te kijken. Hij geniet hier duidelijk van. 'In een uur vertrekken we,' herhaalt hij. 'Wacht even, een uur zeg je? Ik heb maar één uur om me aan te kleden en alles in te pakken? Dat ga je niet menen!' Een golf van opwindende paniek overspoelt Eva. 'Dat meen ik wel, dus ik zou maar opschieten als ik jou was!' Wolfs loopt breed-grijnzend de slaapkamer uit en komt niet veel later terug met een handbagage koffer in zijn handen. 'Die heb ik alvast voor u geregeld Mevrouw,' zegt hij. 'Kijk nou, wat een service,' antwoord Eva plagend. Snel komt ze het bed uit en begint zich klaar te maken voor vertrek.

Exact één uur later komt ze de trap af gestrompeld met de trolley koffer in haar handen. Wolfs staat beneden al te wachten. 'Die had ik wel voor je kunnen dragen hoor,' zegt hij bezorgd. 'Dat kan ik makkelijk zelf.' Nog steeds wordt Eva niet graag geholpen en doet ze alles liever zelf. Dat is ze nu eenmaal zo gewend. Ze loopt langs Wolfs naar buiten, waar ze ziet dat de auto al klaar staat voor vertrek. Snel doet ze haar koffer in de kofferbak en neemt plaats naast Wolfs die inmiddels al is ingestapt. 'Heb je alles?' vraagt hij kijkend naar de kleine rugzak die voor haar staat. 'Ik geloof het wel. Maar je geeft me niet veel tijd om alles te checken!' antwoord ze gespeeld beledigd. Wolfs haalt zijn schouders op en start de auto.

Vlinders fladderen weer wild in het rond in Eva's buik. Een heel weekend samen zijn met de man waar ze het meest van houdt. Ze wonen en werken dan al wel samen, maar zo'n tripje naar het buitenland voegt weer een hele nieuwe dimensie toe aan de relatie. Niks of niemand aan hun hoofd, 48 uur helemaal voor hun tweeën alleen. In een hele andere omgeving zijn. Ja, dat zag ze wel zitten. Ze merkt zelf niet dat ze een gelukzalige glimlach vertoond op haar gezicht, de gehele weg naar het vliegveld toe.

Aan het eind van die ochtend landen ze dan eindelijk op Stansted Airport: een vliegveld zo'n kleine drie kwartier van Londen verwijderd. Eva had nog nooit van haar leven gevlogen en was dan ook best wel zenuwachtig geweest voor de korte vliegreis. Ieder vreemd geluidje dat ze vernam te horen tijdens de vlucht had haar de stuipen op het lijf gejaagd. Gelukkig had Wolfs de hele weg haar hand vastgehouden, en wist haar zodoende wat rustiger te krijgen. Uiteraard had ze zo min mogelijk willen laten merken van haar vliegangst. Laten merken dat je bang bent is een teken van zwakte vindt ze, en daar doet Eva van Dongen niet aan. Echter is het een enkele keer voorgekomen dat Wolfs haar op een onbewaakt moment van haar meest kwetsbare kant heeft gezien. De muur die ze jarenlang om zich heen heeft gebouwd begint langzamerhand scheuren te vertonen wanneer ze samen is met haar vriend, en dat voelt zowel beangstigend dan wel bevrijdend. Toch blijft ze het liefste koppig volhouden aan haar aangeleerde gedrag, en het tonen van zwakte hoort daar absoluut niet in thuis.

Nu lopen ze met z'n tweeën over het Engelse vliegveld op zoek naar de uitgang. Wanneer ze eenmaal bij het aangrenzende treinstation aankomen staat daar al een trein te wachten met de bestemming 'Londen.' Snel kopen ze een kaartje bij de ticketautomaat en stappen ze in. Een glooiend heuvellandschap gaat aan ze voorbij op weg naar de Britse hoofdstad, en de omgeving doet Eva best wel aan Zuid-Limburg denken. 'Ik voel me nu al thuis,' grapt ze dan ook. Daar kan Wolfs hartelijk om lachen. 'Wacht maar tot we in Londen zelf aankomen, dat lijkt totaal niet op Zuid-Limburg,' zegt hij alsof hij haar gedachten kan lezen. De heuvels en kleurrijke kanaal bootjes in de wateren langs de treinrails maken al snel plaats voor huizen, flats en andere soorten hoogbouw. Eva heeft het zelf niet zo op dit soort massa-steden. Zelfs Amsterdam vindt ze al een autoritaire rotstad. Maar ze is nu met Wolfs, en al had hij haar meegenomen naar Mars had ze het nog heerlijk gevonden.

Een half uurtje later komen ze aan op Liverpool Street Station. Wanneer ze het platform op lopen wordt Eva er meteen weer aan herinnerd waarom ze deze massale steden eigenlijk helemaal niks vindt. Honderden mensen lopen op jog-tempo door elkaar heen op weg naar hun werk, een afspraak of naar huis. Bijna wordt Eva omver gelopen door een man in maatpak, die gelukkig nog wel het fatsoen kan opbrengen om 'excuse me!' te roepen in het voorbijgaan. 'Ah, de Britse beleefdheid. Dat heb ik nou gemist,' lacht Wolfs als hij naar de verbouwereerde Eva kijkt. 'Ben je al wel eens eerder in Londen geweest dan?' vraagt ze, als ze zich ineens beseft dat ze dit nog niet eens weet. Hij knikt bevestigend. 'Net voordat ik uit Amsterdam vertrok ben ik hier een paar weken geweest.' 'Gewoon in je eentje?' wil ze weten. 'Ik had tijd nodig om na te denken,' antwoordt hij simpelweg. Het is duidelijk dat hij het niet graag over deze periode heeft. Ze snapt dan ook niet helemaal waarom hij haar mee wilt nemen naar de plek waar hij waarschijnlijk niet al te fijne herinneringen aan heeft. Misschien moet ze het daar toch later nog met hem over hebben. Dit drukke station is er echter niet de juiste locatie voor. Ze slaat het op in haar gedachten en volgt haar vriend verder het station in.

Ze steken de stationshal over naar de ondergrondse. Wolfs houdt halt voor een grote kaart met het lijnennetwerk erop. Voor Eva had dit net zo goed een tekst in het Latijn kunnen zijn. Ze heeft geen idee wat al die gekleurde lijntjes betekenen die kris-kras over het bord lopen. Haar partner heeft er duidelijk meer verstand van als hij zich plotseling omdraait en de kant op wijst waar ze blijkbaar heen moeten. 'Die kant op,' voegt hij toe ter verduidelijking terwijl hij naar de toegangspoortjes loopt.

Eenmaal bij de gesloten poortjes aangekomen haalt hij twee kaarten waar Oyster opstaat uit zijn broekzak. Eén ervan geeft hij aan Eva die begrijpt dat ze die moet gebruiken om de poortjes te openen. Een beetje zoals de OVkaart thuis. 'Jij bent echt helemaal voorbereid is het niet?' 'Helemaal!' antwoord Wolfs met een knipoog. Eva laat haar vriend voorgaan en na het zien van het voorbeeld houdt ook zij de kaart op de gele cirkel, waarna het poortje voor haar open gaat.

De gehele rit in de metro duurt ongeveer een minuutje of twintig, waarna ze bij station Marble Arch uitstappen. Beide slepen hun koffers achter zich aan, en wanneer ze eenmaal boven bij de straat uitkomen heeft Eva een paar seconden nodig om te acclimatiseren en te wennen aan de enorme drukte. Het krioelt boven het metrostation van de mensen die allemaal vastberaden bepaalde kanten uitgaan. De drukke winkelstraat Oxford Street is recht achter hen en is nu niet bepaald een straat die Eva graag wil gaan verkennen. 'Kom maar mee, deze kant op,' helpt Wolfs wanneer hij haar voorzichtig de goede richting in duwt.

Tot Eva's grote opluchting gaan ze al snel een enorm park binnen, wat blijkbaar het bekende Hyde Park moet zijn. Hier is het nog steeds erg druk, maar door al het groen om hen heen is het voor Eva makkelijker te verdragen. 'Waar breng je ons in godsnaam naartoe?' vraagt ze terwijl ze haar koffer achter zich aansleept. 'We zijn er bijna,' zegt Wolfs. Eva was er vanuit gegaan dat ze rechtstreeks naar het hotel zouden gaan, maar haar partner heeft blijkbaar andere plannen.

Binnen afzienbare tijd staan ze ineens voor een grote vijver. 'Dit is de Serpentine,' legt Wolfs uit. 'Hier heb ik vaak gezeten om te lunchen, en ik hoopte dat eigenlijk vandaag weer te doen?' Hij kijkt haar aan, alsof hij wil polsen of zij het eigenlijk wel een goed idee vind. 'Dat lijkt me heerlijk!' ze meent het ook echt.

De twee rechercheurs zetten zich neer op een bankje aan het water, waar de aangename april-zon hun gezichten verwarmd. Wolfs haalt een plastic beker met fruitsalade en twee bakjes met pastasalade uit zijn rugzak. 'Wolfs, dat meen je niet! Heb je dat allemaal meegenomen?' lacht Eva vermakelijk. 'We kunnen toch niet verhongeren? Hier, dit is voor jou. Een mes mocht ik niet meenemen in het vliegtuig, maar ik hoop dat het met deze vorkjes lukt,' zegt hij terwijl hij haar een plastic vork aanreikt. 'Een gek ben je ook!' lacht ze en spontaan plant ze een kus op zijn slaap. 'Ja, gek op jou!' volgt het gevatte antwoord wat Eva doet laten blozen. Wolfs haalt een plukje haar uit haar gezicht en plaatst dat voorzichtig achter haar oor. Daarna begint hij onbewogen aan de zelfgemaakte pasta salade.

De liefde die Eva momenteel voor Wolfs voelt is bijna ondraagbaar. Even vergeet ze de wereld om zich heen en heeft ze alleen maar oog voor hem. Ze telt de fijne lijntjes in zijn gezicht, die verraden dat hij toch al een aantal jaar ouder is dan haar. Maar zij vindt die lijntjes prachtig, en uniek, en helemaal hem. Helemaal Floris Wolfs: haar partner, haar vriend, haar alles. Er ontsnapt haar een giechel als ze hem ineens verbaasd ziet fronsen. 'Wat is er? Heb ik pastasaus op mijn kin?' vraagt hij, met zijn vingers reikend naar het onderste deel van zijn gelaat. 'Nee, er is niks. Helemaal niks. Alles is perfect,' stelt Eva hem gerust. 'Goed zo,' antwoord Wolfs tevreden waarna hij onverstoorbaar zijn maaltijd vervolgd. 

Wordt vervolgd...