Eksik Parçam

9.Bölüm

“Hayatınızın sona ereceğinden korkacağınıza, hiç başIamayacağından korkun.”
Bölüm Şarkısı:Bana Bir Masal Anlat Baba
İYİ OKUMALAR ...  
    Şu anda hiç gelmek istemediğim yerdeydim.Yani hastanede...Buraya en son geldiğimde  'en sevdiğim insanı 'kaybettiğimi öğrenmiştim.O yüzden hiç gelmek istemediğim yere tekrar gelmiştim.Tümay'la konuştuktan sonra verdiği adresteki hastaneye Serap'la beraber gelmiştim ama içeriye girememiştim çünkü lanet olsun ki tekrar birisini kaybetmekten korkuyordum.Benimle beraber Serap'da içeri girmemiş bir kaç adım gerimde duruyordu.Serap' a döndüğümde gözlerinde birkaç duygu barındırıyordu hüzün,acı,özlem ve adlandıramadığım bir kaç duygu daha vardı.Gözlerinden anladığım kadarıyla o da hastanede bir yakınını kaybetmişti.Daha fazla beklersem arkamı dönüp kaçarak uzaklaşacağımı anladığımda hastanenin kapasına hızlı adımlarla yürümeye başladım.Ben ilerlemeye başladığımda Serap'ın topuklu ayakkabıların sesiyle onunda geldiğini anladım.Hastanenin içerisine girdiğimde etrafıma bakınma gereği yoktu karşında duruyordu danışma yeri.Danışmaya yürümeden önce hızlı bir nefes aldım ve diyaframın şişmesiyle biraz bekledim dudaklarımı hafif açarak nefesimin balon gibi gitmesini bekledim.Serap'ta yanıma gelmişti hafif kafamı ona döndürdüm ve bana umut dolu bakıyordu bende bundan güç alarak danışmaya doğru yürüdüm.Danışmaya geldiğimde danışmadaki kadın konuşmaya başladı.
+Buyurun size nasıl yardımcı olabilirim?
-Ahmet Sancak hangi odada yatıyor? +Kendisi yoğun bakımda yatıyor.
-Peki yoğun bakım kaçıncı katta oluyor acaba ?
+3. katta
-Teşekkürler...                                               dedikten sonra hemen asansör olan tarafa doğru koşmaya başladım.Asansörün dolu olduğunu gördüğümde vakit kaybetmeden merdiven olan yere doğru koştum.Merdivenden çıkarken birer basamak atlayarak bazende tökezleyerek çıkmıştım basamakları.Koridorda sağ tarafa baktığım da Tümay'da oradaydı ve birbirimize doğru koşmaya başladık.Sanki hiç kavga etmemişiz,kırılmamış gibi birbirimize sımsıkı sarıldık.Sağ omzumda ıslaklık,Tümay'ın iç çekişlerini duydukça canımdan can kopuyordu sanki elimden gelen tek sessiz olup sırtını sıvazladım.Ne kadar öyle durduk bilmiyorum ama konuşmam gerektiğini düşünüyordum. Tümay'ın omuzlarından tutup kendimden biraz uzaklaştırdım.
-Aaa yeter omzumu ıslattın hem Ahmet Efendi ağladığını görürse sana çok pis kızar.                            
+O bana kıyamaz ki Aden.                       -Nah kızamaz çokta güzel kızar hatta sen beni güçsüz mü buluyorsun Tümay der sonrada kollarını sıvayıp sana kol kaslarını gösteri he.            
dediğim de Tümay başını kaldırıp gözlerimle temas kurdu sonrada yüzünde buruk gülümse oluşturup konuşmaya başladı.
+Evet benim babam güçlü.
dedikten sonra göz yaşlarını sildi.Sonra elimden tutup diğerlerin yanına götürdü.Bende orada bulunanlarla Serap'ı gösterip iş arkadaşın olduğunu söyleyip Neslihan teyzenin yanına oturdum.Ne kadar süre geçti bilmiyordum çünkü hastane koridorunda vakit ölmüştü.Kutay da aramıza katılmıştı.Ondan sonra  ameliyat kapısı açılmıştı.Doktor yüzündeki maskesi çıkartıp avucunun içinde sıkmıştı bunu gören herkes nefsini tutmaya başlamıştı.Kafamı hafif bir şekilde çevirdiğimde herkesin gözlerinde umut ve korku vardı.Benim gözlerimde de umut vardı ama benim gözlerimdeki korkunun sebebi babasına bir şey olursa Tümay benim gibi güçlü  değildi hemen yıkılırdı ve herkes onu ezmek için elinden geleni yaparlardı.Aslında bende güçlü biri değildim ama hayat bana güçlü olmazsam ne kadar yıkabileceğini göstermemişti.Tekrar doktora döndüğümde ise iyi bir cevap olması için gözlerinin içine bakıyordum herkes gibi.

Bölümü beğendiniz mi?