Մենք բաժանվեցինք,չնայած որ սիրում էինք:Ամեն օր,ամեն վայրկյան ես երազում ու անհամբեր սպասում էի այն օրվան,թե երբ նորից կխոսեմ քեզ հետ ,կլսեմ ձայնդ ,կզգամ քո ներկայությունը:Ես առանց քեզ չէի կարողանում ու շատ էի տանջվում:Առանց քեզ կյանքս անիմաստ էր դարձել,օրն ու ժամանակը կարծես կանգ էին առել:Անբողջ օրը աչքերս հառնած էին հեռախոսին,որ տեսնեին ու լսեին այդ անչափ սպասված զանգը:Անցան օրերը,ու ես հասկացա ,որ խելագարվում եմ առանց քեզ: Ինչքան էլ ինձ համար դժվար էր ու հակասական ես,քեզ գրեցի.
-Բա՛րև,արևս ,ինչպե՞ս ես
-Բա՛րև,լա՛վ,իսկ դու՞
-Վատ,շատ վատ:
-Ինչու՞,պատճառը ե՞ս եմ:
-Այո՛,հասկանում ես ամեն ինչ,անիմաստ ու տխուր է առանց քեզ,կյանքս ցուրտ է ու խավար,սերս այրում է սիրտս ու հոգիս
-Այո՛,լավ եմ հասկանում,բայց…
-Ի՞նչ բայց
-Մենք չենք կարող միասին լինենք
-Ինչու՞,միթե հեռավորությունըպատճառ է մեր բաժանման համար:Չէ՞ որ ես ասել եմ,որ հեռավորությունն ու ժամանակը նշանակություն չունեն ինձ համար,ես ամբողջ կյանքս կարող եմ սպասել քեզ:Սիրող սրտերի համար ոչինչ արգելք չի կարող լինել իրար հասնելու համար:
