Life² || h.s. [dutch]

14- A little party never killed nobody

14- A little party never killed nobody --

"Kom eraan," mompelde ik.

Het geklop hield aan. Zuchtend kroop ik uit bed, om vervolgens de deur te openen. Een opgewonden Louis grijnsde naar me.

Serieus. Was er nu echt geen enkel moment van de dag dat zijn energie onder het vriespunt zat? Nee dus...

Hij stak zijn hoofd de kamer in, langs mijn lichaam heen.

"Oh, heey Aline," riep hij vrolijk, recht in mijn oor.

Pijnlijk fronste ik mijn voorhoofd.

"Sorry Harry," mompelde hij bij het zien van mijn reactie op zijn scherpe stemgeluid.

Ik haalde mijn schouders op en glimlachte.

"Ahja, wat ik wilde vragen," ging Louis alweer verder, "of jullie vanavond mee en stapje in de wereld willen zetten."

Zijn ogen glunderden.

Ik snapte hem wel. Het voelde goed om eens alle remmen los te kunnen gooien, zonder dat de wereld erop stond te kijken. Dat was helemaal anders aan de andere kant. Helemaal anders was zelfs een understatement, het was eerder letterlijk een wereld van verschil.

Verwachtingsvol draaide ik me om, zodat ik Alines reactie zag.

"Is goed hoor," antwoordde ze meteen enthousiast.

Ik draaide me weer om naar Louis en knikte.

--

Ik zette me neer en pakte alles wat ik nodig had uit mijn rugzak. Nog voordat ik de kans had gehad om mijn trui uit te trekken -ik zweer het je, aula's hebben een soort broeikaseffect-, galmde de prof zijn monotone stem door de aula.

Argwanend keek ik naar de geprojecteerde slide in de aula. Die Freud was me er toch eentje hoor. Boeiend maar bizar.

Dromen die vertellen wat er zich afspeelt in het diepste van je ziel. Dromen die een uiting zijn van wat je bezighoudt. Bizarre dromen waaruit theorieën ontstonden die de trauma's uit je kindertijd weergaven.

Psychologie was boeiend, als het nog wat onderbouwd werd. Maar dit ging me wel wat ver.

Dromen waren voor mij gewoon exact wat ze waren. Niet meer, niet minder. Geen vreemde interpreteerbare droomtaal die door vertaling naar de realiteit kon omgezet worden.

--

Ze gooide haar tas op mijn bed.

"Wat heb jij allemaal bij?" vroeg ik verbaasd.

Met een schaapachtige grijns keek Aline me aan.

"Jurkjes," antwoordde ze kort maar krachtig.

Ohnee, dit meen je niet?!

"En jij gaat me helpen kiezen," zei ze overtuigend.

Ondanks haar overtuigende toon, was ik allesbehalve overtuigd. En wat dan ook, Aline zag er in alles goed uit.

Nog voordat ik iets kon uitbrengen, was ze al op mijn badkamertje verdwenen.

"Breng me de eerste jurk maar!" riep ze vrolijk

Ze stak haar hand door de op een spleet geopende deur. Ik grabbelde in haar tas en trok een bordeauxrood jurkje uit de stapel kleding. Ik schudde het stofje los en stak het in haar uitgestoken hand. Even was het stil. Ondertussen had ik nog een jurkje uit de stapel gevist; een paars dit keer.

Plots werd het donker. Haar warme adem in mijn nek bezorgde me kippenvel. Haar handen had ze voor mijn ogen geslagen.

"Kijk nu maar," fluisterde ze uitdagend in mijn oor.

Langzaam haalde ze haar handen voor mijn ogen uit. Mijn mond viel haast open toen ze een rondje om haar as draaide. Het bordeauxrode stofje viel tot iets boven de knie. Het zat wat strakker rond haar taille, wat haar vrouwelijke vormen extra in de kijker zette. Dit jurkje stond haar gewoonweg perfect.

"Deze wordt het," zei ik resoluut terwijl ik het paarse jurkje weer in haar tas stopte.

Ik kon niet anders dan mijn blik afwenden. Als ik dat niet zou doen, zou ik haar jurkje helemaal verkreuken.

Kon ik het helpen dat ze eruit zag om op te eten?

--

De studentencafés zaten overvol. Alsof iedereen, net zoals wij, had besloten om te gaan feesten. Ik ergerde me eraan, dat geduw en getrek overal was niet mijn ding. Ik had me dus maar aan de toog geïnstalleerd, dit leek immers de plek waar je het minste last had van de andere feestgangers. Aline, Zayn en Noemie zaten bij me. Ik bestelde het ene biertje na het andere, en voelde de alcohol al snel wat naar mijn hoofd stijgen.

--

Ik groef in mijn geheugen. De bonkende pijn in mijn hoofd hielp niet om te vinden waarnaar ik zocht. Aline had tegen me gezegd dat ik er wat tipsy uitzag. Dat was blijkbaar het laatste dat ik me nog herinnerde. En net daarom ging ik er vanuit dat ze gelijk had gehad. Nouja, min of meer. Aan mijn hoofd te voelen, was ik meer dan tipsy geweest.

Voorzichtig opende ik mijn ogen. Licht drong zich op aan mijn netvlies. Meteen sloten mijn ogen zich weer, lichtschuw. Enkele seconden later deed ik een nieuwe poging. Mijn blik ging langzaam de kamer rond. Ik zag Aline nergens. Vreemd. Ik bedacht me hoe ik was thuisgeraakt. Waarschijnlijk door Louis en/of Aline. En Aline had vast mijn dronken gesnurk niet aangekund, waardoor ze waarschijnlijk gewoon naar haar eigen studiootje was gegaan. Ik glimlachte bij de gedachte aan haar en draaide me weer om. Ik verstopte mijn hoofd in mijn deken en probeerde nog wat te slapen.

Ohja, ik mocht niet vergeten straks Louis te bedanken om me veilig thuis te brengen. Ik bedacht me dat hij sowieso geholpen moest hebben. Aline zou mij immers nooit alleen in mijn bed gekregen hebben. Met een glimlach op mijn gezicht gebeiteld, viel ik weer in slaap.

____________________

Wow, dit gaat snel. Hoofdstukje 14 :)

Ik wil jullie allemaal bedanken voor het lezen, voten en commenten! Afgelopen week heeft Dubbelleven even op #80 van fanfictie gestaan. Jullie zijn echt super!

Ik zou het heel erg leuk vinden als jullie weer voten/commenten als jullie dit nog graag lezen :) En als jullie willen kunnen jullie ook mijn andere verhalen "Styles'formation" en "How to lose Hazza in 10 days" lezen!

Alvast heel erg bedankt! Jullie zijn geweldig!!

Veel liefs, Famke