Τικ... τακ...
Τώρα την ακούς...
Τώρα όχι...
Τικ...
Τακ...
παίζω με ένα καθρεφτάκι μαζί σου από το απέναντι μπαλκόνι.
Τώρα σε τυφλώνει το φως.
Τώρα όχι.
Τικ...
Τακ...
Ένας φάρος που αναβοσβήνει πάνω στα βράχια,
σιωπηλός στο σκοτάδι.
Τικ...
Τακ...
Όταν κάτι δεν το ακούμε,
σταματά να υπάρχει;
Τικ...
Τακ...
Όταν κάτι σταματά να το βλέπουμε,
σταματά να υπάρχει;
Τικ...
Τακ...
Στα χέρια μου κρατώ το κορμί μου.
Το γδύνω από τα πέπλα του,
τα ψέματα και τις αλήθειες,
τη λήθη και τη μνήμη.
Τικ...
Τακ...
Ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση στο μυαλό μας.
Σ' ένα κορμί ανταμώνονται πάντα όλα.
Τικ...
Τακ...
Βγάζω τα μαλλιά,
βγάζω τα πόδια να μη φύγει,
τα χέρια να μην μ' αγκαλιάσει.
Τικ...
Τακ...
Πετάω τα μάτια που μπερδεύουν τα πάντα,
το μυαλό που δεν χρειάζεται...
Τικ...
Τακ...
Πετάω κάθε τι περιττό.
Τικ...
Τακ...
Έχω μια καρδιά γυμνή να πάλλεται στα χέρια μου.
Μια καρδιά όσο είναι η γροθιά μου.
Τικ...
Τακ...
Μια καρδιά που γίνεται φως.
Τικ...
Τακ...
Και αν δεν είναι καρδιά αυτό που κρατώ;...
Τικ...
Μπαμ!
