<ทาเคนากะ ฮิบิกิ>
เวลาเกือบทั้งหมดของวันนี้ถูกอุทิศให้กับการถนอมรักษาชีวิตของมนุษย์คนหนึ่ง ความสัมพันธ์ระหว่างเราเต็มไปด้วยความสับสน โชเฮย์คนนี้เป็นคนละคนกับที่ผมเคยรู้จัก เขาพยายามฆ่าตัวตาย โชคดีที่ผมเห็นเหตุการณ์ก่อนทุกอย่างจะสาย จึงดำเนินการเก็บข้าวของทุกชนิดที่สามารถใช้ทำร้ายตัวเองได้ทั้งหมดออกจากรัศมีเอื้อมมือของเขา น่าเสียดายที่ไม่มีโรงพยาบาลหรือคลินิกเหลืออีกแล้ว ถ้ามีผมจะรีบพาเขาไปรักษาอย่างแน่นอน
ผมรู้สึกเหมือนจะเข้าใจมนุษย์ และแน่นอนว่านั่นเป็นเพียงความรู้สึก เหตุผลในการปลิดชีวิตอันมีค่าของพวกเขายังคงเป็นปริศนาสำหรับแอนดรอยด์อย่างผม มนุษย์เพศหญิงใช้เวลาในการตั้งครรภ์นานถึงเก้าเดือนและให้กำเนิดทารกด้วยความเจ็บปวด ทำไมทารกบางคนที่เติบโตมาถึงได้ทำราวกับตัวเองเป็นผักปลา พวกเขาไม่รู้สึกมหัศจรรย์ใจกับการมีชีวิตบ้างหรือ
ผมเคยอ่านเจอหนังสือเล่มหนึ่งของมนุษย์ เขาเขียนไว้ทำนองว่า "ความทรมานเหนือกว่าความตาย" แต่ในทรรศนะของผมแล้ว ถึงอย่างไรความทรมานก็ไม่ได้คงอยู่ตลอดไป เหมือนห่าฝนที่เมื่อหยุดลงแล้วสายรุ้งก็จะกลับมาฉายชัดบนท้องฟ้าอีก
โชเฮย์พยายามพร่ำบอกกับผมว่าชีวิตมันก็สวยงามแค่ตอนขาขึ้นเท่านั้นแหละ ขาลงของเขาตกต่ำสักแค่ไหนกัน? ของผมคือถูกประจานในโลกเสมือนจนต้องใช้ชีวิตแบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ แทบไม่มีที่ยืนในโลกแห่งความเป็นจริง แต่พอปกปิดหน้าตาเดินออกไปตามทางเท้าก็ไม่ก็เดือดร้อนมากนัก ความทรมานเป็นคำที่ช่างยากเกินเข้าใจ ราวกับจะไม่มีวันรู้ซึ้งหากไม่ได้จมดิ่งลงในสภาวะนั้นด้วยตนเอง
เรายังคงนอนข้างกันเช่นทุกคืน บนเตียงเดียวกัน ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ทว่าตอนนี้กลับเหินห่างเสียยิ่งกว่าคนแปลกหน้าเพราะช่องว่างที่มองไม่เห็น ผมพิศมองใบหน้าซูบโทรมของเขายามนิทราก่อนจะยันกายลุกขึ้น สมองกลที่ตื่นตัวอยู่ทุกวินาทีพยายามครุ่นคิดว่าการหลับใหลของสิ่งมีชีวิตให้ความรู้สึกอย่างไร หากกว่าแปดชั่วโมงที่แน่นิ่งไปมีสิ่งใดน่าพิศวงหรือสวยงาม นั่นอาจเป็นแรงจูงใจให้ชายผู้ไม่ปรารถนาจะตื่นขึ้นมาอีก
ESTÁS LEYENDO
アンドロイド時代 | แอนดรอยด์จิได
Paranormalผมเป็นมนุษย์ เขาเป็นแอนดรอยด์ แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง แต่ดูเหมือนจะมีบางสิ่งบางอย่างผูกโยงเราไว้อยู่นะ ****************** *คำเตือน: มีเนื้อหาชายรักชายอย่างอ่อน
