Odmieniłeś moje życie (1&2)

Rozdział 27

Perspektywa Krystiana:
Przede mną najtrudniejsza w życiu rozmowa z Bartkiem. Chodzi o moją szwagierkę. Jest najważniejsza dla Julki, więc nie mogę pozwolić jej skrzywdzić. Jeśli mój przyjaciel nie traktuje jej poważnie to niech nie miesza jej w głowie. Swoją drogą też wiedział, kiedy przyjść... Nie mógł później tylko musiał akurat teraz, gdy miałem szansę pobyć trochę ze swoją dziewczyną. Trudno, teraz muszę przeprowadzić poważną rozmowę.

- Siema, co cię do mnie sprowadza? - przywitałem się.

- Siema, mam nadzieję, że w niczym nie przeszkodziłem. Przyszedłem pogadać.

- Szczerze? Ty zawsze potrafisz mi przeszkodzić, szczególnie jak jestem z Julką. Ale dobrze, że jesteś. Ja też muszę ci o czymś powiedzieć. Przyjechałeś swoim samochodem?

- Nie, zamówiłem taksówkę. - odparł.

- To przynieś piwo z kuchni. Ty zawsze trafisz do lodówki. - zaśmiałem się.

Za jakiś czas już siedzieliśmy w salonie, mając pełen zapas piwa. Upiłem pierwszy łyk, ale nie wiedziałem do końca jak zacząć, więc postanowiłem, że najpierw wysłucham mojego kumpla.

- Chyba ci jeszcze nie mówiłem, ale pracuję razem z Sylwią. - zaczął. A więc przyszedł rozmawiać o niej. Dobrze się składa.

- Wiem. - kiwnąłem głową. - I po co mi o tym mówisz?

- Tobie spodobała się Julka. Ale kiedy zobaczyłem jej siostrę i to idealne ciało, zwariowałem. Problem w tym, że jak chciałem mieć jakąś laskę to wystarczyło pobajerować pięć minut i już była moja. Sylwia jest najlepsza ze wszystkich dziewczyn jakie dotąd poznałem i prowadzi takie samo życie jak ja, a i tak wciąż pozostaje nieugięta. Normalnie dałbym sobie spokój, ale mnie cholernie pociąga. - przetarł twarz dłońmi zrezygnowany.

- Myślisz o niej poważnie? - zapytałem wprost, a chłopak zaczął się śmiać.

- Znasz mnie. Ja o żadnej nie myślę na poważnie. Wiesz... Ślub, dzieci... To nie dla mnie. Wiem tylko, że do żadnej jeszcze mnie nie ciągnęło aż tak jak do niej.

- Myślałem bardzo podobnie o Julce. Nieźle cię wzięło. To tylko kwestia czasu jak zobaczysz, że się zakochałeś. - stwierdziłem.

- Chyba musiałbym być chory. Nigdy w życiu. Zdobędę ją, pobawię się trochę i przejdę do następnej. - wypowiedział te słowa tak, jakby to było oczywiste.

- Stary, jesteś dla mnie jak brat i dobrze o tym wiesz. Ale jeśli Sylwia się złamie i naprawdę w tobie zakocha, a ty tylko się nią pobawisz to nie ręczę za siebie. Jest siostrą kobiety, którą kocham i nie pozwolę, by cierpiała. - powiedziałem stanowczo.

- Czyli mam ją sobie tak po prostu odpuścić? - spytał.

- Nie, jeśli masz pewność, że ona się w tobie nie zakocha. Jednak widać po niej, że bardzo jej do tego blisko. Tak więc odpuść sobie. - poradziłem mu.

- Spokojnie, stary. Wszyscy będą zadowoleni. - poklepał mnie po nodze.

- Cholera jasna. - tylko tyle z siebie wydobyłem.

- Co jest?

- Poczułem to. Czucie w nogach powoli mi wraca! - cieszyłem się. - Pomóż mi. Spróbuję wstać. - chwyciłem się przyjaciela, a on pomógł mi się podnieść.

Na początku było ciężko, ale po chwili wyprostowałem się całkowicie. Ustałem w miejscu bez pomocy Bartka krótko, ale jednak. Miałem jakąś władzę nad swoimi nogami. To był prawdziwy cud. Bardzo szybko opadłem spowrotem na wózek, ale to nie było teraz takie ważne.