Hij is onvermijdelijk

33) Aangenomen op een college of twee

( Pretending that im fine. im a master in that. )

                *33)  Aangenomen op een college of twee

{ LIA } 

Het einde van de schooldag, een prachtig moment. Eindelijk verlost van al die vervelende leraren, huiswerk en irritante leerlingen. Tot de volgende dag dan. Ik loop als een van de weinige de gangen uit want ik moet zo nodig weer eens nablijven omdat ik te vaak te laat kom. Wat kan ik daaraan doen? 

Zonder energie loop ik naar mijn kluisje maar stop als ik twee bekende stemmen hoor. Brandon en Jessica. Ik kijk voorzichtig om de hoek en zie de twee zoenen. Het is geen mooi plaatje samen maar toch blijf ik de twee bespioneren terwijl ze elkaar aflebberen. Waarom kijk ik nog? Ik wil me omdraaien en weglopen maar Jessica ziet me. Nu is er geen weg terug dus ik moet wel langs hun lopen. 

"Oh hey Lia." begroet Jessica me met haar te hoge stem. Brandon daarin tegen zegt helemaal niets en glimlacht alleen eventjes vaag. Ik geef hem precies zo'n zelfde glimlach. "Wat is er Lia? Misschien een beetje jaloers?" Ze komt weer helemaal in haar bitch modus oh nee wacht, daar zit ze altijd in.  "Jaloers op wat?" Ze trekt haar wenkbrauw op en zoent dan Brandon. Hij verwachtte het duidelijk niet maar gaat er wel in mee.  "Jaloers op dat." Zegt ze dan daarna en tuit haar lippen. Ik heb zoveel haat voor dit mens, echt niet normaal. 

"Ik val niet op zielige types zoals hem." Snauw ik. De reactie van Brandon is goud waard. "Hey, Ik ben wel Brandon Oprihion. De Brandon Oprihion."  "En dat doet me dus helemaal niks." Hij rolt met zijn ogen.  

"Maar eh er gaan geruchten rond dat jij en badboy Mike vrienden zijn. Klopt dat?" Zegt Jessica. Ik kijk haar aan en grijns.  "Waarom wil je dat weten? Jaloers misschien?" Zeg ik op haar manier. Ze zucht.  "Nee. Hij is niks vergeleken met Brandon en hij gaat je sowieso gebruiken voor seks." Ik slik.  "Het is mijn leven oke." Zeg ik dan.  "Whatever! Je hoeft niet zo zielig te doen." Brandon lacht zachtjes. Mag ik haar alsjeblieft slaan? Nee Lia hou je in. Je bent veel beter dan haar. 

"Jij bent hier zielig. Jij dumpt Luke zomaar uit het niets. Je speelde met zijn gevoelens."  "Dus?" "Hij gaf echt veel om jouw maar jij maakte daar alleen maar misbruik van!" Ze zucht.  "Zit het je nog steeds dwars dat hij mij wel zag staan en jouw niet?" Ik klem mijn kaken op elkaar.  "Hij heeft alleen mij leuk gevonden. Toen en nu nog steeds." Nogmaals Lia, houdt je in want je bent veel beter dan haar.  "Oke zie je mij boeien? Nee dus doei he."  

Ik open de voordeur en zie dat er een grote envelop op de deurmat ligt. Ik raap hem op en zie dat het een logo is van een college. Shit. Snel stop ik hem in mijn tas en wil naar boven gaan maar me moeder roept me.  "Nathalia? Kom is." Ik zucht en ga naar de woonkamer waar ze zit met een brief in haar hand. Ik heb nog steeds niet met haar gepraat en ze weet dat ik boos op haar ben dus dit moet wel echt belangrijk is. 

"Je gaat dit niet geloven Nathalia!" Zegt ze dan en staat op van haar plek. "Een van de drie colleges waar je je voor ingeschreven had heeft een brief terug gestuurd met dat je waarschijnlijk aan genomen word!" Zegt ze blij en overhandigt mij de brief. Ik lees hem vlot door.  "Je moet alleen op gesprek met ze en dan ben je door!" Ik knik en kijk haar weer aan. Ze lacht breed terwijl ze de brief nogmaals leest. Als ze me aankijkt veranderd haar blik.  "Wat is er?" Vraag ze dan. Ik trek mijn wenkbrauwen op. Is ze serieus?  

"Ben je niet blij dat je aangenomen word?" Ik schudt mijn hooft waardoor ze wat bozer gaat kijken. Heeft ze daar wel recht op?  "Dit is belangrijk!"  "Oh dus weten dat jij een vriendje hebt of dat papa opnieuw gaat trouwen is niet belangrijk?"  "Nathalia! Dit is voor je toekomst!" Ik zucht. het gaat altijd om school en werk bij haar. 

"Dus ga niet zo boos doen over een klein dingetje." Vervolgt ze.  "Een klein dingetje?" Herhaal ik haar. Ze knikt.  "Ongelooflijk." Zucht ik uit.  "Wat?" en ze slaat haar armen over elkaar.  "Het is gewoon ongelooflijk dat je zo bent!" "Wat is er Nathalia!" vraagt ze boos. 

"Je bent niet naar huis gekomen voor mij....je bent naar huis gekomen zodat je bij je vriend bent!" sis ik naar haar.  "Hoe kan je zoiets over me denken!"  "Omdat het ook waar is moeder, het is de waarheid. Je kwam met kerst niet eens thuis waarom zou je dan wel midden in je werkperiode naar huis komen he?" Daar blijft ze stil op en dat zegt al genoeg.     

"Het gaat erom dat je een begin gaat maken voor een goeie toekomst, de relatie tussen Alfredo en mij of dat je vader gaat hertrouwen heeft niks met deze situatie te maken." Zegt ze dan zachtjes. Ik schudt mijn hooft. "Het heeft er wel mee te maken. Je bent haast nooit thuis en nu opeens wel? Alleen maar voor die rare klootzak!"  "Noem Alfredo geen klootzak!" schreeuwt mijn moeder terug.  "Ga je met die klootzak alleen om papa jaloers te maken? Kon je het niet aan dat je ex man een ander heeft gevonden? Want ik snap heel goed waarom hij weg is gelopen van ons. Het komt allemaal door jouw!" Schreeuw ik nog bozer. Ik schrik net als mijn moeder van mijn woorden.  "Het is maar beter dat je naar deze collega gaat, misschien ga je ooit nog eens echt volwassen worden." Zegt ze dan zachtjes. Ongelooflijk! Nu begint ze weer over school. 

Het heeft geen zin om in discussie te gaan met haar dus ik loop de trap op, naar mijn kamer. Snel doe ik de deur op slot en pak de andere envelop uit mijn tas die net nog op de deurmat lag. Ik lees de brief vlot door en ook in deze brief staat dat ik aangenomen ben. Twee van de drie colleges bij wie ik me heb ingeschreven nemen me aan. Moet ik daar blij mee zijn of juist verdrietig mee? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik dit niet wil. Ik wil niet vier jaar van mijn leven verspillen aan economische bullshit wat mij dus helemaal niks boeit. Ik haat de maatschappij dus waarom zou ik er over leren? 

Ik kijk op mijn bureau en zie het briefje waarop ik de site van het grafisch lyceum had opgeschreven. Ik moet denken aan Michael en een kleine glimlach komt tevoorschijn op mijn gezicht.