<คิตามูระ มิโนรุ>
ห้องพักสีขาวโพลนคลุ้งกลิ่นยาฆ่าเชื้อฉุนเตะจมูก ร่างของผู้ป่วยรายหนึ่งนอนอยู่บนเตียงเพียงลำพังมาเนิ่นนานแล้ว ก่อนนั้นอาจจะมีแพทย์หรือพยาบาลแวะเวียนเข้ามาให้การรักษา หรือญาติผู้เยี่ยมเยือนบ้าง แต่นี่คือครั้งแรกที่ผมเข้ามาทำลายความอ้างว้างของห้องนี้ด้วยตัวเอง
"ว่าไงเพื่อน" ทักทายอย่างสนิทสนมพลางวางกระเช้าดอกไม้เล็ก ๆ ลงบนโต๊ะตัวหนึ่ง สีสันสะดุดตาตัดกับสภาพแวดล้อมโดยรอบ เสียงวัตถุกระทบสองชนิดกันเรียกดวงตาของเพื่อนสนิทให้เปิดลืมขึ้น เขาเพิ่งออกมาจากห้องไอซียู ได้ยินมาว่าอาการกำลังดีขึ้นตามลำดับ ทว่าด้วยความรุนแรงของอุบัติเหตุทางรถยนต์จึงทำให้บางสิ่งบางอย่างไม่อาจกลับมาเป็นดังเดิม
"หวัดดี" เขาทักตอบด้วยน้ำเสียงเนือย ๆ "ไม่อยากให้นายเห็นฉันในสภาพแบบนี้เลย"
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ขัดข้องอะไรอยู่แล้ว" คำตอบตรงกับใจอย่างถึงที่สุดแล้ว ผมคลี่ยิ้มเล็กน้อยพลางไถ่ถามความเป็นไป
"มีเรื่องอยากจะบอก" ร่างบนเตียงเอ่ยขึ้น เรียกเพื่อนที่กำลังจะนั่งให้โน้มตัวเข้าไปฟัง "อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าทำไมใครสักคนต้องนึกอยากช่วยฉัน หรือโชคชะตาต้องการให้ฉันทรมานที่สุดก่อนตาย ... ระหว่างที่นั่ง ๆ นอน ๆ อยู่ในโรงพยาบาล ก็นึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองไม่เคยทำอะไรที่เป็นแก่นสารเลย มันเป็นอะไรที่ทำให้รู้สึกผิด"
"นายคงตลกใช่ไหมที่เห็นคนเหลวแหลกคนหนึ่งเพิ่งมานั่งเสียดายกับการกระทำของตัวเอง" เขาเสริมด้วยรอยยิ้มราวกับเย้ยหยันบางสิ่งบางอย่าง ผมสั่นหัวถี่ ๆ ทันทีที่ได้เห็นใบหน้านั้น ไม่มีใครหัวเราะให้กับชะตากรรมของเพื่อนสนิทอย่างแน่นอน
ช่องว่างแห่งบทสนทนาอันน่ากระอักกระอ่วนใจสิ้นสุดลง ผมค่อย ๆ สูดหายใจรวบรวมสติ "อดีตผ่านไปแล้ว เราไม่ควรให้มันกัดกินเราไม่ใช่เหรอ?"
KAMU SEDANG MEMBACA
アンドロイド時代 | แอนดรอยด์จิได
Paranormalผมเป็นมนุษย์ เขาเป็นแอนดรอยด์ แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง แต่ดูเหมือนจะมีบางสิ่งบางอย่างผูกโยงเราไว้อยู่นะ ****************** *คำเตือน: มีเนื้อหาชายรักชายอย่างอ่อน
