The Missing Wolf [Voltooid]

Hoofdstuk 58

Hoofdstuk 58

Pov. Louise

'Morgen.' Ik kijk Lucy met een glimlach aan. 'Hey.' Ze ploft zich neer op de plek tegenover mij. Er sieren wallen om haar ogen.

'Is het je gelukt gisteren?' Vraag ik aan haar. 'Ik kon niet eerder weg, omdat Aiden en Kate geen vervoer meer hadden. Ze konden bij niemand jn de auto, dus ze moesten bij mij en Hunter. Dat zorgde ook dat we pas om 4 uur in de ochtend konden vertrekken.' Zucht ze. 'Awh. Arme jij.'

Ze neemt een slok van haar koffie. 'Ow en Aiden was echt kwaad gisteren. Het was echt hilarisch.' Lacht Lucy.

'Wat heeft hij gedaan?' 'Hij zocht ons op. Vroeg schreeuwend waar jij was. En toen bleef hij bij ons heel de avond.' Lucy neemt nog een slok vaan haar koffie. 'Ik heb medelijden met je.' 'Ik waardeer je medelijden.'

'We hebben vandaag om 2 uur s' middags een training.' Vertel ik. 'Okay.' Lucy neemt een hap van haar tosti. 'Wie komen er allemaal?' 'Niet veel. Hooguit 20 mensen. Het is een training voor sommige leidinggevende bij de aanval.'

'Goed om te weten. Heb je Aiden's sletels nog?' 'Ja.' Ik zwaai met de sleuets voor haar neus. 'Zat hij jn je broekzak?' 'Ja.' Ik kijk haar grijnzend aan. 'Voorlopig krijgt hij zijn sleutels niet meer terug.' Grijns ik. 'Hij heeft meerdere auto's.' 'Dat weet ik Luus. Er hangen hier ook 2 andere auto sleutels aan.'

'Hij heeft veel meer wagens.' Zucht ze. 'Je heb alleen de sleutels van zijn favourite auto's.' 'Dat is mooi.' Grijns ik.

-

Ik zit in de packwoonkamer verveeld uit de raam te staren. Ik ben ook de enige hier in deze grote woonkamer. Ik snap niet waarom ze het de packwoonkamer noemen. Het is zo groot dat je het net zo goed een zaal kan noemen. Een grote zaal.

Ik pak verveeld een boek uit de stapel tijdschriften van de tafel. Het boek word uit mijn handen gepakt. Ik draai me om. 'Wat wil je?' Zucht ik. 'Mijn sleutels.' Aiden komt expres naast mij zitten op de witte bank. Ik pak de sleutels uit mijn broekzak en strek mijn arm uit. 'Hier je sleutels.' Ik kijk hem droogjes aan.

Hij pakt snel zijn sleutels, alsof de sleutels zo weer verdwijnen.

Hij komt expres tegen me aan zitten. Ik schuif een eindje verderop.

Het lijkt hem niets uit te maken, want hij gaat gewoon weer tegen me aanzitten. 'Nooit gehoord van persoonlijke ruimte?' Zeg ik lichtgeïrriteerd.

'Gisterenavond had je daar geen moeite mee.' Aiden kijkt me geamuseerd aan. 'Het was nep.' Reageer ik droog. 'Maar dan ook alles was nep.' 'Toen ik jouw zuigzoenen gaf  waren jouw-' 'Waarom ben je hier nog? Je heb je sleutels al.' Onderbreek ik hem.

Hij negeert me. Ik sta op en loop van hem vandaan. Hier heb ik geen zin in.

Ik word plots ruw tegen de muur aangeduwd. Hij plaats zijn handen naast mijn hoofd. 'Luister eens. Niemand speelt spelletjes met mij. Maar dan ook niemand.' Fluistert hij in mijn oor.

'Je komt er trouwens niet mee weg.' Hij kijkt me grijnzend aan.

Hij pakt een lokje haar en speelt ermee.

'En jij komt er wel mee weg om iemand zwanger te maken. Jouw ouders waren zelfs teleurgesteld in je!'Ik leg mijn handen over elkaar.

'Jaloers?' Hij streelt het plukje haar achter mijn oren. 'Ik ben niet jaloers op je.' 'Echt niet?' 'Dit is te cliché.' Ik kijk hem ongemakkelijk aan.

'Ik wacht op antwoord Louise.' 'Ik zei al. Ik ben niet jaloers op je. Moet ik het soms voor je spellen?' Ik rol met mijn ogen.

'Ik weet het antwoord allang.' Grijnst hij. Hij gaat met zijn hand langs mijn hals.